Love me.

Years&Years - Desire 

słucham cały czas, dziękuje Qlibereq za podrzucenie świetnej piosenki, która niezwykle pasuję do J. i A. <3

Rozdział 17

~~***~~

- Jak to w Bostonie? - zapytała głupio Aria, nie wierząc w wypowiedziane przez niego słowa. Daniel oparł się o kuchenny blat i nerwowo przeczesał dłonią krótkie włosy. Przez chwilę błądził wzrokiem po pomieszczeniu, unikając spojrzenia dziewczyny. Gdy w końcu na nią spojrzał, jego zielone oczy zdradzały smutek.

- Tam jest główna siedziba Stewarta. Będę się szkolić u samego mistrza – powiedział niepewnie, obserwując jej reakcję. Aria miała wrażenie, że wszystko jest już postanowione, a Daniel za chwilę wyjmie walizki, oznajmiając, że wyjeżdża już dziś.

- Aha, będę? Czyli decyzja już zapadła, a ja nie mam nic do powiedzenia? - choć wiedziała, że to niesprawiedliwe, nie mogła opanować złości, która w niej wezbrała.

- Oczywiście, że masz. Chce Ci po prostu uświadomić, jak wielka to dla mnie szansa.

- Wiem, masz rację. Tylko nie mogę w to uwierzyć. Myślałam, że Nowy Jork będzie naszym domem... - brunetka czuła jak jej oczy zapełniają się łzami. Przyjeżdżając do miasta, nie spodziewała się, że tak je pokocha.

Uwielbiała spacery po Central Parku, który zimą wyglądał bajkowo, a latem zachwycał soczystą zielenią. Jego olbrzymi rozmiar zachęcał do długich przechadzek we dwoje. Był jednym z największych miejskich parków na świecie, a jego suma powierzchni przewyższała Watykan czy Maroko. 

Ubóstwiała przechadzki po Brodwayu, który elektryzował mieniącymi się światłami, tłumem turystów, a przede wszystkim był rajem dla miłośników teatru.

W New York Public Library czuła się jak w niebie. Zachwycała ją architektura wnętrza i ogromne zbiory zgromadzone z wszelakich zakątków świata. Nie raz spędzała tam długie godziny, pochłaniając klasyki literatury angielskiej.

Prawdziwym arcydziełem był dla niej most Brooklyński, który łączył dzielnicę Brooklynu z Manhattanem. Nocą wyglądał niezwykle, oświetlony migoczącymi światełkami, ukazującymi jego starodawny już styl.

Wraz z Danem parę razy w roku odwiedzała Wyspę Wolności, na której znajdowała się słynna Statua. Aby tam dotrzeć, trzeba było przepłynąć promem, który odbijał od brzegu przy Battery Park. Choć podróż statkiem trwała zaledwie kilka minut, brunetka uwielbiała ten moment na wodzie. Widoki, które można było stamtąd obejrzeć zapierały dech w piersi.

W Chinatown zaś, panował niesamowity klimat. Liczne stragany oraz ogromna ilość restauracji sprawiały, iż Aria czuła się jakby poznawała chińską kulturę krok po kroku.

Mijając Wall Street uwielbiała obserwować biznesmenów w garniturach od Armaniego, którzy w wiecznym pośpiechu zmierzali do pracy. Serial Suits oglądała z mężczyzną w każdą niedzielę.

Empire State Building natomiast, zachwycał swoimi rozmiarami. Jako, iż brunetka była miłośniczką architektury, już pierwszego dnia pobytu w Nowym Jorku musiała odwiedzić to miejsce. Widok z góry ukazywał panoramę Wielkiego Jabłka w całej krasie, a w punkcie widokowym wielu turystów wyrzucało monety, gdyż podobno przynosiło to szczęście.

Na myśl o swoich ulubionych miejscach ścisnęło ją w gardle.

- Też pokochałem Nowy Jork - powiedział blondyn, po dłuższej ciszy.

