Love me.

Rozdział 26

~~~***~~~

Atmosferę, która zapanowała przy stole, można było kroić nożem. Ginger wpatrywała się w bruneta bez mrugnięcia okiem, Mark drapał się po głowie z wyrazem skruchy na twarzy, a Holly i Loren patrzyły na siebie z zakłopotaniem. Daniel zaś z ciekawością przypatrywał się tej scenie, nie zdając sobie sprawy dlaczego ta rewelacja, tak bardzo zaskoczyła pozostałych.

Aria usilnie starała się skupić swoją uwagę na sałatce, która zmieniła się w mało apetyczną miazgę. Nie mogła uwierzyć, w to, co usłyszała przed momentem. Przez chwilę myślała, że to mało zabawny żart, jednak widząc minę Marka i żądzę mordu w oczach Jacka, zrozumiała, że może to być prawda. Bardzo nierealna prawda. Jack Fayes i zaręczyny? Dawno żadna informacja tak bardzo jej nie zdziwiła. Nie spodziewała się, że brunet mógł kiedyś oświadczyć się jakiejkolwiek dziewczynie. To zupełnie nie było w jego stylu.

Spojrzała na Jacka, który wciąż ze złością, wpatrywał się w Marka. Blondyn zerknął na pozostałych i uśmiechnął się szeroko.

- Co tak ucichliście? Gramy dalej? - zapytał, jak gdyby nigdy nic, nalewając do pustych kieliszków wódki.

Brunet skrzywił się na jego słowa, wciąż nie spuszczając go z oczu.

- Idę do pokoju - powiedział nagle, szybko wstając z krzesła. Aria zauważyła, że od momentu gdy wypił swój kieliszek, nie obdarzył jej nawet krótkim spojrzeniem. Obserwowała jak błyskawicznie odchodzi od stolika, nie żegnając się z nikim. Przez chwilę ponownie zapanowała grobowa cisza.

- Jack był zaręczony? - odezwała się Ginger, a Aria po raz pierwszy była jej wdzięczna, że zadała te pytanie. Ciekawość zżerała ją od środka, jednak nie miała na tyle odwagi, by wypytać Marka o przeszłość Fayesa.

- Dawno i nieprawda - stwierdził blondyn, nie siląc się na dłuższą wypowiedź. Latynoskę najwyraźniej nie usatysfakcjonowała ta wypowiedź, bo skrzywiła się lekko.

- Idę do Jacka - poinformowała dziewczyna, wstając z miejsca. Aria na myśl, że Ginger pójdzie do Fayesa, poczuła nieprzyjemny ucisk w żołądku. Dlaczego tak bardzo denerwował ją fakt, że brunet zabawia się z tą dziewczyną? Może dlatego, że była piękna i cholernie seksowna, z tymi swoimi kobiecymi kształtami... 

Zazdrość idealnie pasowała do danej sytuacji, jednak Aria usilnie starała się przekonać samą siebie, że wcale, ale to wcale nie jest zazdrosna. Bo, dlaczego miałaby być? Przypomniała sobie słowa Fayesa na temat pocałunku i niemal natychmiast zrobiło jej się gorąco. Wariowała. Jack Fayes sprawił, że nie potrafiła poskładać myśli i zachowywała się jak rozemocjonowana idiotka.

Spojrzała na miazgę na talerzu, która jeszcze niedawno była apetyczną sałatką grecką. Wyżywanie się na jedzeniu, stało się jej nową pasją.

- Towarzystwo się rozeszło, więc my też się zbieramy - powiedział Mark, łapiąc Loren za rękę. Blondynka z nieśmiałym uśmiechem spojrzała na Holly, która również wstała z miejsca.

- To ja też już pójdę do pokoju, do jutra! - stwierdziła szatynka i już po chwili Aria z Danielem zostali sami.

- Najwyraźniej zaręczyny Jacka to jakiś zakazany temat - podsumował Daniel, patrząc na stół zastawiony jedzeniem i niedopitymi drinkami.

- Chyba masz rację - odpowiedziała Aria, wciąż widząc przed oczami twarz Fayesa, na której malowała się wściekłość.

