Love me.

Rozdział 15

~~***~~

Słońce wdzierało się przez lekko uchylone okno. Intensywne promyki rozświetlały pomieszczenie, ukazując je w całej krasie. Ów pokój zagracały ubrania porozrzucane na drewnianej podłodze, a puste pudełka po jedzeniu, aż prosiły o natychmiastowe wyrzucenie do kosza. Na ciemnej półce leżało parę książek, przykrytych grubą warstwą kurzu. Jedynym czystym przedmiotem była mała konsola leżąca przy dużym telewizorze. Starannie ułożona , w towarzystwie sporej kolekcji gier, z pewnością nie była zaniedbywanym przedmiotem w tym mieszkaniu. Już na pierwszy rzut oka, można było stwierdzić, iż mieszkanie należało do mężczyzny.

Ów mężczyzna przeciągnął się na łóżku, głośno ziewając. Przetarł zaspane oczy, powoli wracając do świata żywych. Zamrugał kilkakrotnie, rozglądając się w okół. Słoneczne promienie uniemożliwiały mu całkowite otwarcie oczu, więc postanowił jeszcze na chwilę je zamknąć. Uwielbiał wiosnę w Nowym Jorku. Gdy zima mijała, a Central Park wracał do życia, przybierając wszelakie kolory zieleni, jego humor momentalnie ulegał poprawię. Nienawidził chłodu, zima nie kojarzyła mu się dobrze, mimo świątecznego klimatu panującego wówczas w całym mieście. Święta kojarzyły się z rodziną, spędzaniem wspólnie czasu, a te czynności były mu całkowicie obce. Dlatego też, ciepłe dni od zawsze wspominał lepiej. Wiosna przybliżała go do lata, a tę porę roku wręcz uwielbiał. Nie mógł się doczekać wyjazdu do Hamptons, gdzie odkąd pamiętał spędzał wakacje z najlepszym przyjacielem.

Zakończenie roku akademickiego zbliżało się wielkimi krokami, kilka egzaminów i wolność, której tak mu brakowało.

Brunet leniwie podniósł się z łóżka, odgarniając z czoła opadające kosmyki. Ciemne włosy sterczały niedbale, tworząc na głowie artystyczny nieład, który niewątpliwie pasował do jego osoby. Zrzucił z siebie szare bokserki - jedyny element garderoby, który tolerował w czasie snu. Po zaledwie paru krokach znalazł się w jasnej łazience. Wszedł do przeszklonej kabiny, odkręcając letnią wodę, która niemal natychmiast zmyła z niego resztki snu. Orzeźwiające krople spływały po jego ciele, całkowicie go rozbudzając.

Na dźwięk telefonu niespiesznie wyszedł z pomieszczenia, kierując się w stronę dochodzących wibracji. Odnalazł telefon pod łóżkiem, a na wyświetlaczu pokazały się cztery litery, których dość dawno nie widział. Niechętnie nacisnął zieloną słuchawkę.

- Cześć Mamo.

- Jack, jak miło Cię słyszeć – usłyszał słodki głos swojej rodzicielki i wyobraził sobie kobietę siedzącą w okazałym salonie na przedmieściach Chicago, jak zwykle nienagannie ubraną z idealnie ułożonymi włosami w ciasny koczek. Eleonor Jackson – bo takie przejęła nazwisko po nowym mężu, była kobietą niezwykle elegancką i wyrafinowaną. Nawet wtedy, tego pamiętnego dnia, gdy dowiedziała się o licznych zdradach byłego małżonka, zachowała posągową twarz i z godnością zadzwoniła do znajomego prawnika, tak jakby wcale nie obeszła ją zaistniała sytuacja. Rodzice Jacka nigdy nie byli przykładem perfekcyjnego małżeństwa, ich rozmowy wielokrotnie przypominały bardziej dialogi partnerów biznesowych niż pary kochających się ludzi. Jako mały chłopiec nie zdawał sobie z tego sprawy, wydawało mu się, iż tak właśnie wygląda związek.

