Love me.

Love me like you do 

( pierwsza scena powstała właśnie przy tej piosence, ciągle ją męczę :D)

Rozdział 18

Następnym razem będę celował w usta. Uważaj.

Aria wpatrywała się tępym wzrokiem w wiadomość, która przed minutą pojawiła się na wyświetlaczu jej telefonu. Czuła jak fala gorąca oblewa jej ciało, a na jej bladej skórze pojawiają się czerwone plamy. Co za arogancki dupek! Jak on ma czelność wysyłać jej takie wiadomości?! I czemu tak bardzo ją to wkurzyło?

Pokręciła ze złością głową, wyzywając Fayesa w myślach. Obraz zbliżającego się do jej twarzy bruneta, wciąż tkwił w jej pamięci, co niezmiernie ją denerwowało. Mała część jej podświadomości chciała żeby to zrobił i to najbardziej ją przerażało. Zapach cytrusów jeszcze nigdy nie czuła tak blisko. Przełknęła głośno ślinę i rozejrzała się po zapełnionym metrze. Ludzie zdawali się nie zwracać na nią uwagi, czytając książki lub rozmawiając ze swoimi towarzyszami podróży. Choć początkowo nie zamierzała odpisywać swojemu prześladowcy, nagle zmieniła zdanie. Niech wie, że nie może sobie pozwalać na takie gesty!

Następnym razem będę celowała w krocze. Uważaj.

Dumna z treści kliknęła ikonę wyślij. Z triumfalnym uśmiechem na ustach, żałowała, że nie może zobaczyć reakcji Fayesa na wiadomość. Odpowiedź przyszła bardzo szybko. Czy on nie rozstaję się z telefonem nawet na chwilę?

Ariano nie tak ostro. Widzę, że wciąż towarzyszy Ci wyparcie. Nie martw się gdy w końcu Cię pocałuję, nie będziesz mogła przestać o mnie myśleć. Chyba, że już nie możesz?

Brunetka z całych sił starała się zachować kamienny wyraz twarzy, choć czuła jak policzki coraz bardziej jej płoną. Po pierwsze, oburzył ją fakt, iż nazwał ją Arianą, gdyż niewiele osób używało jej pełnego imienia, niektórzy nawet nie wiedzieli, że takowe posiada. Do tego zdecydowanie wolała formę zdrobniałą i od zawsze kazała mówić na siebie Aria. Po drugie, nie mogła uwierzyć w jego pewność siebie. Jak mógł być tak przekonany, że ją pocałuję? Przecież to absurdalne. Gdyby tylko spróbował jego krocze z pewnością byłoby w niebezpieczeństwie.

I jak mógł sugerować, że nie może przestać o nim myśleć? Czy on sądził, że jest pępkiem świata? Złapała się na tym, że Fayes miał trochę racji, gdyż cała podróż metrem minęła jej właśnie na rozmyślaniu o tym osobniku. Rozdrażniona do granic możliwości opuściła metro, wchodząc szybko po wysokich schodach. Odetchnęła świeżym powietrzem, a lekki wiatr owiał jej policzki, powodując wielką ulgę. Sięgnęła po telefon.

Nie życzę sobie, żebyś mówił do mnie Ariano. Pamiętaj o swoim kroczu, radziłabym nie ryzykować.

Komórka zabrzęczała po niecałej minucie.

Ariano, jestem w stanie zaryzykować. Myśl o mnie dalej.

***

- Będzie ciekawie! Myślisz, że Elena znowu pochwali się świetną grą aktorską? Może powinniśmy ją wysłać na jakiś casting... Słyszałem, że szukają żony,dla syna przyszywanego brata samego Ridga Forrestera! A może chodziło o żonę jego ojca? Już się trochę pogubiłem... - Mark podrapał się po głowie, starając się przypomnieć czyją rolę mogłaby odegrać kobieta w słynnej Modzie na Sukces. Jack parsknął głośno śmiechem.

- Ej, to nie jest zabawne! Ona jest psychiczna. Czy mój ojciec nigdy nie znajdzie sobie normalnej kobiety? - zapytał, poprawiając czarny, cienki krawat.

- Twój ojciec gustuję w wariatkach. Pamiętasz Gretę?

Jack mimowolnie uśmiechnął się na wspomnienie Hiszpanki, którą ojciec przywiózł po wakacjach w Barcelonie. Ów Greta okazała się wcieleniem szatana, gdyż postanowiła odstawić tabletki, które przypisał jej psychiatra. Śledziła starszego Fayesa godzinami, podejrzewając go o zdradę. Gdy pewnej nocy nie mogła go zlokalizować, wydzwaniała do Jacka o trzeciej w nocy. Brunet nie miał pojęcia skąd miała jego numer i jakim cudem, dziesięć minut później, znalazła się pod jego mieszkaniem, waląc z całych sił w drzwi. Następnego dnia Douglas wykupił jej bilet do Barcelony w pierwszej klasie i słuch po niej zaginął. Całe szczęście...