- Na nowojorskiej uczelni jest najlepszy wydział architektury w kraju - odpowiedziała smutno dziewczyna, wciąż walcząc ze łzami. Rzadko płakała i nie przywykła do rozklejania się, szczególnie w czyimś towarzystwie.

- Wiem, dlatego nie pozwolę, żebyś z tego zrezygnowała. Zostajesz tutaj - rzekł Daniel, a w jego oczach zauważyła ogromny smutek.

- Boston jest trzysta kilometrów stąd, jak to sobie wyobrażasz? - zapytała Aria, a w jej głosie ponownie pojawiła się złość. Nie chciała związku na odległość, nie chciała zostać sama. Choć nigdy nie była duszą towarzystwa ani nie miała wielu znajomych, potrzebowała bliskości drugiej osoby, jak każdy.

- Tak, ale to nie jest koniec świata. Samochodem to nie całe cztery godziny drogi, a samolotem godzina. Będę przyjeżdżał jak tylko będę mógł... - chłopak starał się, by jego głos brzmiał entuzjastycznie, co nie do końca się udało.

- A co z mieszkaniem? Nie stać mnie żeby mieszkać sama - powiedziała, rozglądając się po pomieszczeniu. Uwielbiała ich małą kuchnię i salon urządzony w rustykalnym stylu.

- Będę płacił swoją połowę...

- Nie ma mowy! Nie będziesz płacił za to, żebym mogła tu zostać. W Bostonie mieszkania też nie są tanie... - odparła dziewczyna i przez chwilę oboje zamilkli. Ta cisza ją przerażała. Wciąż nie mogła uwierzyć w to, co się dzieję. Nie mogła być jednak egoistką, dla Daniela była to ogromna szansa i byłaby okropną osobą, gdyby tego nie rozumiała.

- Zamieszkam w akademiku. Jest tanio i warunki są naprawdę dobre. Do tego będę miała blisko na uczelnię - dodała, starając się by jej słowa brzmiały przekonująco. Choć mieszkanie w akademiku wcale jej nie odpowiadało.

- Naprawdę? - zapytał Dan, jakby nie do końca wierzyć, że to dobry pomysł.

- Tak, to najlepsze rozwiązanie. Kiedy wyjeżdżasz?

- W sierpniu... - smutek w głosie Dana był wyczuwalny.

- Przetrwamy to, obiecuję – powiedział, przytulając się do niej mocno.

- To już za jakieś trzy miesiące... - Aria wtuliła się w blondyna, wdychając jego zapach. Nie mogła sobie wyobrazić, że nie poczuję go każdego dnia. Nie będzie robić mu niespodziewanych obiadów czy razem oglądać telewizji po męczącym dniu. Był jej najlepszym przyjacielem, partnerem, a teraz miał ją opuścić. Czuła się przy nim bezpieczna i kochana. Jak mogła to teraz stracić?

- Obiecuję, że dobrze wykorzystamy ten czas. Po egzaminach zabieram Cię na wakacje!

- Gdzie?

- Niespodzianka.

***

- Tym razem to Ty się spóźniłaś - skwitował Jack, gdy Aria zjawiła się w bibliotece. Nie widzieli się od czasu wykładu, na którym Fayes i Lotis postanowili całą swoją uwagę skupić na jej osobie. Aria nie miała ochoty na dzisiejsze korepetycje. Choć trzeba przyznać, że chyba na żadne z nich jeszcze nie miała. Uczeń wciąż irytował ją tak samo, a nawet z większą mocą, co powodowało jeszcze większą niechęć do tego osobnika. Oprócz tego wciąż rozpamiętywała dzień, w którym Dan przekazał jej wieść o wyjeździe do Bostonu. Nie mogła się z tym pogodzić i wciąż nie do końca to do niej docierało.