***

Następnego dnia, Jack wciąż był wściekły na przyjaciela. W myślach przeklinał go wielokrotnie, zastanawiając się, co by się stało, gdyby przypadkiem wepchnął go do basenu lub nieświadomie utopił w zimnym oceanie. Mark z rozbawieniem wpatrywał się w bruneta, który z grobowym wyrazem twarzy zakładał koszulkę, nawet nie patrząc w jego stronę.

- Długo masz zamiar się do mnie nie odzywać? Zachowujesz się jak gówniarz - powiedział Dawson, leżąc na łóżku w samych bokserkach. Dochodziła dziesiąta, a do końca hotelowego śniadania pozostała godzina.

- Ty za to, wczoraj zachowałeś się jak idiota - odpowiedział Jack, wciągając na siebie krótkie, czarne spodenki. Wczorajszego wieczora zastanawiał się czy wypić swoją kolejkę. Wiedział jednak, że Mark wypaliłby z zaręczynami prędzej czy później. Jego przyjaciel znany był z długiego języka, którym paplał bez żadnego zastanowienia.

- Serio, aż tak Cię to zabolało?

- Mogłeś sobie to darować.

- Chodzi o Arię prawda? - zapytał Mark, wstając i rozglądając się za czystą odzieżą, która leżała porozrzucana po pokoju.

- Gdyby jej nie było, aż tak byś się nie przejął. To źle, że zobaczyła, że kiedyś byłeś porządnym facetem? - dodał, wpatrując się w niego natarczywie. Jack spiorunował go wzrokiem, zakładając na rękę srebrnego rolexa.

- Zrobiłeś to specjalnie?! - wyrzucił ze złością, patrząc na blondyna z wściekłością.

- Może.

- Jesteś idiotą! - krzyknął Jack, wychodząc z pokoju i głośno trzaskając drzwiami.

- Kiedyś mi za to podziękujesz! - krzyknął Mark, jednak brunet już tego nie słyszał.

***

Ukrycie się przed Ginger było nie lada wyczynem. Po śniadaniu dopadła go niemal natychmiast na korytarzu, zachęcając do wspólnego opalania przed basenem. Pod pretekstem pójścia do łazienki udało mu się jej pozbyć chociaż na krótką chwilę. Gdy wczoraj nabuzowany emocjami poszedł do pokoju, nie miał ochoty na żadne towarzystwo. Ginger zjawiła się pod jego drzwiami już po paru minutach, bez zaproszenia wchodząc do środka. Wiła się w okół niego niczym kotka, prawie zmuszając go, by okazał jej należyte zainteresowanie. Nie miał na nią ochoty ani trochę, jednak jego męskość nie pozwoliła mu na odmówienie sobie przyjemności. Ponownie nie poczuł ulgi. Czuł natomiast pogłębiającą się frustrację, której winna była tylko jedna osoba. Aria Washey bezustannie nawiedzała jego myśli. W snach wciąż ją widział i robił z  nią wiele nieprzyzwoitych rzeczy. Po przebudzeniu niemal czuł słodki zapach malin, a widząc ją tuż obok czuł przyjemne mrowienie rozchodzące się po ciele. Znał te symptomy i wiedział do czego prowadzą, jednak odtrącał od siebie te myśli jak najdalej.

Skierował się w boczny korytarz, który prowadził do niewielkiego ogrodu umiejscowionego w tyłach hotelu. W powietrzu unosiła się woń przeróżnych kwiatów, które zachwycały swą barwną kolorystyką i bujnymi kształtami. Na środku znajdowała się niewielka fontanna tryskająca obficie wodą, z małym aniołkiem umieszczonym na samym jej szczycie. Tuż za nią znajdowała się drewniana altanka. Jack uznał, że te miejsce jest idealne, by ukryć się przed resztą świata, a zwłaszcza przed nachalną Ginger. Skierował się w kierunku owego zadaszenia, a po chwili zauważył, że w altance ktoś jest. Najwyraźniej nie tylko on potrzebował chwili spokoju. Gdy dostrzegł, kto siedzi w środku zatrzymał się na chwilę. Aria siedziała po turecku, rysując coś w niewielkim zeszycie. Sprawiała wrażenie niezwykle skupionej, przegryzając co chwilę ołówek w zamyśleniu. Włosy upięte miała w wysoki kok, z którego jak zwykle wypadały niesforne kosmyki. Ubrana była szary top, który odsłaniał jej opalony, szczupły brzuch i krótkie, dżinsowe spodenki. Nieważne co miała na sobie, Jackowi podobała się w każdym wydaniu. Podniosła głowę, wyczuwając, że nie jest sama. Na widok Jacka lekko podskoczyła, a ołówek wypadł jej z dłoni, tocząc się wprost pod jego nogi. Uśmiechnął się lekko, podnosząc przedmiot z ziemi. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem, a Aria ponownie przegrała walkę na spojrzenie, odwracając wzrok.

