Love me.

Rozdział 20

~~~~***~~~~

Egzaminy zbliżały się wielkimi krokami. Choć Aria zazwyczaj panowała nad stresem, tym razem była wyjątkowo rozemocjonowana. Stos książek piętrzył się na stoliku nocnym i parapecie, a nawet w kuchni znalazła się Podstawa Ekonomii, leżąca tuż przy mikrofalówce.

Daniel z rozbawieniem zajrzał do łazienki, gdzie Historia Sztuki, w towarzystwie szamponu do włosów, spoczywała na skraju wanny. Podniósł książkę pokrytą plamkami wody i zaniósł ją do pokoju, w którym Aria namiętnie studiowała opasłe tomisko, przy parującej herbacie i czekoladowych ciastkach.

- Widzę, że nauka towarzyszy Ci nawet podczas kąpieli – rzekł wesoło, machając zamoczonym przedmiotem, tuż przed jej nosem.

Brunetka spojrzała na niego zamyślonym wzrokiem, marszcząc lekko nos.

- Brałam długą kąpiel i nie chciałam marnować czasu. Przyjemne z pożytecznym! - zawołała, z udawanym entuzjazmem, odkładając lekturę na wiklinowy fotel. Sięgnęła po kolejne ciastko, przeżuwając je z wyrazem błogości na twarzy.

- Są pyszne... Spróbuj! - wyjęła kolejne, zmuszając go by również zaczął delektować się ich słodyczą. Daniel pokręcił ze śmiechem głową, odkładając ciastko do pudełka.

- Próbowałem je przy poprzedniej paczce, która była... - spojrzał na srebrny zegarek na dłoni.

- Dokładnie godzinę i dwadzieścia sześć minut temu. Apetyt bardzo Ci dopisuję - uśmiechnął się, spoglądając na swoją dziewczynę, której kącik ust umazany był polewą czekoladową.

Aria uniosła wysoko brwi.

- Sugerujesz, że się obżeram?

- Sugeruję, że zajadasz stres, a parę kilo do przodu na pewno by Ci nie zaszkodziło - klepnął ją lekko w pośladki, gdy brunetka wstała by niechętnie odłożyć ciastka do kuchni.

- Żadne parę kilo! Nie mam zamiaru wymieniać garderoby - cmoknęła Daniela w usta, siadając mu na kolanach. Zmierzwiła dłonią jego krótkie włosy i wtuliła się w niego mocno.

- Musisz iść dzisiaj do pracy? - zapytała z nadzieją, wdychając jego zapach. Pomarańczowy żel pod prysznic i piżmowe perfumy łączyły się w aromatyczny zapach. Zupełnie inny niż ten cytrusowy.. Na tę nieczystą myśl, przegryzła mocno policzek od środka.

- Niestety tak. Przed wyjazdem muszę pozamykać wszystkie rozpoczęte sprawy. Ryan zrobił się przerażająco wymagający.

Ów Ryan był szefem Daniela. Zbliżał się do sześćdziesiątki i łudząco przypominał Arii - Anthon'ego Hopkinsa - za czasów milczenie owiec.

- Robi się z niego prawdziwy Hannibal Lecter - zaśmiała się, niechętnie podnosząc się z wygodnego legowiska, w postaci kolan swojego mężczyzny.

- O wilku mowa- powiedział blondyn, zerkając na telefon.

- Praca wzywa! Do wieczora skarbie - pocałował ją przelotnie w usta, odbierając połączenie, a następnie wychodząc z mieszkania. Aria westchnęła głośno, rozglądając się po pomieszczeniu. Pierwszy egzamin z Rachunkowości odbywał się już za trzy dni, następny - z Historii Sztuki dwa dni później.

Brunetka wolne od szkoły starała się wykorzystywać w pełni. Po męczących nocach w pracy, spała przynajmniej do dziesiątej. Codziennie poświęcała pół dnia na siedzeniu w książkach i objadaniu się słodyczami, które w jakimś stopniu pomagały jej panować nad stresem, który z każdym dniem był coraz większy.