- Greta była szalona, to fakt.

Kobiety w różnym wieku oglądały się za dwójką młodych mężczyzn, którzy pochłonięci rozmową, pewnym krokiem szli ulicami Manhattanu. Choć Jack preferował zwykle wygodniejszy strój, to w szytym na miarę garniturze od Gucciego, czuł się wyjątkowo dobrze. Płeć damska miała słabość do mężczyzn w tym stroju, a brunet potrafił to dobrze wykorzystać. Tym razem jednak nie zaszczycał wzrokiem, tylu kobiet co zawsze, co było zupełnie nie w jego stylu. Podczas gdy Mark puścił oczko do ładnej mulatki, Jack wciąż rozmyślał o korepetycjach z Arią. Ta dziewczyna wywoływała w nim emocje, których do końca nie potrafił zrozumieć.
Choć na początku miał być to najzwyklejszy zakład o zdobycie nawiedzonej, teraz przybrał znacznie głębszą formę. 

Zaczęła go naprawdę interesować, a jego myśli coraz częściej krążyły w okół jej osoby. Nie przywykł do skupiania się na jednej dziewczynie, gdyż zwykle było ich tak dużo, że o każdej pamiętał zaledwie parę chwil. Złapał się na tym, iż przestały go zadowalać przypadkowe panienki, gdyż jego cel o wiele bardziej go pociągał.

Brunetka była zupełnie inna od dziewczyn, z którymi do tej pory miał do czynienia. Była błyskotliwa, mądra i kompletnie nie zainteresowana jego osobą. Choć widział złość w jej oczach, która prawie za każdym razem pojawiała się na jego widok, to czuł, że nie jest obojętna na jego gesty. Nie mógł uwierzyć, że nie odczuwa tej chemii między nimi, którą on nie mógł już dłużej ignorować. Ryzykował zbliżając się do niej tak blisko, a pocałunek w policzek był całkowicie spontaniczny. Spodziewał się bicia, wyzywania i bóg wie czego, jednak nic się nie wydarzyło, a brunetka przez moment stała jak zamurowana. Cóż, przynajmniej zdołał się ulotnić bez większych obrażeń, co niezmiernie go cieszyło. Nie mógł się doczekać spotkania z Arią, która z pewnością nie omieszka zrobić mu awantury.

A przecież to był tylko niewinny całus w policzek! Jej usta o wiele bardziej go kusiły, jednak musiał działać powoli, jeśli życie było mu miłe.

Wraz z Markiem wszedł przez przeszklone drzwi hotelu Empire. Ów hotel był jednym z najbardziej ekskluzywnym w całym Nowym Jorku. Doba za nocleg była niezwykle wysoka, a posiłek w restauracji kosztował fortunę. 
Przekroczyli obszerny, marmurowy hol, który już na wejściu robił niemałe wrażenie. Przesadzisty brylantowy żyrandol rozświetlał pomieszczenie setkami mieniących się kryształów. Po lewej stronie znajdowała się kamienna recepcja, przy której atrakcyjna blondynka rozmawiała przez telefon. Na widok Jacka, kąciki jej ust delikatnie się uniosły, a chłopak w odpowiedzi posłał jej szeroki uśmiech, co jeszcze bardziej ją zawstydziło.

Po prawej stronie umieszczone były brązowe, skórzane sofy, a ogromne schody, prowadziły do ekskluzywnych pokoi. Znając już układ hotelu, minęli hol, kierując się w stronę drzwi prowadzących do sali restauracyjnej. 
W środku było już sporo osób. Wszyscy elegancko ubrani, z kieliszkami w ręku, rozmawiali bądź kiwali się w rytm muzyki. Wokalistka na małej scenie, śpiewała melodyjnym głosem wolną piosenkę, a mężczyzna obok akompaniował jej na fortepianie. W całym wnętrzu dominował modny kolor baby blue. Jack domyślał się, iż był to zamysł Eleny, gdyż Douglas nigdy nie zajmował się takimi błahostkami jak dekorację. Na każdym stoliku stał bukiet błękitnych róż, a tuż obok, klimatu dodawały długie świece w srebrnych stojakach. Przy każdym nakryciu leżały starannie zapakowane upominki dla gości - za pewne zawieszki od Pandory lub inne drobiazgi od Tiffaniego. Kelnerzy manewrowali między ludźmi z tacami zapełnionymi kieliszkami z szampanem, winem i przekąskami. Oprócz tego, z boku sali znajdował się szwedzki stół zapełniony przeróżnymi daniami z wielu zakątków świata. Kalmary, krewetki, przegrzebki, sushi, ostrygi, pieczona kaczka, kawior, łosoś i wiele innych potraw - zachęcały gości do skosztowania.