- Co u Ciebie słychać? Jak w szkolę? - kontynuowała kobieta pogodnym głosem. Jack zastanawiał się czy naprawdę to ją interesowało czy starała się zachować wizerunek kochającej mamy, który najczęściej zgrywała przy Gregu Jacksonie. Ów Greg był jej zupełnym przeciwieństwem, ubóstwiał Eleonor, na każdym kroku prawił jej rozmaite komplementy, a rodzina była dla niego niezwykle ważna. Był dobrym, ciepłym człowiekiem i może właśnie to było tajemnicą ich udanego związku – bo przecież przeciwieństwa się przyciągają.

- Jakoś idzie, niedługo egzaminy i wakacje – odpowiedział chłopak, nie siląc się na dłuższą odpowiedź. Podszedł do uchylonego okna i odpalił ostatniego papierosa. Przyjemny dym przedarł się do jego płuc. Przez chwilę w słuchawce panowała cisza, a Jack domyślił się, iż matka nie zadzwoniła bez powodu.

- Słyszałam, że Twój ojciec się zaręczył. Znowu. - postawiła nacisk na ostatnie słowo. Nie była zazdrosna ani zła, jedynie zażenowana postępowaniem Douglasa, który wciąż zmieniał kobiety jak rękawiczki.

- Tak, miałam okazję ją poznać. Wykłada rachunkowość na mojej uczelni.

- Aha – powiedziała matka i ponownie zamilkła. Brunet chciał już zakończyć tą niezbyt ciekawą rozmowę, gdy rodzicielka ponownie się odezwała.

- Nie pozwól żeby ojciec zmienił plany w sprawie firmy. Wiesz, jak reaguje na kobiety. Przypomnij mu, że to do Ciebie ma należeć Fayes Company. Jakaś siksa, nie może się w to mieszać – Eleonor westchnęła, a w tle słychać było głos Grega, który chyba w tym momencie pojawił się u jej boku.

- Muszę kończyć, a i zapomniałabym! Nie zgadniesz kogo spotkałam jak byłam z Gregiem w Los Angeles – nie dokończyła zdania, jakby czekała, aż Jack rozpocznie zgadywankę.

- Kogo ? - zapytał niecierpliwie, gasząc papierosa w szklanej popielniczce. Matka uwielbiała, gdy jej słuchacze byli ciekawi co ma do powiedzenia. Nie raz czekała na moment, aby przekazanej informacji towarzyszyła nuta niepewności.

- Julię.

- Aha. - chłopak wydukał odpowiedź, nie będąc w stanie wydusić z siebie nic więcej.

- Kończę, wychodzę z Gregiem do sklepu, pa kochanie ! - zaszczebiotała do słuchawki jak gdyby nigdy nic i rozłączyła się szybko nie czekając na odpowiedź.

Jack wciąż trzymał telefon przy uchu. Po paru sekundach, dłużących się w nieskończoność odłożył telefon kierując się do kuchni. Choć dochodziła dopiero godzina jedenasta, wyjął z lodówki butelkę z whisky i pociągnął z niej spory łyk. Przyjemne ciepło rozeszło się po jego ciele. Jednak na nie wiele się to zdało, wciąż miał przed sobą jej twarz. A raczej wspomnienie, które po niej pozostało.

***

Człowiek pozostaje dla siebie istotą niezrozumiałą, jego życie jest pozbawione sensu, jeśli nie objawi mu się Miłość, jeśli nie spotka się z Miłością, jeśli jej nie dotknie i nie uczyni w jakiś sposób swoją, jeśli nie znajdzie w niej żywego uczestnictwa.*

Jest zaręczony. Jakie to cudowne uczucie, posiadać w swoim życiu kogoś z kim chce się spędzić resztę życia. Poczuć, że jest osoba, która Cię kocha bez względu na wszystko i zawsze będzie u Twojego boku. Bo miłość istnieje wtedy gdy wiesz, że to właśnie ta JEDYNA. Ta, przy której czujesz, że żyjesz. Zapominasz o zmartwieniach, gdyż jesteście razem, a w dwójkę prościej stawić czoła przeciwnością losu. Chciał jej pomóc, wiedział, że wspólnie jakoś sobie z tym poradzą...

Jack odetchnął świeżym powietrzem, wychodząc z olbrzymiej rezydencji w Beverly Boulevard. Los Angeles było magicznym miastem, nie wyobrażał sobie, że mógłby mieszkać gdzieś indziej. Tutaj należał i tutaj była miłość jego życia.