W przerwach od nauki obejrzała zaległy sezon kultowej już - Gry o Tron, który już dawno planowała nadrobić. Gdy zakończyła swoją przygodę z Rodziną Lannisterów i piękną Khaleesi, rozpoczęła kolejną serię Wikingów - oczywiście w towarzystwie czekoladowych ciastek. Uwielbiała oglądać epizody, usytuowane w dawnych czasach, tak odległych od tych współczesnych.

Usiadła na dużym łóżku, zabierając wcześniej z kuchni, rozpoczętą paczkę łakoci. Ułożyła wygodnie laptopa na kolanach, odnajdując piąty odcinek Wikingów, który już po paru minutach pochłonął ją bez reszty.

Z wypiekami na twarzy oglądała zaciętą walkę, w której zginęło już parę osób, gdy telefon zawibrował na szafce. Zła, iż ktoś zakłóca jej emocjonującą scenę bitwy, wcisnęła stop i sięgnęła po komórkę.

Nie tęsknisz za mną?

Tak brzmiała wiadomość, która pojawiła się na ekranie. Aria prychnęła głośno, rozpoznając numer telefonu - Fayes.

Nie zamierzała wdawać się z nim w dyskusję. Nie tym razem. Planowała go ignorować jak tylko się da, gdyż to był jedyny sposób na jego stalking.

Wróciła do oglądania serialu, w którym walka z każdą sekundą robiła się coraz bardziej zaciekła. Choć starała się skupić na krwawej bijatyce, w jej głowie wciąż rozbrzmiewała ta przeklęta wiadomość. Co on sobie wyobrażał? Że usycha z tęsknoty za jego żałosną gadką i tym natrętnym spojrzeniem? Chyba śnił!

Rozjuszona sięgnęła po ciastko i ze złością zauważyła, że opakowanie zawiera już tylko okruszki. Zabijając wzrokiem puste pudełko, odrzuciła je na bok, wysypując resztki na pościel. Przeklęła głośno, zbierając okruchy z posłania.

Jack wywoływał w niej złe emocje, bardzo złe. 

Telefon ponownie zawibrował. Aria modliła się by nie był to ponownie jej głupi prześladowca. Niestety wiadomość dostarczona była z tego samego numeru.

Ja za Tobą tęsknie.

Poczuła dziwne zawirowanie w podbrzuszu. Dlaczego musiał się przyczepić akurat do niej? Miała takie spokojne życie, no właśnie - miała.

Kolejny esemes przyszedł po paru minutach, na co Aria z wściekłością zmrużyła oczy, gdy zauważyła, że to już trzecia wiadomość od stalkera Fayesa.

Za zapachem malin też.

O nie! Jak on może ją tak zniechęcać do jej ulubionych malin. No jak?! Przez moment miała ochotę wyrzucić wszystkie produkty o tym zapachu, a posiadała ich na prawdę wiele. Od lat w jej łazience gościł duży olejek do kąpieli, szampon do włosów i odżywka, którą spryskiwała włosy by zachować w ciągu dnia ten aromat. Oprócz tego jej ukochane perfumy również zawierały w składzie maliny.

Następne brzdęknięcie komórki.

Aria z rządzą mordu spojrzała na telefonu. Musi zmienić numer. I to nawet dziś! Tylko co powie Danielowi? Uznała, że chłopak nie może dowiedzieć się o prześladowaniu przez Fayesa. Niepotrzebnie by się denerwował, a nie miał czym, prawda?

Przeklęła siarczyście, już drugi raz w ciągu dnia. Wciąż nie przeczytała esemesa, licząc, że jakimś cudem zaraz sam zniknie. Nic takiego się nie wydarzyło, a czerwone światełko nadal migało, informując o nieodczytanej wiadomości. Złapała komórkę w dłonie, czując jak na jej twarzy pojawia się palący rumieniec. Z ociąganiem wcisnęła ikonkę otwórz.

I za przegryzaniem ust też.

Cholerny Fayes.

***

- Naprawdę Cię wzięło - stwierdził Mark, wpatrując się w Jacka, który z tajemniczym uśmiechem na twarzy, wysyłał wiadomość do Arii.

Jak zwykle siedzieli u rodziny Dawsonów, w ich apartamencie na Manhattanie. 