- Tylko pięć minut. Ostatnio Tobie zajęło to znacznie więcej czasu - uśmiechnęła się złośliwie, siadając na przeciwko chłopaka. Z czarnej, skórzanej torby wyciągnęła materiały na dzisiejszą naukę. Podczas poprzednich korepetycji zdążyli już ogarnąć połowę materiału i ku zdziwieniu Arii, szło im to całkiem nieźle. Była niemal pewna, że współpraca z Jackiem będzie wyjątkowo oporna. Jednak o dziwo, Fayes okazał się całkiem inteligentny. Niekiedy potrafił ją zaskoczyć ekonomicznymi zwrotami, których nawet ona nie znała. Odrobinę jej tym zaimponował, ale tylko odrobinę...

- Dzisiaj będziemy obliczać równowagę rynkową, słuchałeś o tym na ćwiczeniach ? - zapytała z wątpieniem w głosie. Nie raz widziała Jacka, który zamiast słuchać profesora, rozmawiał o czymś, jego zdaniem, bardziej ekscytującym ze swoim kolegą Markiem. Ów Dawsona również nie darzyła zbytnią sympatią. Choć wyglądem różnił się od Jacka, to ich charaktery były niemal identyczne. Pasowali do siebie bez dwóch zdań. I to nie było miłe stwierdzenie.

- Coś kojarzę. Chodzi o warunek Walrasa, w którym twierdzi, iż równowaga ogólna na konkurencyjnych rynkach wystąpi, jeśli wielkość popytu zrówna się wielkością podaży na rynkach, to wówczas również wielkość podaży zrówna się z wielkością popytu na tym rynku? - zapytał pewnie brunet, świdrując ją wzrokiem. Fayes po raz kolejny ją zaskoczył. Była pewna, że nie ma na ten temat zielonego pojęcia i będą musieli zaczynać temat od samych podstaw.

- Tak, a skoro jesteś taki mądry, to oblicz to zadanie - podsunęła mu kartkę z najtrudniejszym z wybranych, czekając na jego sromotną porażkę. Chciała zetrzeć mu z twarzy ten jego pewny siebie uśmieszek.

Jack uśmiechnął się tylko i bez słowa zaczął rozwiązywać zadanie. Aria przez moment przyglądała się jego ciemnym włosom, które jak zwykle tworzyły nieład. Nie chciała jednak by zauważył jej wzrok, więc zaczęła obserwować widoki za oknem. Wróciła myślami do Daniela i jego wyjazdu. Chociaż Boston był oddalony tylko o trzysta kilometry, co jak na Stany było niewielką odległością, to wydawało jej się jakby był to koniec świata. Dan zapewniał ją, że będzie przyjeżdżał jak tylko pojawi się taka możliwość, jednak czuła, iż takie okazję mogą zdarzać się rzadko. Praca w kancelarii, szczególnie tak prestiżowej, niosła za sobą wiele wyrzeczeń. Pochłaniała naprawdę dużo czasu.

- Halo, skończyłem! Żyjesz? - zapytał Jack, machając jej kartką przed oczami. Aria ocknęła się z zadumy, patrząc na niego nieprzytomnym wzrokiem. Przez moment zapomniała, gdzie się znajduję, a przede wszystkim kto jest jej towarzyszem.

- Jesteś jakaś dziwna - stwierdził, wpatrując się w nią uważnie. Choć Aria nie należała do nieśmiałych osób, to nienawidziła jak brunet intensywnie wlepiał w nią wzrok. Czuła się przy tym odrobinę skrępowana. Jego spojrzenie było zbyt przeszywające, nie wspominając o jego oczach, które wciąż zachwycały swoją błękitną barwą.

