Love me.

Rozdział 16

~~***~~

Poranek w Nowym Jorku zaskoczył mieszkańców, których już dawno nie obudziła ulewa. Deszcz z każdą chwilą przybierał na silę, a na ulicach zaroiło się od różnokolorowych parasolek i przeciwdeszczowych kurtek. Niezadowoleni ludzie przeklinali siarczyście, gdy przejeżdżające samochody nie raczyły zwolnić, ochlapując ich obficie wodą. Krople deszczu głośno uderzały w szybę dużego, prostokątnego okna.

Jack w spokoju pił podwójne espresso, przyglądając się widokom na zewnątrz. 

Tak jak większość ludzi, nie przepadał za deszczowymi dniami, preferował słońce i upał - najlepiej ten letni, który zwiastował sezon wakacyjny. Na szczęście do lata było już naprawdę blisko, co niezmiernie podnosiło go na duchu. Odpalając ostatniego papierosa z paczki, przypomniał sobie nocne wiadomości, którymi zadręczał pewną brunetkę. Uśmiechnął się lekko, wyobrażając sobie zirytowaną minę dziewczyny, która wiecznie jej towarzyszyła. Gdy Aria podała mu swój telefon, po prostu nie mógł się powstrzymać, by nie wysłać na swoją komórkę jej numeru. Wyprowadzanie z równowagi Washey sprawiało mu ogromną frajdę i nie mógł się oprzeć pokusie, by nie pomęczyć jej odrobinę o drugiej w nocy. Liczył też na to, iż sms-y zobaczy jej chłopak i wywoła wielką kłótnię w ich związku. Wcale nie byłoby mu przykro, ani trochę. Dźwięk telefonu przerwał rozmyślenia na temat zakończenia jej związku. Jack spojrzał na wyświetlacz i zmarszczył brwi. Ostatnio połączenia od rodziców pojawiały się wyjątkowo często. Nie był do tego przyzwyczajony i wciąż podejrzewał ich o jakiś spisek.

- Cześć - odebrał w końcu Jack, nie siląc się by jego głos pozbawiony był irytacji.

- Jack, jak korepetycje? - zapytał oficjalnym tonem Douglas.

Brunet mimowolnie uśmiechnął się krzywo. Od kiedy jego rodzice tak się nim interesują? To było podejrzane. Chłopak miał nadal za złe starszemu Fayesowi, iż zmusił go do kontynuowania nauki. Jeszcze niedawno był święcie przekonany o końcu swojej edukacji. Był taki szczęśliwy, a ojciec w jednej chwili wszystko zepsuł. Jack wiedział, iż nie ma co z nim dyskutować i decyzja już zapadła, nieważne co w tej kwestii miał do powiedzenia sam zainteresowany. Za bardzo przywykł do luksusów, by teraz postawić się rodzicielowi. Zamierzał pracować w Fayes Company, gdyż tylko tam widział swoją przyszłość.

- Dobrze, mam niezłą korepetytorkę - uśmiechnął się na wspomnienie brunetki, która z zawziętość na swojej pięknej buźce, tłumaczyła mu pojęcia z ekonomii. Najlepsze było to, że w najmniejszym stopniu nie była świadoma jak słodko wygląda marszcząc czoło lub jak kuszące są jej usta jak delikatnie je przegryza. Jack nie raz, nie mógł się skupić na tym co do niego mówi. Ostatkami silnej woli starał się zrozumieć co ma mu do przekazania.

- Mam nadzieję, że zaliczysz egzamin na przyzwoitą ocenę. Co prawda i tak mam zamiar wpłacić darowiznę na remont sali gimnastycznej, jednak dobry wynik, szczególnie z rachunkowości zrobi dobre wrażenie... - Jack słuchał słów ojca, ze znudzeniem wypisanym na twarzy. Ta sama gadka co zawsze.

- Tak w ogóle, to dzwonię, żeby Ci powiedzieć, że... - brunet skrzywił się, gdyż spodziewał się, że jak zwykle nie chodzi o niego. Rodzice zawsze mieli coś ważniejszego do przekazania.

- Organizuję przyjęcie zaręczynowe w ten piątek w Empire. Liczę, że się pojawisz - kontynuował Douglas, a Jack był pewny, iż nie jest to prośba lecz ukryty rozkaz. Na imprezie z pewnością pojawią się wpływowi klienci, więc Fayes senior jak zwykle będzie chciał zgrywać kochanego ojca. Jack pomyślał, że gdyby Ci ludzie wiedzieli, że to tylko pozory, mocno by się zdziwili. Cóż z pewnością nigdy się nie dowiedzą, gdyż Douglas o to zadba.

- Będę, o której?

- O Dwudziestej.

- Ok. Przyjdę z Markiem - zawiadomił Jack, gdyż nie miał zamiaru samotnie znosić towarzystwo nudnych biznesmenów i ich małżonek.