Derek, ojciec Marka, pracujący w dużej agencji reklamowej, wyjechał w delegację do Londynu. Deborah, jego rodzicielka ulokowała się w kuchni przyrządzając jedno z jej popisowych dań - przepiórkę w sosie balsamicznym z pieczonymi ziemniaczkami.

Zapachy roznoszące się po całym mieszkaniu, spowodowały, iże Jack poczuł ssący głód w żołądku. Przeciągnął się na wygodnej, skórzanej sofie, którą zwykle zajmował gdy gościł w pokoju przyjaciela. Całe pomieszczenie było urządzone w jasnych barwach. Choć blondyn nie wyglądał na pedanta, potrafił zapanować nad bałaganem, w przeciwieństwie do Jacka, którego mieszkanie przypominało istne pobojowisko.

- Podoba mi się - odpowiedział po dłuższej chwili brunet.

- Jeszcze mi powiedz, że to ona jest powodem, Twojej nagłej chęci mieszkania w akademiku - Mark patrzył na niego z przebiegłym uśmieszkiem, wiedząc, że tak właśnie jest.

- Może...

- Wciąż jestem w szoku, że tak długo to ciągniesz. To nie podobne do Ciebie - powiedział, zaciągając się elektronicznym papierosem. Po pomieszczeniu rozniósł się przyjemny brzoskwiniowy zapach olejku.

Rodzice blondyna nie tolerowali zapachu tytoniu, dlatego też blondyn zdecydował się na jego zamiennik. Jack przekonał się o nienawiści Dawsonów do papierosów, gdy któregoś dnia próbował odpalić miętowe malboro przy oknie w pokoju Marka.

Deborah natychmiast wyczuła znienawidzoną woń, wpadając do pomieszczenia i bezpardonowo zabierając mu papierosa z ręki, gasząc go w szklance z wodą. 

Jack uśmiechnął się na te wspomnienie.

- Zaczynam przypominać Ciebie i Twoją obsesję na punkcie Pameli.

- Byłem po prostu zdeterminowany żeby osiągnąć cel - obruszył się Mark, włączając w laptopie playlistę. Z głośników poleciało głośne rapowanie Lil Wayne'a.

- Teraz ja też jestem i prędzej czy później mi się uda.

- Możliwe, choć wizja Twojej kuzynki Camille, bardzo mi się podoba.

- Jesteś gotów zostawić rodziców na koszt akademickich imprez? - Jack zmienił temat, nie chcąc rozmawiać o swojej siostrze ciotecznej. Ów Camille była ułożoną osiemnastolatką i nie chciał by Mark pozbawił jej wrodzonej niewinności. Dlatego też, już parę lat temu, gdy kuzynka odwiedzała miasto, zabronił Markowi wszelakich prób podrywu, co blondyn przyjął z obrażoną miną. Nie zamierzał jednak się sprzeciwiać, gdyż wiedział, że rodzina to świętość.

- Będę tęsknił za obiadkami mamy - blondyn z błogością zaciągnął się zapachem z kuchni.

- Myślę, że nadal będziemy częstymi gości w tym domu - zapewnił go Jack,ponownie wysyłając esemesa Arii, która najwyraźniej obrała za cel całkowite ignorowanie jego osoby. Nie przejął się jednak tym faktem, dalej męcząc ją wiadomościami. Nie widział jej już cztery dni, co było rekordem w ostatnim czasie. Dzięki zajęciom i korepetycjom widywał ją często, a teraz czuł jakby nie widział jej wieki. Bez niej jego dni wydawały mu się wyjątkowo nudne. Jej temperament i wieczna złość względem niego, wprawiały go w niezwykle dobry humor.

Choć musiał stwierdzić, że wizja ich razem w łóżku była o wiele bardziej kusząca i już nie raz o niej fantazjował.

Wciąż głowił się dlaczego Aria przeprowadza się do akademika. Czyżby kłopoty w raju? A może był jakiś inny powód? Niestety nie mieli wspólnych znajomych, więc nie miał kogo wypytać o prawdziwe pobudki.