- Mogę odzyskać ołówek? - zapytała z irytacją w głosie, ponownie na niego patrząc. Nie miała na twarzy makijażu, a mimo tego wyglądała pięknie. Zauważył, że na policzkach i nosie ma więcej piegów niż przedtem i choć do tej pory nie był ich fanem, teraz musiał stwierdzić, że wyglądają niezwykle uroczo.

- A co z tego będę miał? - zapytał wesoło, podchodząc bliżej, na co Aria błyskawicznie zatrzasnęła swój szkicownik.

- Za oddanie ołówka? Dozgonną wdzięczność - odpowiedziała sarkastycznie, ze złością krzyżując ręce na piersiach.

- Wolałbym coś innego, ale niech Ci będzie - oddał jej ołówek, siadając tuż obok niej. Aria poruszyła się niespokojnie, jednak wciąż siedziała w tym samym miejscu. Jej kolano lekko dotykało jego nogi, co jak najbardziej przypadło mu do gustu. Każdy kontakt fizyczny, nawet najmniejszy sprawiał mu przyjemność.

Wykorzystując chwilę nieuwagi brunetki, sięgnął po jej zeszyt. Był niezmiernie ciekawy co znajduję się w tym niewielkim szkicowniku. Aria rzuciła się na niego, aby zabrać mu przedmiot z rąk, jednak był szybszy, przeskakując przez niski próg altanki. Usiadł wygodnie na miękkiej trawie, otwierając zeszyt. Na pierwszej stronie przedstawiony był zachód słońca nad oceanem i para zakochanych trzymająca się za ręce. Musiał stwierdzić, że brunetka miała talent. Każdy element był dopracowany do perfekcji, a cieniowanie robiło niemałe wrażenie.

- Oddawaj! - krzyknęła Aria, starając się zabrać mu szkicownik. Nieudolnie rzuciła się w jego kierunku, tak że oboje wylądowali na ziemi. Gdy poczuł jak jej ciało opada wprost na niego zrobiło mu się niesamowicie gorąco. Wykorzystując sytuację obrócił ją na ziemie, tak, że teraz to on znajdował się na górze, podpierając się lekko rękami i uniemożliwiając jej ucieczkę. Ich ciała stykały się ze sobą. Czuł, że jeszcze nigdy tak bardzo jej nie pragnął. Aria patrzyła na niego z szeroko otwartymi oczami, nie wykonując żadnego ruchu. Napięcie miedzy nimi było nie do opisania.

- Ładnie rysujesz – szepnął jej do ucha, czując zapach malin, który niezwykle go podniecał. Ostatkami silnej woli uwolnił ją spod swego ciała, kładąc się tuż obok niej na plecach. Jeszcze chwila, a pocałowałby ją, czy tego chciała czy nie. Nie mógł jednak działać wbrew swoim przekonaniom i wbrew temu, co jeszcze niedawno jej powiedział.

Chwilę patrzył w błękitne niebo. Fakt, że brunetka wciąż leżała w tym samym miejscu, sprawiał mu wielką przyjemność. Mogła zaprzeczać ile wlezie, jedna on wiedział, że coś między nimi jest i coraz gorzej przychodzi jej walka z tym uczuciem.

- Oddasz mi zeszyt? - powiedziała cicho, a Jack odwrócił głowę w jej stronę, przyglądając się jej twarzy. Patrzyła w górę, obserwując maleńki samolot. Usta miała lekko rozchylone, a policzki zaróżowione. Mógłby patrzeć na nią godzinami i nie wiedział, czy kiedykolwiek miałby dość tego widoku. Wyczuła jego spojrzenie i również odwróciła się w jego stronę, patrząc na niego wyczekująco. Ich twarze były blisko siebie, zbyt blisko, bo Jack ledwo panował nad tym, by jej nie pocałować. Przez sekundę zerknęła na jego usta, co tylko utwierdziło go w przekonaniu, że ona też o tym pomyślała. Na jego twarzy pojawił się mimowolny uśmiech.