Skierował się w stronę czerwonego kabrioleta i wsiadł do niego pospiesznie. Dochodziła godzina siódma wieczorem, chciał jak najprędzej zrobić niespodziankę swojej świeżo upieczonej narzeczonej. Oświadczyny miały miejsce niecałe trzy miesiące temu, a czuł jakby to było wczoraj.

Uwielbiał ją zaskakiwać, a widok jej pięknej roześmianej twarzy, tylko napędzał go do dalszych działań. Zatrzymał się przy niewielkiej kwiaciarni z dużym błyszczącym szyldem La Rosa. Był jej częstym klientem, a sprzedawczyni wręcz rozpromieniła się na jego widok.

- Jack, jak miło Cię widzieć, co tym razem dla ukochanej ? - uśmiechnęła się czarnowłosa kobieta po pięćdziesiątce – Pani Rose, która uwielbiała swoją pracę. Zawsze pomagała wybierać brunetowi oryginalne bukiety złożone z wielu gatunków kwiatów.

- Tym razem klasyczne róże. Czerwone, cały bukiet !

- Oczywiście, już się robi !

Jack wyszedł z kwiaciarni z okazałym bukietem krwistoczerwonych róż. Położył je delikatnie na siedzeniu obok, po czym skierował pojazd w kierunku dzielnicy odległej o dwadzieścia minut drogi.

Widoki, które mijał zaczęły się zmieniać, pozostawił w tyle bogate dzielnice, skręcając w te należące do uboższych mieszkańców Los Angeles. Podróż zleciła mu szybko, wciąż myślał o spotkaniu z narzeczoną, choć widzieli się zaledwie wczoraj. Nie mógł się doczekać, aż w końcu zamieszkają razem i będą widywać się jeszcze częściej. Kwestia mieszkania była jeszcze nierozwiązana, jednak wszystko zmierzało w dobrym kierunku. Zaparkował przy czteropiętrowym bloku, a jego pojazd, na tle innych dość obskurnych samochód, bardzo się wyróżniał. Zauważył starego pickupa Julii, który stał parę metrów dalej. Była w domu tak jak mówiła, przygotowywała się do egzaminu. Cóż, Jack postanowił chociaż na chwilę przerwać jej tą czynność. Uśmiechnął się do siebie, naciskając przycisk domofonu z numerem dwadzieścia sześć – czekał parę minut, aż w końcu w głośniku usłyszał głos Julii.

- Słucham?

- Kurier, proszę otworzyć – powiedział Jack, zmieniając głos, tak aby dziewczyna nie miała szans go rozpoznać. Po chwili usłyszał dźwięk, oznajmiający, iż można wejść. Brunet skierował się na drugie piętro. Na klatce nie pachniało zbyt dobrze, jednak już zdążył do tego przywyknąć. Sąsiedzi nie stronili od alkoholu i pijackich awantur.

Zapukał do drzwi, a po chwili otworzyła mu drobna blondynka. Na jej twarzy widniało przerażenie. Włosy miała w lekkim nieładzie, a bluzkę włożoną na lewą stronę.

- Niespodzianka ! Chyba się mnie nie spodziewałaś – powiedział Jack, nie zwracając zbytniej uwagi na wciąż przerażoną twarz Julii. Minął ją w drzwiach, nie czekając na zaproszenie.

- Jack, to nie jest dobry moment, jestem zajęta. Może przyjdziesz później? - mówiła szybko, a na jej policzkach pojawiły się czerwone plamy.

- Chyba chwilę przerwy możesz sobie zrobić. To dla Ciebie – wręczył jej kwiaty, czekając na właściwą reakcję z jej strony. Nic takiego się nie wydarzyło. Coś było nie tak. Wzrok Jacka powędrował na podłogę, gdzie leżały męskie sportowe buty , z pewnością nie należące do jej ojca. Poczuł dziwny ucisk w żołądku.

- Ktoś u Ciebie jest ? - zapytał i nie czekając na odpowiedź, skierował się w stronę jej pokoju. Czuł niepokój, ogromny niepokój. Jego żołądek zacisnął się w ogromny supeł.