Zerknął na przyjaciela, który pochłonięty był rozmową na czacie z jakąś Mirandą. Jeszcze wczoraj z fascynacją opowiadał mu o niejakiej Katie. W poprzednim tygodniu z pewnością słyszał od Marka o blondynce Jossie. Mimowolnie uśmiech pojawił się na jego przystojnej twarzy. Jeszcze niedawno on też zmieniał dziewczyny jak rękawiczki, a teraz pojawiła się ona i za nic nie chciała wyjść mu z głowy.

***

Czas mijał nieubłaganie. Nim Aria zdążyła się zorientować, nastał wtorek - dzień egzaminu z rachunkowości. Przetarła zaspane oczy, rozciągając się leniwie na dużym łóżku. Tydzień nauki zleciał naprawdę błyskawicznie. Uczyła się wiele godzin i była pewna swojej wiedzy, mimo to stres wciąż zżerał ją od środka. Pochłanianie czekoladowych ciastek i hektolitrów herbaty, tylko w niewielkim stopniu pomogło jej zapomnieć o zbliżających się testach. Na szczęście Fayes nie męczył jej więcej wiadomościami, dzięki czemu dni przebiegały wyjątkowo spokojnie. Wciąż była na niego zła, jednak dzięki nauce, udawało jej się zapominać o tym cholernym osobniku. Udało jej się również spędzić trochę więcej czasu z Danielem - wspólne kolację i oglądanie ulubionych seriali dobrze na nią wpłynęły. Niestety z każdym dniem wyjazd zdawał się coraz bardziej realny i ani trochę jej się to nie podobało.

Zamrugała kilkakrotnie, zmuszając się do wstania z łóżka. Nogi odmawiały jej posłuszeństwa, najwyraźniej marząc by zostać w ciepłym posłaniu do końca dnia. Było to jednak niemożliwe, na co Aria cicho jęknęła i opuściła legowisko. Okruszki ciastek porozsypywane były po podłodze, a książki wciąż zajmowały miejsca niezbyt odpowiednie do ich przechowywania. Postanowiła, że jak tylko wróci z uczelni, weźmie się za porządki, nim mieszkanie całkowicie zamieni się w pobojowisko. Powolnym krokiem skierowała się do łazienki, przemywając twarz zimną wodą. Zerknęła w lustro, które przedstawiało jej blade obliczę z lekko podkrążonymi oczami. ''Czego nie robi się dla nauki'' - pomyślała, wchodząc do przeszklonej kabiny i odkręcając gorącą wodę. Przyjemne ciepło rozeszło się po całym jej ciele, a błogi uśmiech pojawił się na jej twarzy. Wiedziała, że jest dobrze przygotowana i nie ma się czym martwić. Denerwował ją jedynie fakt, spotkania pewnej osoby, która z pewnością pojawi się dzisiaj na uczelni. Wyparła z głowy te myśli, kręcąc z irytacją głową.

Owinięta w gruby, fioletowy ręcznik skierowała się do kuchni. Na stole czekały na nią dwie kanapki z masłem orzechowym i szklanka soku pomarańczowego. Tuż obok leżała mała karteczka:

Trzymam kciuki! Poradzisz sobie świetnie :)

Uśmiechnęła się na widok wiadomości od Daniela, który już od dwóch godzin znajdował się w pracy. Rozczulona gestem chłopaka, wzięła do ręki kanapkę, delektując się kremowym smakiem orzechów. Ubóstwiała masło orzechowe od kiedy pamiętała, potrafiła pochłonąć cały słoik jednego dnia, używając do tego wyłącznie wielkiej łyżki. Szybki metabolizm powodował, iż setki kalorii jakby rozpływały się w powietrzu, nie pozwalając aby przytyła choćby kilogram, co niezmiernie ją denerwowało. Uważała, że była zdecydowanie za chuda, a kobiece kształty od zawsze uważała za piękne.