- Dlaczego nie mogę zobaczyć Twoich rysunków? - zapytał, starając się skupić myśli na rozmowie. Aria odwróciła się na brzuch, podpierając się lekko łokciami.

- Nie są zbyt dobre – powiedziała, skupiając swoją uwagę na małym kwiatku, którego postanowiła pozbyć życia. Po kolei odrywała małe, białe płatki.

- Są świetne, nie masz się czego wstydzić – Jack sięgnął po szkicownik, otwierając go. Tym razem brunetka, nie rzuciła się na niego, tylko ze zrezygnowaniem na twarzy, obserwowała jak Jack przeglądał rysunki. Kolejne szkice przedstawiały dryfującą żaglówkę, promenadę pełną ludzi i ładną, młodą kobietę siedzącą na ławce w parku.

- Nie dziwię się, że idziesz na architekturę, masz talent – stwierdził, kładąc szkicownik na trawie i ponownie wpatrując się w dziewczynę. Na jej twarzy pojawił się ledwo zauważalny uśmiech.

- Dzięki, od zawsze chciałam to robić.

- Jak chcesz mogę być Twoim modelem. Jestem wszechstronny, akty mi niestraszne.

Aria roześmiała się, a następnie spojrzała na niego z politowaniem.

- Obejdzie się, nie rysuję aktów.

- To musisz zacząć. Będziemy jak Jack i Rose z Titanica, tylko, że to ja będę Rose, a ty Jackiem.

Brunetka po raz kolejny się roześmiała, a Jack musiał stwierdzić, że ten dźwięk był cudowny.

- Wolę, żebyś został Jackiem, jak do tej pory – powiedziała, odrywając kolejny kwiatek.

- Mam rozumieć, że to Ty będziesz Rose i ja mogę namalować Cię nago?

- Śnij dalej – odpowiedziała, rzucając w niego niewielką łodyżką.

Przez chwilę leżeli w ciszy, na tyłach altanki, która stanowiła dobrą kryjówkę przed resztą świata. Jack musiał stwierdzić, że jeszcze nigdy nie spędzali ze sobą czasu, w tak beztroski sposób. Gdyby ktoś zobaczył ich z boku, mógłby pomyśleć, że są dobrymi przyjaciółmi, którzy dobrze czują się w swoim towarzystwie. To była dla niego niewątpliwie nowość.

- Czemu siedziałaś tu sama? - zapytał z ciekawością, zastanawiając się gdzie podziewał się nudziarz. Zazwyczaj byli nierozłączni i ciężko było spotkać Arię bez niego.

- Dan poszedł nad ocean na lekcje surfowania.

- I zostawił Cię samą?

- Nie jestem fanką tego sportu, wolę rysować – stwierdziła brunetka, odwracając się ponownie na plecy. Jack odrobinę przysunął się w jej stronę, tak, że stykali się nagimi ramionami. Nie mógł uwierzyć, że ten minimalny kontakt fizyczny, działa na niego w taki sposób. W kontaktach z kobietami, nigdy nie zwracał uwagi na tak nieznaczne gesty, a teraz zachowywał się jak rozemocjonowany gówniarz, który nigdy nie doświadczył głębszych relacji z płcią przeciwną. Aria chyba też coś poczuła, bo spojrzała na niego niepewnie. Chemia między nimi, aż raziła po oczach.

 Błyskawicznie znalazł się tuż nad nią. Nie mógł powstrzymać się by nie dotknąć jej nagiej skóry. Delikatnie wodził palcem po jej ciele, zatrzymując się na moment nad obojczykiem. Powoli przesunął rękę niżej, a jej bluzka lekko się odchyliła, ukazując skrawek czarnego bikini. Tak bardzo chciał pozbawić ją ubrań. Marzył o tym, żeby zobaczyć ją w całej okazałości. Zamiast tego, jego palce znalazły się tuż przy materiale stanika, delikatnie naznaczając dotykiem granicę, która zakrywała jej piersi.

- Jack, proszę Cie... - jęknęła błagalnie Aria, na co Jack zaprzestał tej czynności. Spojrzał na jej wpółprzymknięte oczy, które oznaczały, że to co robił sprawiało jej przyjemność.