- Nie Twoja sprawa - odpowiedziała w końcu, odwracając od niego wzrok. Walkę na spojrzenia zawsze przegrywała. Nie mogła zbyt długo patrzeć mu w oczy, gdyż towarzyszyło jej przy tym, nieznane wcześniej uczucie w podbrzuszu. Nie rozumiała jak jednocześnie może go nie znosić i tak reagować na jego spojrzenia albo o zgrozo, dotyk. Chciała się tego wyzbyć, jednak nie miał pojęcia jak to zrobić i czy to w ogóle możliwe. Targała nią bezradność, a przede wszystkim wina. Miała przecież chłopaka, którego kochała i nie powinna żywić żadnych uczuć do nikogo innego. A musiało paść na takiego narcyza! Miała ochotę wykrzyczeć mu w twarz, że to wszystko jego wina i ma więcej nie pokazywać się jej na oczy. Było to jednak niemożliwe, więc postanowiła ignorować te odczucia i stwarzać pozory kompletnie nie ulegającej jego wdziękom. Od niechcenia przyjęła od niego kartkę, wciąż patrząc na niego złowrogo. Kogoś musiała obwiniać, więc padło na niego. Przecież to absolutnie nie była jej wina, że mogłaby zapatrzeć się w te cholerne, niebieskie oczy.

- Napisałeś zły wniosek - powiedziała z wyższością, choć było to trochę naciągane stwierdzenie. Przy innym uczniu z pewnością, nie zwróciła by uwagi na takie niuanse, jednak wytknięcie Fayesowi błędu było jej nowym, ulubionym zajęciem. Zadanie było zrobione dobrze, a za wniosek mógłby dostać najwyżej o jedną trzecią mniej punktów.

Jack wyglądał na trochę dotkniętego.

- Moim zdaniem jest idealnie zrobione. Boli Cię, że nie jesteś zawsze mądrzejsza? - zapytał z przekąsem, krzyżując ręce na klatce piersiowej. Aria tylko prychnęła i poprawiła ostatnie zdanie.

- Teraz jest dobrze - podała mu kartkę, czekając aż przeczyta poprawkę.

- Dobrze, Pani Perfekcyjna. Wątpię, żeby ktoś zwrócił na to uwagę, ale niech Ci będzie - wzniósł ręce w geście poddania.

- Skoro jestem takim dobrym uczniem, to może powiesz mi co Cię gnębi? Jesteś jakaś smutna, nie twierdzę, że zwykle jesteś jakaś uśmiechnięta... No ale jednak coś jest nie tak - powiedział Jack, opierając ręce na stole, przez co jego twarz znalazła się zdecydowanie bliżej niej. Brunetka spojrzała na niego zdziwiona. Skąd Fayes mógł się domyślić, że coś ją dręczy? Nie podejrzewała go o umiejętność odczytywania ludzkich emocji. Aż tak było po niej widać, że przeżywa wyjazd Daniela?

- Po raz drugi powtarzam, że to nie Twoja sprawa. Nie przypominam sobie, żebyśmy byli przyjaciółmi.

- W sumie wolę zostać Twoim kochankiem - odparł Jack, ukazując rząd białych zębów.

- A ja wolę, żebyśmy ograniczyli naszą znajomość do korepetycji - skwitowała Aria, mierząc się z nim wzrokiem. Postanowiła tym razem, wygrać walkę na spojrzenia, choć podejrzewała, że żadnej nagrody za to nie zdobędzie, a Jack nie odejdzie po przegranej z płaczem.

- Wciąż się wypierasz. Twój chłopak zrozumie, że znalazłaś sobie lepszego...

- Przestań! Zachowujesz się jak dziecko! Co ja Ci takiego zrobiłam, że się na mnie uwziąłeś? Wolałam jak mówiłeś na mnie nawiedzona, naprawdę.

- Teraz mogę mówić wyłącznie piękna - powiedział, nie przejmując się jej słowami. Jeszcze bardziej nachylił się w jej kierunku, a gdy poczuła jego zapach, zakręciło się jej lekko w głowie. Czuła świeżość cytrusów i coś jeszcze... Maliny? Znowu?! Jak na zawołanie Jack, w odpowiedzi głośno mlasnął różową gumą. Aria odruchowo przegryzła wargę, co nie umknęło chłopakowi.

- Podoba mi się jak to robisz.

- Co robię?

- Przegryzasz usta.