Gdy pochłonęła już posiłek, skierowała się ponownie do sypialni. Strój galowy w dniu egzaminu był obowiązkiem każdego studenta. Wybrała z szafy czarną ołówkową spódnicę i białą, satynową bluzkę na krótki rękaw. Skromnie, ale elegancko - taką zasadę zawsze wpajała jej rodzicielka, gdy Aria wybierała się na jakieś ważne wydarzenie. Usiadła przed niewielką toaletką, próbując zakryć cienie pod oczami. Kiedy udało jej się uzyskać pożądany efekt i zasinienia były ledwo widoczne, sięgnęła po tusz, którym musnęła lekko rzęsy. Ostatnim elementem jej makijażu był róż, którym delikatnie podkreśliła policzki, nadając im zdrowszy wygląd. Choć na co dzień preferowała mocny makijaż to w dniu egzaminu chciała wyglądać skromnie, by nie wyróżniać się z tłumu.

Gotowa do wyjścia, założyła czarne czółenka na siedmiocentymetrowym obcasie. Wzięła głęboki oddech,chwytając za klamkę drzwi. Czas zdać ten egzamin, jak najlepiej potrafi.

***

Uczelnia zapełniona była studentami w eleganckich strojach. Dwie dziewczyny z książkami w rękach, przepytywały się nawzajem, jeszcze inne beztrosko plotkowały, nie przejmując się zbliżającym się za piętnaście minut egzaminem. Aria nie zabrała ze sobą żadnym materiałów naukowych, gdyż uczyła się wystarczająco dużo i nie chciała już mieszać sobie w głowie. Usiadła na ławce przed aulą, czekając na wykładowcę, który otworzy salę. Rozejrzała się w okół. Jako jedyna siedziała sama, reszta uczniów zebrała się w mniejsze lub większe grupki. Nie przejmowała się tym zbytnio, gdyż była przyzwyczajona do swojej łatki oustidera, która pojawiła się już na pierwszym roku. Cieszyła się, że może wyciszyć się przed testem, nie nękana przez inne osoby.

- Przygotowana? - ktoś niespodziewanie usiadł obok niej, przez co Aria lekko podskoczyła. Spojrzała na Nicka, który uśmiechał się do niej, rozbawiony jej reakcją. W białej koszuli i ciemnych spodniach wyglądał całkiem nieźle.

- Jestem aż taki straszny ? - zadał kolejne pytanie, nie uzyskując na poprzednie żadnej odpowiedzi. Patrzył na nią swoimi zielonymi oczami z sympatią. Może zbyt dużą sympatią?

- Zamyśliłam się - odpowiedziała krótko, spoglądając na chłopaka niepewnie. Nie codziennie zagadywali ją inni studenci, dlatego nadal nie mogła przyzwyczaić się do nagłego zainteresowania Lotisa.

- Pytałem się czy jesteś przygotowana, chociaż nie mam wątpliwości, że tak jest - uśmiechnął się znowu, lustrując ją wzrokiem. To nie było koleżeńskie spojrzenie, przynajmniej tak poczuła, widząc jego wyraz twarzy.

- Chyba tak, mam nadzieję, że pytania mi podpasują - zdobyła się na lekki uśmiech, starając się odtrącić myśli, które mówiły jej, że podoba się Nickowi. Nie dość, że prześladował ją Fayes, to jeszcze pojawił się Lotis, który nagle dowiedział się o jej istnieniu. Choć w przeciwieństwie do Jacka, wydawał się naprawdę miły, to nie chciała by myślał o niej w ten sposób. No chyba, że tylko jej się wydawało. Oby.

- Na pewno, kto jak kto ale Ty poradzisz sobie świetnie. W końcu udzielałaś korepetycji Fayesowi - skrzywił się, wypowiadając te nazwisko, co Aria skwitowała śmiechem.

- Masz rację. To było straszne.

- Domyślam się... - powiedział i przez moment oboje milczeli. Studenci zerkali na nich zdziwieni, gdyż Nick był popularny na uczelni, a towarzystwo Arii było dość niespotykanym zjawiskiem. Grupka dziewczyn spojrzała na nią z zawiścią, jakby robiła coś co najmniej nieprzyzwoitego.

- Tak się zastanawiałem... Czy po egzaminie... Miałabyś ochotę na kawę? - wydukał odrobinę niewyraźnie, patrząc na nią niepewnie. Brunetka poczuła nieprzyjemny ucisk w żołądku. Miała rację, Nick wcale nie chciał, żeby była jego koleżanką. Zrobiło jej się przykro, że musi mu odmówić, gdyż naprawdę go polubiła. Nie zamierzała jednak robić mu nadziei na nic więcej z jej strony.