- Jack, czekaj, może pójdziemy do kuchni, a potem gdzieś na kolację ? - głos jej drżał. Nie poznawał tego tonu. Nie słuchając prób zatrzymania go w holu, wszedł do jej pokoju. A widok, który tam zastał już na zawsze pozostał w jego w pamięci.

Nieznany mu mężczyzna zakładał pośpiesznie spodnie, a gdy ujrzał w drzwiach bruneta, zamarł bez ruchu. Przez chwilę oboje mierzyli się wzrokiem, po czym Jack z całej siły uderzył go w twarz. Mocno. Mężczyzna runął na podłogę. Resztę widział jak przez mgłę. Leżący blondyn z zakrwawioną twarzą, krzycząca Julia, blondynka biegnącą za nim aż do samochodu. Coś mówiła, a może błagała ? Tego nie pamiętał. Świat przez chwilę przestał istnieć.

***

Aria z niecierpliwością zerknęła na zegarek. Fays spóźniał się już prawie dziesięć minut. Sama nie należała do najbardziej punktualnych osób na świecie, jednak fakt, iż musi czekać właśnie na tego osobnika bardzo ją irytował. Po ich ostatnim spotkaniu nie miała ochoty go oglądać, jednak rezygnacja z korepetycji nie wchodziła w grę. Należało jej się te stypendium i nie zamierzała z niego zrezygnować, nawet kosztem własnych nerwów. Poprawiła kosmyki ciemnych włosów, które jak zwykle nie chciały z nią współpracować i powypadały z każdej strony. Rozłożyła notatki na stolik, ponownie zerkając na tarczę czasomierza – piętnaście minut spóźnienia. Tego było za wiele. Co on sobie wyobrażał? Pewnie myślał, że nie ma nic ciekawszego do roboty niż czekanie na niego w bibliotece. Co za palant. Idiota. Egoista. Narcyz. Pieprzony dupek.

Zapach cytrusów, które nagle poczuła, przerwał jej dalsze wyzywanie go w myślach. Posiadacz owego zapachu zmaterializował się tuż przed nią, siadając spokojnie na krześle. Spojrzał na nią tymi błękitnymi oczami, wyraźnie rozbawiony.

- Spóźniłeś się – poinformowała go Aria, czekając na jakąkolwiek oznakę skruchy z jego strony. Oczywiście nic takiego się nie stało, a Fayes wciąż lekko się uśmiechał, jakby powiedziała coś zabawnego. Jego strój jak zwykle prezentował się dobrze. Błękitna koszulka uwydatniała umięśniony tors, jeszcze bardziej podkreślając kolor jego tęczówek. Jeansy wyglądały jak uszyte specjalnie dla niego, opinały te miejsca co trzeba. Musiała stwierdzić, że jego styl był nienaganny. Niestety.

- To tylko parę minut. Chyba mi wybaczysz? - zapytał ją, wciąż nie spuszczając z niej wzroku. Brunetka prychnęła wściekle, nie obdarzając go więcej spojrzeniem. Wolała na niego nie patrzeć i skupić się na tym co ma mu do przekazania, jak najszybciej.

- Dzisiaj będziemy rozwiązywać zadania. Na egzaminie najbardziej punktowane są zadania otwarte, więc myślę, że jak to ogarniesz to będzie już z górki – powiedziała spokojnym już głosem, wyobrażając sobie, że prowadzi korepetycję z nieznajomym uczniem, którego wcale nie chciałaby udusić.

- Dobrze Pani profesor, zrobię wszystko co Pani zechce – wyszczerzył się Jack, a dziewczyna czuła jego palące spojrzenie na sobie. Nie miał za grosz wstydu to było pewne.

- Wybrałam zadania, które najczęściej pojawiają się na testach, nie są takie trudne. Wystarczy zapamiętać wzory i dobrze dopasować dane – kontynuowała, udając, że nie ruszają ją te tanie teksty.

- O nie, tylko nie ona – odezwał się Jack, a Aria spojrzała na niego pytająco. Wskazał jej głową, Maggie Harrison, która usiadła zaledwie parę stolików dalej. Ruda zauważyła bruneta, machając do niego energiczne. Chłopak w odpowiedzi nieznacznie się skrzywił, na co Maggie spojrzała na niego załamana. Brunetka parsknęła śmiechem, widząc tę scenę nieodwzajemnionej miłości. Jack ponownie skierował swój wzrok na swoją korepetytorkę, patrząc na nią uważnie.