Dziewczyna natychmiast zaprzestała tej czynności, a w jej podbrzuszu lekko zawirowało. Nawet nie zauważyła jak Fayes bardziej się nachylił, a ona wciąż siedziała w tej samej pozycji. Przez sekundę spojrzała na jego usta, a ta chwila wystarczyła, by Jack uśmiechnął się triumfalnie.

- Chcesz mnie pocałować - stwierdził bezczelnie, a jego uśmiech wyglądał jakby odkrył coś niezwykłego.

- Chyba sobie żartujesz. Jesteś idiotą skoro tak myślisz - syknęła cicho, gdyż w bibliotece siedziało jeszcze parę osób. Była wściekła na siebie, że przez moment okazała słabość i on zdołał to zauważyć. Ów reakcja była silniejsza od niej i przez dosłownie pół sekundy dziwna myśl, rzeczywiście przeszła jej przez głowę.

- Nie masz się czego wstydzić. Każda chce, ale wybrałem Ciebie. Czuj się zaszczycona. To kiedy będziemy się całować? - puścił do niej oczko, a w brunetce, aż zagotowało się ze złości. Co za bezczelny typ! Jak on może nie mieć wstydu, żeby mówić takie rzeczy prosto w twarz. No jak?!

- Nigdy. Zapamiętaj to sobie raz na zawsze i daj mi spokój.

- Nie wierzę Ci. Prędzej czy później to się stanie.

- Chyba w Twoich snach. Idiota! - powiedziała już głośniej, a parę osób spojrzało na nich z ciekawością.

- Koniec na dzisiaj. Muszę coś załatwić.

- Tak szybko? - zdziwił się Jack, również wstając z miejsca. Odpowiedziała mu morderczym spojrzeniem i skierowała się w stronę wyjścia.

- Gdzie idziesz? - usłyszała za plecami głos prześladowcy, którego miała już serdecznie dość.

- Po raz trzeci, nie Twoja sprawa. Nie chodź za mną...

- Nie moja wina, że idziemy w tym samym kierunku - powiedział niewinnie Jack, w co Aria w ogóle nie uwierzyła. To, że Fayes miał zamiar udać się do dziekanatu, graniczyło z cudem.

Szli w milczeniu, a dziewczyna czuł na sobie jego palące spojrzenie. Co chwilę, niby przypadkiem ocierał się o jej ramię, wywołując w jej ciele nieznane wcześniej odczucia. Spojrzała na niego ze złością, lekko unosząc głowę. Fakt, iż tak znacznie przewyższał ją wzrostem niezwykle ją denerwował. Patrzył na nią z tym swoim kpiącym uśmieszkiem, jakby jakimś cudem, wiedział o jej wszystkich emocjach względem niego. Nigdy w życiu nikt jej tak bardzo nie irytował. Jack Fayes był w tym mistrzem.

- Dziekanat? - zapytał zdziwiony i ku niezadowoleniu Arii, wszedł za nią do środka. Znaleźli się w niewielkim pomieszczeniu. W powietrzu czuć było tani odświeżacz powietrza i kawę. Na środku stała brązowa lada, przy której siedziały dwie sekretarki w podeszłym wieku. Znudzonym wzrokiem spojrzały na dwójkę studentów, nie siląc się na uśmiech. Atmosfera w dziekanacie od zawsze była tak radosna. Kobiety wyglądały, jakby praca w tym miejscu była najgorszą karą, jaka spotkała je w życiu.

- Słucham? - zapytała w końcu rudowłosa sekretarka, w dużych okrągłych okularach. Ton jej głosu zniechęcał do podjęcia jakiejkolwiek rozmowy, jednak Aria starała się nie zwracać na to uwagi.

- Chciałabym zarezerwować sobie pokój na nowy rok akademicki, zaczynając od sierpnia - Czuła jak Jack ją obserwuję, jednak nie odezwał się słowem. W dziekanacie był wyjątkowo spokojny.

- Proszę wypełnić formularz - Ruda podała jej kartkę z wykropkowanymi polami.