- To miłe, ale już się umówiłam z moim chłopakiem - skłamała, wiedząc, że zobaczy się z Danielem dopiero wieczorem. Musiała jednak napomknąć o swoim związku, o którym szatyn, najwyraźniej nie miał pojęcia.

- Nie wiedziałem, że masz chłopaka. Szczęściarz z niego - po raz kolejny uśmiechnął się, choć zauważyła w jego oczach rozczarowanie. Nie miała pojęcia co odpowiedzieć. Nie na co dzień odmawiała kolegom z uczelni randki. W sumie nigdy tego nie robiła, nie licząc stalkera Fayesa.

Siedzieli jeszcze chwilę w milczeniu, a Aria z każdą sekundą czuła się coraz bardziej niezręcznie.

- Idę sobie przypomnieć parę wzorów. Do zobaczenia na egzaminie z Historii - wstał szybko, nie czekając na odpowiedź z jej strony, która swoją drogą, w ogóle się nie pojawiła.

Brunetka siedziała z lekko otwartymi ustami, wciąż nie mogąc uwierzyć w zaistniałe zajście. Było jej głupio, że odmówiła spotkania, jednak nie widziała innego wyjścia z tej sytuacji. Daniel z pewnością nie byłby zadowolony, że wychodzi z kolegą na kawę, tym bardziej, że ów kolegę znała nadzwyczaj krótko i nigdy o nim nie wspominała.

Do egzaminu zostało siedem minut, a profesor wciąż nie pojawił się by otworzyć aulę. Aria poczuła na sobie czyjeś spojrzenie. Rozejrzała się, napotykając wzrok tych cholernych, niebieskich oczu. Ich właściciel stał parę metrów dalej, opierając się leniwie o ścianę. Ciemne włosy miał wyjątkowo ułożone. Jasnoniebieska koszula była lekko rozpięta, a czarne spodnie idealnie skrojone. Wyglądał seksownie, bardzo seksownie. Brunetka poczuła jak pieką ją policzki. W podbrzuszu jej zawirowało, a oddech lekko jej przyspieszył. Reakcja na jego widok, całkowicie wytrąciła ją z równowagi. Jack uśmiechnął się tym swoim kpiącym uśmieszkiem, nie spuszczając z niej wzroku. Aria szybko odwróciła głowę, ciesząc się, że wykładowca w końcu pojawił się, zapraszając studentów do środka.

Roztargniona zajęła miejsce na środku sali. Wyjęła z torebki długopis, próbując nie myśleć o Fayesie. Nie zamienili ze sobą nawet słowa, a już zdążyła opanować ją wściekłość. Złość, że tak na nią działał, nie robiąc zupełnie nic.

- Powodzenia - poczuła jego ciepły oddech tuż przy swoim uchu, gdy nachylił się nad nią, pozwalając jej wdychać swój zapach - połączenie cytrusowych perfum i mięty. Wzdrygnęła się i już chciała coś odpowiedzieć, jednak Fayes zdążył zająć miejsce dwie ławki dalej. Wciągnęła głęboko powietrze, starając się nie myśleć o tym jak blisko niej był, jeszcze przed momentem. Czuła jego oddech na swojej szyi, jakby wciąż znajdował się w takiej odległości. Nerwowo odwróciła się, upewniając, że jest już znacznie dalej. Patrzył na nią z rozbawieniem i puścił jej oczko. Posłała mu najbardziej wrogie spojrzenie na jakie było ją stać i skierowała swój wzrok na profesora, który rozdawał arkusze z zadaniami.

- Znacie zasady. Za ściąganie i konsultację - wylatujecie z sali, bez możliwości poprawy. Rozumiemy się? - powiedział srogo Profesor Whilthmore, rozgladając się po zebranych, którzy niechętnie przytaknęli. Aria zauważyła, jak jedna ze studentek pospiesznie chowa ściągę do torebki, która wcześniej spoczywała na jej kolanach.

Po chwili na ławce brunetki spoczął kilkustronowy arkusz z zadaniami.