- Wciąż nie znalazłeś sobie dziewczyny? Na Manhattanie mieszka pełno młodych kobiet, które byłyby chętne.

- Żadna mnie jeszcze mnie urzekła - odpowiedział mu chłopak, przez zaciśnięte zęby. Nienawidził gdy ojciec zaczynał temat kandydatki na dziewczynę. Douglas miał niemałe wymagania i jeszcze żadna wybranka Jacka, nie przypadła mu do gustu. Szczególnie jedna...

W słuchawce usłyszał niezadowolone westchnienie ojca.

- No trudno, przyjdź z Markiem. Do zobaczenia - rozłączył się, nie czekając na odpowiedź chłopaka.

Jack skrzywił się po raz kolejny, na myśl przyjęcia zaręczynowego, na którym spotka Elenę. Od pamiętnej nocy, gdy ją odwiedził, widział kobietę jedynie na wykładzie wśród setki innych studentów. Cóż. Teraz czas na kolejne starcie.

***

- Witaj piękna - powiedział Jack, siadając obok brunetki. Miał z nią dzisiaj tylko jedne zajęcia, dlatego też, chciał dobrze wykorzystać okazję. A dręczenie jej w czasie wykładu weszło mu w krew i stało się nie jaką tradycją. Aria spojrzała na niego z irytacją. Jack zauważył, że wyjątkowo nie jest ubrana w ciemne kolory. Na biały top, zarzuconą miała burgundową kurtkę, a jasne jeansy opinały jej szczupłe nogi. Na szyi zawieszony miała złoty naszyjnik ze znakiem nieskończoności.

- Nieskończoność? - zapytał Jack, nie zwracając uwagi na fakt, iż dziewczyna znacznie się od niego odsunęła, na jej zdaniem, bezpieczną odległość. Aria zerknęła na niego z zaskoczeniem. Najwyraźniej nie spodziewała się takiego pytania i przez chwilę nie wiedziała co ma na myśli. Spojrzała na swoją zawieszkę.

- Tak, dostałam od chłopaka - powiedziała krótko, nie zaszczycając go spojrzeniem. Fayesa zawsze rozśmieszało jak starała się go ignorować, była naprawdę uparta.

- Nadal z nim jesteś? - zapytał zawiedziony i przysunął się w jej kierunku. Brunetka spojrzała na niego ostrzegawczo.

- Usuń mój numer - powiedziała cicho, gdyż w sali pojawił się już wykładowca.

- Dlaczego miałbym to robić? - obruszył się Jack, ukrywając rozbawienie i dumę ze swojego podstępu.

- Może dlatego, że zdobyłeś go nieuczciwie? - spojrzała na niego spod byka. Najwyraźniej nocne wiadomości nie przypadły jej do gustu.

- Daj spokój, podświadomie chciałaś żebym to zrobił - puścił jej oczko, na co dziewczyna głośno prychnęła.

- Jakbym chciała dać Ci swój numer to bym to zrobiła. Nie sądzisz?

- Nie pamiętasz już co pisałem Ci o wypieraniu ? - zapytał niewinnie, obserwując jej reakcję. Z każdym jego słowem wydawała się coraz bardziej zniesmaczona.

- Daj mi święty spokój. Zrozum, że nie jestem zainteresowana i nigdy nie będę.

- Chcesz się założyć?

- Oh, Fayes jesteś żałosny...

Jack już chciał coś odpowiedzieć, gdy obok Washey ktoś usiadł.

- Cześć Aria- powiedział Nick, a następnie widząc siedzącego obok bruneta, spiorunował go wzrokiem.

Fayes odpowiedział mu krzywym uśmiechem. Każdy na pierwszy rzut oka mógłby zauważyć, iż ta dwójka niezbyt za sobą przepada. Jack nie żałował tego co zrobił. Dziewczyna Lotisa, sama pchała się do jego łóżka. Powinien mu podziękować za to, iż dzięki niemu przejrzał na oczy i zobaczył jaka naprawdę jest jego ukochana. Brunet poznał ową Mandy dwa lata temu w klubie. Była trochę wstawiona, jednak dobrze wiedziała co robi. Gdyby nie to, że widziano ich razem wsiadających do taksówki, może nigdy nie wyszłoby to na jaw. Fakt, iż wszytko się wydało, niezbyt obeszło Jacka, miał gdzieś co myśli o nim jakiś Nick z uczelni. Nie licząc pamiętnego dnia, kiedy Lotis rzucił się na niego na dziedzińcu przed szkołą. Widział w jego oczach determinację, gniew i coś jeszcze. Ból? Jack skończył z rozciętą wargą, a Nick z podbitym okiem. Po tym incydencie oboje zaczęli się ignorować, od czasu do czasu, obdarzając się morderczym spojrzeniem.