- Mmm uwielbiam krewetki - powiedział Mark z uśmiechem, kierując się w ich stronę. Jack już chciał za nim podążyć, gdy obok zmaterializowała się Elena.

- Witaj Jack - uśmiechnęła się pięknie, a brunet natychmiast zlustrował ją wzrokiem. Miała na sobie błękitną, lejącą się suknię z satyny, opinającą jej duży biust. Włosy związane miała w luźny kok. Przypominała grecką boginię z mitologii. Mimo, iż Jack był już wystarczająco uprzedzony do jej osoby, musiał przyznać, że jest nieziemsko atrakcyjna.

- Jak Ci się podoba przyjęcie? - zapytała uprzejmie, jednak jej oczy błyszczały tajemniczo, zdradzając, że to tylko gra.

- Ujdzie - powiedział, chcąc już zakończyć tą bezsensowną rozmowę. Jak mogła udawać, że nic ich nie łączyło? Spali ze sobą dwa razy, a Douglas Fayes nie miał o niczym pojęcia. Nie wiedział jak zakończyć ten związek. Zdawał sobie sprawę, że jego słowa przeciw jej, nic nie znaczą. Ojciec nigdy by mu nie uwierzył. Czuł obrzydzenie do samego siebie, z powodu seksu z przyszłą żoną rodziciela. Był taki głupi...

- Jack, nie bądź taki oschły - uśmiechnęła się znowu i lekko dotknęła jego ramienia.

- Lepiej mnie nie dotykaj - wysyczał Jack, rozglądając się czy nikt tego nie widział. Choć był to tylko nieznaczący gest, wydawało mu się, że dotyk zdradzi relację jakie ich łączyły.

- Nie bój się, nikt się nie dowie o naszym spotkaniu. Takie przyjemności zachowuję tylko dla siebie.

- Jak możesz...

- Jack przyszedłeś punktualnie, nie spodziewałem się! - przerwał mu Douglas, obejmując blondynkę lekko w talii.

- Właśnie rozmawiałam z Jackiem o zajęciach, dobrze sobie radzi - uśmiechnęła się pogodnie do narzeczonego, zmieniając całkowicie wyraz twarzy. Teraz sprawiała wrażenie naprawdę zakochanej. Idealna aktorka, nie ma co. Może rola w Modzie na Sukces jest nadal wolna?

- Zobaczymy po egzaminie, od gadania nikt jeszcze nie zdobył punktów- powiedział surowo Douglas i spojrzał na syna oschle. Okazywanie uczuć rezerwował tylko i wyłącznie dla kobiet. Jack niezbytnio przejął się jego słowami, całkowicie przyzwyczajony do takiego traktowania.

- Za dwadzieścia minut wznosimy toast, idę się odświeżyć - powiedziała Elena do przyszłego męża, całując go czule w policzek. Starszy Fayes odwzajemnił gest, po czym odwrócił się bez słowa w kierunku ciekawszych, jego zdaniem, towarzyszy do rozmów.

- Idealna z was rodzinka,nie ma co - powiedział Mark, przeżuwając krewetkę w cieście.

- Daj spokój, ze mną rozmawiała pokazując prawdziwe oblicze, jak przyszedł ojciec od razu inna osoba.

- Mówiłem Ci, że ona nadaję się do tego serialu! Trzeba jej podrzucić zgłoszenie... 

-Tak w ogóle to idź za nią, może coś jeszcze z niej wyciągniesz - dodał Mark, wskazując drzwi, w których przed chwilą zniknęła.

- Wątpię, ale spróbuje - mruknął Jack, bez przekonania idąc we wskazanym kierunku. Minął tłum ludzi i ledwo zauważył Elenę, która zamiast udać się do łazienki, skręciła w wąski korytarz. Podążył za nią, chcąc porozmawiać na temat jej ukrytych zamiarów względem ojca. Już miał wyjść zza zakrętów i się ujawnić, gdy usłyszał jej przyciszony głos.

- Louis, mówiłam Ci, że to nie jest taka prosta sprawa... Tak, wiem, ale dopiero po ślubie... 
Jack wychylił się lekko, zauważając Elenę, rozmawiającą przez telefon. Żałował, że nie może usłyszeć, co mówi osoba po drugiej stronie słuchawki.