- Piętnaście zadań zamkniętych i dziesięć otwartych. Sześćdziesiąt procent żeby zaliczyć. Macie osiemdziesiąt minut. Zaczynajcie – rzekł wykładowca, siadając przy dużym biurku, z którego miał idealny widok na całą salę.

Aria drżąca ręką chwyciła arkusz, otwierając go na pierwszej stronie. Szybko przejrzała zamknięte zadania, z ulgą wypuszczając powietrze. Znała odpowiedź na trzynaście, dwóch pozostałych nie była pewna. Po zaznaczeniu poprawnych, jej zdaniem odpowiedzi, przyszedł czas na znacznie trudniejsze – zadania otwarte. Ucieszyła się, gdy dwa pierwsze okazały się banalnie proste, następne wymagały tylko podstawienia prawidłowego wzoru, a kolejne po paru minutach zastanowienia, również nie wydawały się bardzo skomplikowane.

Zerknęła na zegarek. Wybiła godzina. Żaden ze studentów jeszcze nie skończył, gdyż wszystkie miejsca były zajęte. Ostatni raz przejrzała wypełniony test, upewniając się, iż nigdzie nie popełniła błędu. Niepewnie wstała z miejsca, kierując się w stronę profesora. Inni studenci z ciekawością patrzyli na pierwszą osobę, która zakończyła egzamin przed czasem.

Odkładając arkusz na duże biurko, skierowała się w kierunku drzwi wyjściowych. Gdy opuściła aulę, głośno wypuściła powietrze. Na jej twarzy pojawił się uśmiech. Czuła ulgę, że jeden z egzaminów miała za sobą. Został jeszcze jeden i będzie po wszystkim. Przyjdzie czas na wakacje, odpoczynek.

- Moja korepetytorka skończyła przed czasem. Czemu mnie to nie dziwi?

Na dźwięk jego głosu lekko podskoczyła. Z niechęcią odwróciła się w stronę Jacka, który jak zwykle lustrował ją wzrokiem. Z rękami w kieszeniach oparł się o ścianę przybierając swoją wyluzowaną pozycję. Aria zastanawiała się czy wie jak dobrze wygląda w tej chwili. Oczywiście, że wie, w końcu jest narcyzem – odpowiedziała jej podświadomość. Pokręciła ze złością głową. Brunet przyglądał się jej z rozbawieniem malującym się na przystojnej twarzy.

- Jak Ci poszło ? - z jej ust wyszło pytanie, za nim zdążyła się nad tym zastanowić. Bruneta również zdziwiły jej słowa, gdyż podniósł wysoko brwi, patrząc na nią dziwnie.

- Chyba nieźle, nie były takie trudne, dzięki Tobie – wrócił do swojego seksownego uśmiechu numer jeden, pożerając ją wzrokiem.

- Cieszę się, że korepetycje nie poszły na marne – odpowiedziała mu, chcąc jak najszybciej opuścić uczelnie. Nie podobało jej się to, że są sami na korytarzu.

Nie czekając na jego odpowiedź odwróciła się z zamiarem ucieczki. Słowo ucieczka idealnie pasowało do sytuacji, w której się znajdowała. Musiała od niego uciec jak najszybciej.

Szła szybko mijając kolejny korytarz. Nagle ciepła dłoń spoczęła na jej ramieniu, zmuszając ją do zatrzymania się. Nie musiała odwracać się by wiedzieć, że to znowu on. Jego zapach zdążyła już poznać i ku jej niezadowoleniu – zapamiętać.

- Czego chcesz? - zapytała głośno, nie panując już nad emocjami. Jego dłoń na jej ciele wcale tego nie ułatwiała.

- Podziękować.

- Okej. Podziękowałeś. Cześć! - zrzuciła jego rękę, marząc o znalezieniu się jak najdalej niego. Fayes najwyraźniej nie podzielał jej zdania. W ułamku sekundy przygwoździł ją swoimi ciałem do ściany. Jego umięśniona klatka piersiowa ocierała się o jej biust, a jego oddech łaskotał ją w szyję. Zastanawiała się czy czuję jak mocno biję jej serce.