- Cześć - odpowiedziała brunetka nowemu towarzyszowi, a na jej twarzy pojawił się szczery uśmiech. Jackowi nie spodobało się to zajście. Dlaczego Aria jest miła dla tego idioty? Poczuł dziwne uczucie w żołądku. Przecież nie może być zazdrosny o Lotisa, który nie dorasta mu do pięt...

- Wszystko w porządku? - zapytał zielonooki, patrząc podejrzliwie na Fayesa.

- Było, dopóki się nie pojawiłeś - odpowiedział za dziewczynę, na co Aria spojrzała na niego ze złością.

- Nie pytałem Ciebie Fayes - syknął chłopak. Jack odpowiedział mu ponownie złośliwym grymasem.

- Jack, nie udzielaj się - przerwała brunetka, patrząc mu prosto w oczy. Jej ciemne tęczówki błyszczały złowrogo.

- Kochanie, pogadamy na korepetycjach - powiedział z uśmiechem, czekając na jej reakcję, spowodowaną użyciem pewnego zwrotu. Aria po raz kolejny prychnęła niczym kotka, a Nick spojrzał na niego z rządzą mordu. Po takiej reakcji Jack był już niemal pewny. Lotis startuję do Washey. Bardzo nie spodobał mu się ten fakt. Aria będzie jego i nikogo innego.

***

Wykład był dla Arii wyjątkowo męczący. Nie była przyzwyczajona do bycia w centrum zainteresowania, a na zajęciach czuła się obserwowana z każdej strony. Po lewej znajdował się jej prześladowca, który co rusz hipnotyzował ją tymi swoimi przeklętymi oczami. Po prawej siedział Nick, który był zdecydowanie lepszym sąsiadem niż Jack, jednak Arię niepokoiło jego nagłe zainteresowanie jej osobą. Miała nadzieję, że tylko jej się wydaję i Nick po prostu chce być koleżeński.

Z ulgą opuściła uczelnię, wypatrując mercedesa Daniela. Stał nieopodal i machał jej energicznie ręką przez opuszczoną szybę. Wsiadła do samochodu, po chwili zapominając o zajściu na zajęciach. Droga minęła im szybko. Aria zauważyła, że Dan jest trochę nieobecny duchem, jednak postanowiła na razie nie drążyć tematu. Gdy zjawili się w mieszkaniu, a na stole zauważyła butelkę szampana, już wiedziała, że jego zachowanie nie było bezpodstawne.

- Co to za okazja? - zapytała Aria, nie mając o pojęcia o co może chodzić. Dan obchodził urodziny w marcu,a ich rocznica wypadała w październiku. Nic się nie zgadzało, a Dan wyglądał na podekscytowanego niczym małe dziecko. Poprawił okulary na nosie, patrząc na dziewczynę z udawaną powagą.

- Dzwoniła dzisiaj do mnie pewna kobieta- Jessika Marshall. Okazało się, że pracuję w kancelarii adwokackiej, nie byle jakiej bo u samego Boba Stewarta! - niemal wykrzyczał z podnieceniem to imię. Aria pisnęła ze szczęścia, wiedząc jak wiele znaczy dla niego ten mężczyzna. Ów Bob był jednym z najlepszych adwokatów w kraju. Prowadził sprawy wielu gwiazd, a o jego porażkach nikt nie słyszał. Daniel niejednokrotnie opowiadał o mężczyźnie w samych superlatywach i zachwalał jego taktyki prowadzenia spraw.

- Tak więc, zadzwoniła i powiedziała, że SAM Bob się mną zainteresował! Jak wysyłałem do nich wiadomość, nawet nie liczyłem na jakikolwiek odzew... Chcą mnie do pracy. U niego, pod okiem mistrza! - wykrzyknął radośnie, a Aria rzuciła mu się na szyję. Cieszyła się szczęściem blondyna, niczym swoim. Wiedziała jak wielki to krok do jego kariery adwokackiej.

- Trzeba to uczcić! - powiedziała, a Dan nalał im szampana do kryształowych kieliszków.

- Zaraz, zaraz, a gdzie znajduję się kancelaria Stewarta? - zapytała brunetka, sprowadzając się na ziemię. Nie wydawało jej się by mężczyzna mieszkał w Nowym Jorku.

Daniel spojrzał na nią, a entuzjazm w jego oczach zgasł.

- W tym właśnie problem. W Bostonie.

***

Jestem, jestem ! Myślałam, że dzisiaj nie ma szans ale mam chwilę więc dodałam ! :D Tak, wiem do najdłuższych nie należy ale mam nadzieję, że mi wybaczycie gdy następny rozdział pojawi się w walentynki :D czyli już za tydzień ! Po prostu musiałam skończyć w tym momencie, innego zakończenia nie mogłam sobie wyobrazić.