- To wcale nie jest śmieszne. Ona mnie prześladuję, nie chce mi dać spokoju - chłopak wyglądał na naprawdę przerażonego. Aria pomyślała, że Jack postępuję tak samo z nią, ale postanowiła o tym nie wspominać.

- Sam się o to prosiłeś – skwitowała, wciąż rozbawiona. Przestraszony Fayes był naprawdę zabawny. Nie mogła się powstrzymać od uśmiechu, który wciąż błąkał się po jej twarzy, wyobrażając sobie jak brunet ucieka przed goniącą go zaciekle Maggie.

- Sama się pchała na kija ! - powiedział obruszony jej słowami, a Aria ponownie się roześmiała. Wciąż nie potrafił przyznać się do błędu, nawet w tak błahej sprawie jak seks z Harrison.

- Fayes dorośnij.

- Wiesz jak wygląda jej pokój? Pełno różu, baldachim, puchowe ramki. Tak słodko, że można puścić pawia na ten widok. SERIO.

- Powiem Ci, że patrząc na nią właśnie tak wyobrażałam sobie jej sypialnie – powiedziała poważnym tonem, starając się powstrzymać kolejny wybuch śmiechu. Musi się przed nim opanować, jeszcze pomyśli, że dobrze się bawi w jego towarzystwie. A to się nie może wydarzyć.

- A jak wygląda Twoja sypialnia? Podejrzewam, że tam mogłoby mi się spodobać. No chyba, że jest cała czarna, jak w trumnie – powiedział, spoglądając na jej czarną skórzaną kurtkę i w tym samym kolorze spodnie.

- Myślę, że mój chłopak nie byłby zadowolony z Twojego towarzystwa.

- Nie wierzę, że jeszcze z nim nie skończyłaś. Wciąż nie doceniasz mojego zainteresowania. Co jeszcze mam zrobić ? - zapytał, nachylając się w jej kierunku. Z tej odległości kolor jego oczu był jeszcze bardziej intensywny. Dziewczyna znowu skarciła się w myślach, że tak pochłania ją ich widok.

- Wiem co masz zrobić, rozwiązać te zadania, do dzieła ! - wybrnęła, po raz kolejny udając, że nie obeszło ją to co przed chwilą powiedział.

- A jak rozwiąże to się ze mną umówisz, tak ?

- Nie.

- To nie chce mi się rozwiązywać.

- To nie rozwiązuj. Dla mnie jeszcze lepiej jak nie zaliczysz egzaminu. Przynajmniej już się nie spotkamy po wakacjach. - stwierdziła Aria, dumna ze swojej odpowiedzi. Niech wie, że nic ją to nie obchodzi. Ani trochę.

- Hmm... Jak mógłbym zaprzepaścić okazję do dalszych spotkań ?! Pokaż te zadania.

Usta Arii lekko drgnęły, jednak udało jej się powstrzymać uśmiech. Nie tak trudno, było go przekonać do współpracy. Położyła przed nim notatki, wyjaśniając jakie dane musi podstawić do danego wzoru. Po trzydziestu minutach nauki, przerywanej niekiedy przez głupkowate podteksty Jacka, opanowali materiał z jednego działu. Kątem oka Aria zauważyła jak Maggie zabija ją wzrokiem, jednak niezbyt ją to obchodziło, a raczej śmieszyło. Jak można było tak nadskakiwać nad facetem? A w szczególności nad takim jak Fayes? To było nie do pomyślenia.

- Pokaż te zadanie, zobaczę czy dobrze zrobiłeś – zabrała mu zapisaną kartkę, wyciągając komórkę w której znajdował się kalkulator.

- Znowu coś mi się stało z tym głupim telefonem! – powiedziała, bardziej do siebie niż Jacka, starając się naprawić wyświetlacz, który postanowił się zbuntować.

- Pokaż, znam się na telefonach – powiedział chłopak, wyciągając rękę w stronę urządzenia dziewczyny. Aria spojrzała na niego nieufnie, jednak przypominając sobie, że posiada hasło na zdjęcia i wiadomości podała komórkę brunetowi. Chłopak uśmiechnął się krzywo, biorąc od niej telefon i niby przypadkiem musnął dłonią jej rękę. Czuła jak przechodzi przez nią prąd, a było to dziwne uczucie. Starała się jednak nie zdradzić ów reakcji, zachowując stoicki spokój. Obserwowała jak chłopak zręcznie stuka w dotykowy ekran i już po chwili oddaję jej telefon, na szczęście nie dotykając jej ponownie.