Skierował swoją twarz wprost na nią. Dzieliły ich centymetry. Z łatwością mógł ją teraz pocałować. Dlaczego pomyślała o pocałunku? Chciała wyswobodzić się spod jego ciała, jednak nie mogła się ruszyć. Po raz kolejny stała jak zamurowana, modląc się w duchu, żeby Fayes nic nie zrobił i odszedł. On, jak gdyby nigdy nic, patrzył na nią swoimi przejrzystymi, niebieskimi oczami. Z tej odległości widziała je bardzo wyraźnie. Ich błękit był niezwykle hipnotyzujący. Przełknęła głośno ślinę, odwracając wzrok. Nie mogła patrzeć dłużej w te cholerne tęczówki.

Jak na złość, Jack ujął jej twarz w dłoń, tak iż skierowana była w jego stronę. Drugą ręką dotknął jej policzka, powoli przesuwając opuszkami w kierunki ust. Jego dotyk palił jej skórę, czuła jak gorąca robi się w miejscach, gdzie wodził palcami. Zatrzymał się na jej ustach, wpatrując się w nie łapczywie. Lekko zamglonym wzrokiem, zauważyła jak brunet przegryza wargę. Ostatkami sił trzymała się na nogach, czując jak kolana z każdą sekundą coraz bardziej jej miękną. To się zaraz wydarzy. Pocałuję ją. Dlaczego nie ucieka? Myśli szalały w jej głowie, a ona wciąż stała nieruchomo, czując mocne wirowanie w podbrzuszu.

- Bardzo chce Cię pocałować – wyszeptał jej zachrypniętym głosem, nieznacznie zmniejszając odległość między nimi. Poczuła zapach gum malinowych, przez co zakręciło jej się w głowie. Chciała coś powiedzieć. Z pewnością to, żeby przestał, jednak żadne słowo nie chciało wyjść z jej ust. Mocno przegryzła policzek od środka.

Zbliżył się jeszcze bardziej. Teraz dotykali się już nosami, a jeszcze parę centymetrów, a ich usta bez problemu odnalazłyby do siebie drogę.

- Proszę Cię, przestań. Mam chłopaka – wyszeptała cicho, patrząc na niego błagalnie. Nie mogła zrobić tego Danielowi. Co z niej za dziewczyna?

Momentalnie Jack zmarszczył brwi, jakby głęboko się nad czymś zastanawiał. Jego ucisk zelżał, a chwilę potem odsunął się od niej, patrząc na nią pustym wzrokiem. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Zmierzwił nerwowo włosy, nie spuszczając z niej wzroku. Przez chwilę wyglądał, jakby się wahał. Trwało to zaledwie parę sekund, gdyż decyzję podjął bardzo szybko. Bez słowa odwrócił się od niej i odszedł.

***

No witam! Wszyscy narzekali, że poprzedni rozdział jest krótki, a ten jak widać pobił rekordy długości! Tylko teraz proszę nie narzekać, że za długi :P Od razu piszę, że nadal będą pojawiać się krótsze, ale też dłuższe - tak już mam!

Jak pewnie zauważyliście, zmieniłam wygląd bloga. Teraz jest przejrzyście i o wiele bardziej mi się podoba! Mam tylko małe pytanie. W zakładce bohaterowie znajduję się tylko Jack i Aria. Od początku wiedzieliście jak wygląda mój Jack, Arię też kiedyś miałam na nagłówku, więc mogliście się przyzwyczaić do ich wyglądu. Czy jest sens dodawania innych bohaterów? To już 20 rozdział i każdy mógł sobie wyobrazić wygląd pozostałych i nie chce tego zepsuć. Proszę o opinię na ten temat !

Stworzyłam też zakładkę polecającą co tydzień innego bloga, widziałam takie coś u paru z was i bardzo mi się spodobało! :D

Oczywiście dziękuje za poprzednie komentarze - wiecie ile dla mnie znaczą i jak bardzo zachęcają do pisania, tak więc jak przeczytacie proszę o wyrażenie opinii!

No i do następnego! Pozdrawiam <3


EDIT : Z racji, iż Jack jest takim małym stalkerem, chciałam wam polecić książkę, którą ostatnio czytałam. Mój J. się przed tym książkowym stalkerem umywa :D