- Tak... Po ślubie będzie już z górki, zostało już nie wiele czasu.. Spokojnie.. Muszę kończyć... 
Brunet natychmiast wszedł do męskiej toalety, aby uniknąć spotkania z blondynką. Nie miał pojęcia o co chodziło w rozmowie, jednak nie zwiastowało to nic dobrego. Co wydarzy się po ślubie? Kim jest osoba z którą rozmawiała? Elena coś knuła, teraz nie miał już żadnych wątpliwości.

- Myślałem, że miałeś iść za nią, a nie siedzieć w łazience - Mark wszedł do łazienki, wpatrując się w przyjaciela. Obmył ręce w umywalce, spoglądając z wyczekiwaniem w przyjaciela.

- Ona coś kombinuję. Słyszałem jak rozmawiała z jakimś mężczyzną przez telefon - powiedział cicho brunet, choć w pomieszczeniu byli tylko oni.

- Jak to? Co mówiła? - zapytał przejęty Mark, który uwielbiał wszelkiego typu sensację.

- Tłumaczyła się, że po ślubie coś zrobi, tylko nie wiem co...

- Z kim rozmawiała ?

- Z jakimś Louisem.. zaraz, zaraz! Pamiętam! Jak wtedy obudziłem się u niej, ktoś dzwonił na jej telefon! Tylko jak on miał na nazwisko... Louis...

- Wytęż mózg Jack! Ta informacja jest nam potrzebna. Z samym imieniem nic nie wskóramy... - powiedział zaciekle Mark, jakby poznanie nazwiska miało pomóc im w rozwikłaniu tajemniczej zagadki.

Przez chwilę zapanowała cisza, przerywana niecierpliwym stukaniem palców blondyna o ścianę.

- Wiem! Louis Grint! Już wtedy coś mi mówiło to nazwisko, ale całkowicie olałem sprawę i wyleciało mi to z głowy.

- Mamy nazwisko, to zaraz będziemy mieć odpowiedź! - rzekł wesoło Mark, wyjmując z kieszeni marynarki telefon. Wystukał na wyświetlaczu dane, które posiadali a po chwili pojawiły się dziesiątki stron na temat tej osoby. Blondyn włączył pierwszą wyświetloną stronę i zaczął czytać:

- Louis Grint, właściciel firmy Grint Invest, w 2008 roku przeniósł swoją firmę do Nowego Yorku.

- Czekaj! To jedna z konkurencyjnych firm dla Fayes Company... - powiedział Jack, zamyślając się na chwilę. Czy Elenie zależy na zniszczeniu firmy ojca? Tylko dlaczego? Kim jest dla niej Grint?

- Może to kochanek Eleny? Albo ktoś z rodziny? Mąż?

- Mąż chyba odpada, skoro chce się ożenić z moim ojcem..

- Faktycznie - Mark walnął otwartą ręką w czoło, karząc się za swoją głupotę.

- W internecie nie ma żadnych powiązań z Eleną? - zapytał Jack, z nadzieją zerkając przez ramię blondyna. Mark przecząco pokręcił głową.

- Albo bardzo ukrywają swoją prywatność, albo nikogo to nie interesuję - powiedział zrezygnowany, przeglądając kolejne strony.

- Te informację nic nam nie dają. Nie pójdę do ojca i nie powiem mu, że Elena rozmawiała z Grintem... Zgadnij komu uwierzy? - zapytał ze złością brunet, wiedząc jak zareagowałby ojciec. Uznałby, że chce usilnie zwrócić na siebie uwagę lub stroi sobie durne żarty.

- Mam lepszy pomysł - powiedział złowieszczo Mark, a Jack zaczął się bać. Pomysły blondyna były zazwyczaj szalone. Naoglądał się za dużo seriali.

- Pójdziesz do Eleny, trochę ją zabawisz i przeszukasz jej mieszkanie.

- Chyba żartujesz...

- To świetny plan! - wykrzyknął, po czym przez chwilę milczał. W jego oczach pojawił się dziwny błysk, a Jack czuł, że blondyn wymyśli zaraz coś jeszcze bardziej absurdalnego.

- Mam coś lepszego! Pluskwa!

- Jaka pluskwa?

- No pluskwa! Nie oglądałeś CSI?

- Ty naprawdę oszalałeś... Mam założyć w mieszkaniu Eleny pluskwę?!

Mark wyglądał na wielce uradowanego.

***

No i jestem! Udało się dodać :D Jak wam się podoba nowy szablon? Mam nadzieję, że nie jest zły. Uznałam, że Aria też ma prawo być na nagłówku :D

Niedługo biorę się za Wasze opowiadania, w końcu mam czas!

Zapraszam do komentowania, jestem ciekawa ile was tu jest i co sądzicie o mojej skromnej historii, której do doskonałości daleko, no ale cóż :D

Pozdrawiam!