Aria wypełniła wszystko w mgnieniu oka i oddała kobiecie, która przyjrzała się świstkowi papieru, sprawdzając czy wszystko wypisane jest poprawnie.

- Pierwszą wpłatę, proszę przelać po zdanych egzaminach - powiedziała rudowłosa, wkładając od niechcenia formularz do grubej teczki.

- Dobrze, dziękuję i do widzenia - powiedziała z ulgą Aria, wychodząc z dziekanatu. Nie przepadała za tym miejscem, jak większość studentów.

- Będziesz mieszkać w akademiku? - zapytał zaciekawiony Jack, gdy tylko opuścili pokój.

- Brawo Sherlocku - odparła mu brunetka, kierując się w stronę wyjścia.

- To jednak zerwałaś z chłopakiem?

- Nie.

- Interesujące... - Jack już chciał coś dodać, gdy ktoś w oddali, zawołał go po imieniu.

- Pogadamy innym razem - odrzekł i spojrzał na nią z powagą. Chwilę mierzyli się wzrokiem, a Aria przez moment zapatrzyła się w jego oczy, w których dostrzegła dziwny błysk. Brunet wykorzystał jej nieuwagę i niespodziewanie musnął ustami jej policzek. Przez niemal sekundę poczuła jego gorący oddech na swojej skórze i  po raz kolejny dzisiejszego dnia zakręciło się jej w głowie. Dziwne mrowienie przeszło po jej skórze, a fala gorąca oblała całe jej ciało. Jego usta przez tą krótką chwilę znajdywały się naprawdę blisko jej. Na tą myśl ścisnęło ją w żołądku. 

Gdy otrząsnęła się z szoku i chciała zwyzywać go, uderzyć lub cokolwiek innego na co zasłużył, już go nie było. Dotknęła drżącą ręką rozpalonego policzka, wciąż stojąc w miejscu. Jak mogła nie zareagować tylko stać w miejscu jak zaczarowana? Bała się, iż po tym wydarzeniu Jack będzie chciał spróbować czegoś więcej, a do tego dopuścić nie mogła. Fayes był idiotą i nie miał prawa jej pociągać. Był największym pozerem jakiego znała, a od zawsze nienawidziła takich ludzi. Dlaczego zwykły pocałunek w policzek wywołał u niej takie emocje? Co z nią było nie tak?! Pełna sprzecznych emocji opuściła uczelnie, wściekła do granic możliwości. Skóra wciąż ją paliła, wciąż czuła na sobie jego usta.

 Central Park

Broadway

 New York Public Library

 Most Brooklyński

 Wyspa Wolności

 Chinatown

 Wall Street

Empire State Building

***

No hej! Jest i walentynkowy rozdział! Wyszedł jak wyszedł, nie jestem z niego w 100 % zadowolona, ale nie wiem czy kiedyś, z któregoś byłam :D

Ahh nie mogłam się powstrzymać, żeby nie wstawić tych zdjęć haha :D Czcze Nowy Jork jak żadne inne miasto!

Jak tam wasz Valentine's Day? Ja nie jestem zbytnią fanką tego święta dzień jak dzień, ale sushi zrobię, żeby nie było :D

No i byłyście już na GREYU?! Ja byłam wczoraj i bez żadnych spoilerów powiem tylko, że Dakota (Anastasia Steele) jak dla mnie zagrała po prostu ŚWIETNIE! Tak wszyscy się jej obawiali, a moim zdaniem jej aktorstwo było naprawdę na wysokim poziomie. Jednak uważam, że jeżeli ktoś nie czytał książki, mógł nie do końca się wczuć w ich uczucia.

Wracając do J. i A. cóż, Jack w końcu poczynił jakiś krok, na co Aria jak zwykle zareagowała złością! Mam nadzieję, że nie wkurza was bardzo fakt, że akcja nie leci w zawrotnym tempie, a jeżeli tak - to wybaczcie :D

Ale się rozpisałam! Już Was nie zanudzam!

Miłego dnia życzę!