- Zrobione.

- Co zrobiłeś, że działa?

- Tajemnica.

- Naprawdę nie masz zamiaru mi tego powiedzieć?

- Naprawdę. - Fayes uśmiechnął się przebiegle. Aria w odpowiedzi prychnęła ze złością. Na komórkowym kalkulatorze sprawdziła zadanie wykonane przez Jacka, które okazało się zrobione bezbłędnie.

- Dobrze, widzimy się we wtorek – spakowała notatki i nie czekając na odpowiedź, wyszła pośpiesznie z biblioteki. Nie chciała by znowu zamienił się w prześladowcę, wciąż pamiętała jak zakończył się tamten wieczór.

***

Aria przebudziła się w środku nocy. Daniel spał jak zabity u jej boku. Miał twardy sen, niekiedy ciężko było go dobudzić. Zerknęła na wyświetlacz telefonu – zbliżała się druga w nocy. Zmrużyła lekko oczy, gdyż ekran świecił jej prosto w twarz. Dostrzegła migającą kopertę w lewym górnym rogu. Rzadko kiedy dostawała wiadomości od kogoś innego niż Daniel. No chyba, że był to ktoś z pracy. Wyświetliła wiadomość, a gdy jej oczy przyzwyczaiły się już do światła, odczytała :

Śnij o mnie.

Zmarszczyła czoło. Nie znała tego numeru, czyli ktoś się pomylił. Postanowiła być kulturalna i szybko odpisała:

Pomyłka.

Położyła telefon przy poduszce, zamykając ponownie oczy. Już odpływała w głębszy sen, gdy poczuła obok wibrację telefonu. Odczytała kolejnego smsa :

Nie wydaję mi się. Śnij o mnie, Aria.

Nigdy nie rozdawała swojego numeru, więc było to naprawdę dziwne. O pomyłce niestety nie było już mowy. Ten ktoś ją znał. Ciekawość zwyciężyła i odpisała nieznajomemu :

Kim jesteś?

Już po minucie dostała odpowiedź :

Twoim marzeniem. Chyba wiesz od kogo nie możesz oderwać wzroku.

Aria skrzywiła się czytając treść. Tylko jedna osoba rzucała takimi tekstami – Fayes. Tylko skąd miał jej numer? Nagle przypomniała sobie wczorajsze korepetycje i jej telefon w jego rękach. Co za podstępny idiota! Prychnęła głośno, zapominając o śpiącym chłopaku. Dan jednak nawet się nie poruszył. Wściekła jak osa odpisała:

Nie pisz do mnie więcej.

Sms przyszedł bardzo szybko:

Wypierasz się. Wiesz, że wyparcie jest mechanizmem obronnym na Twoje najskrytsze pragnienia? A dobrze wiesz, że ja nim jestem. Dobranoc Aria. Śnij o mnie.

Brunetka wpatrywała się w wiadomość przez dłuższą chwilę. Przeczytała parę razy treść i nadal nie mogła uwierzyć w bezczelność Fayesa. Usunęła wiadomości, jakby chciała się pozbyć dowodów zdrady. A przecież nie zrobiła nic złego. Zamknęła oczy, starając się zasnąć. Jednak w głowie wciąż pojawiały jej się te same słowa: wypierasz się,Twoje najskrytsze pragnienia,śnij o mnie...

Cholerny Fayes, nawet w nocy był jej prześladowcą.

* cytat : Jan Paweł II

***

No witam ! :D Jest i 15 Rozdział , mam nadzieję, że zauważyłyście jaki jest długi jak na MNIE ! Chyba pobiłam rekord haha :D

Jak zawsze dziękuje za każdy komentarz- bardzo mnie motywują do dalszego pisania :)

W razie jakichkolwiek pytań zapraszam na dopiero co założonego aska, tak mi wygodniej odpowiadać niż na mejle, http://ask.fm/iiloveyoujack

Pozdrawiam was mocno <3