- O co mnie prosisz? - zapytał, zbliżając usta do jej nagiej szyi. Gdy złożył na jej skórze pocałunek, czuł jak brunetka mimowolnie wstrzymuję oddech. Zachęcony brakiem protestu z jej strony, zaczął wodzić językiem po jej szyi z coraz większym zaangażowaniem. Czuł, że zaraz zwariuję. Zdał sobie sprawę, że tylko przy niej może poczuć ulgę.

Aria wciąż nie odpowiadała na pytanie, oddychając ciężko. Niewątpliwie tego chciała. Wiedział, że jest w tym po uszy, tak samo jak on. Oderwał się od jej szyi, patrząc wprost na nią. Otworzyła lekko swoje ciemne oczy, wpatrując się w niego dziwnie. Nie potrafił do końca jej wyczuć.

- Jak mnie poprosisz to Cię pocałuję – powiedział , delikatnie przejeżdżając kciukiem po jej pełnych ustach. Aria westchnęła cicho, zamykając ponownie oczy.

- Nigdy Cię o to nie poproszę – odpowiedziała w końcu, a jej ciało momentalnie się spięło. Jack westchnął z rezygnacją, a następnie uwolnił ją z pułapki i usiadł nieopodal na trawie. Obserwował jak Aria podnosi się z ziemi, z zawstydzeniem malującym się na jej zarumienionej twarzy.

- Proszę Cię nie rób tego więcej – powiedziała, otrzepując się z trawy, która poprzyklejała się do jej ubrania. Z wielkim zaangażowaniem czyściła spodenki, starając się nie patrzeć mu w oczy.

- Dobrze wiem, że wolałabyś poprosić mnie o coś innego – odrzekł z kpiącym uśmieszkiem, patrząc na nią przeszywającym wzrokiem.

- Wcale, że nie – odpowiedziała krótko, nadal nie obdarzając go spojrzeniem. Poczuł złość na myśl, że jej reakcja z pewnością spowodowana była, iż była w związku z Danielem.

- Nie rozumiem czemu z nim jesteś – burknął niezadowolony, wyrywając garść trawy z ziemi. Sytuacja w jakiej się znaleźli była wręcz idiotyczna. Widział w jej oczach, że go pragnie, a już po paru sekundach odpychała go, błagając by więcej się nie zbliżał. Wciąż ze sobą walczyła, wciąż wmawiała sobie, że nudziarz jest dla niej idealnym partnerem. Jack był pewien, że tak nie jest.

- Bo go kocham – powiedziała automatycznie, kompletnie nieprzekonującym głosem. W końcu na niego spojrzała, a w jej wzroku zauważył dziwny błysk. Może niepewność?

- Jak można kogoś kochać skoro myśli się o innym?

Aria spojrzała na niego gniewnie, przez chwilę zastanawiając się nad odpowiedzią. Dobrze wiedział, że w duchu przyznaję mu całkowitą rację.

- Nie myślę o nikim innym – odpowiedziała w końcu, zabierając szkicownik z ziemi. Jak zwykle chciała uciec, niczym najprawdziwszy tchórz.

Jack w ostatnim momencie chwycił ją mocno za nadgarstek. Choć starała się wyrwać z ucisku, był od niej o wiele silniejszy.

- Kogo chcesz oszukać Ariano?

Spojrzała mu prosto w oczy. Niemal natychmiast ją puścił, widząc jej wściekły wyraz twarzy. Jak zwykle odeszła.

***

Kogo chcesz oszukać Ariano? 

Te pytanie dudniło jej w uszach, gdy opuszczała ogród na tyłach hotelu. Była wściekła. Jack po raz kolejny ją sprowokował, po raz kolejny sprawił, że zapomniała o bożym świecie, a w szczególności o fakcie posiadania chłopaka. Gdyby ktoś kiedykolwiek powiedział, że będzie obściskiwać się z innym, puknęłaby się w czoło. A teraz? Jeszcze przed momentem pozwalała, by Fayes ją dotykał i całował po szyi bez opamiętania. Nie poznawała samej siebie. To nie była ona. Zamieniła się w okropną osobę, której się bez wątpienia brzydziła. Na myśl o Danielu ścisnęło ją w gardle. Nie zasługiwała na niego. Była beznadziejną dziewczyną.

 Najgorsze było jednak to, że przy Jacku czuła się inaczej. Czuła się kobieca, seksowna, pełna namiętności. Te odczucia do tej pory były jej całkowicie obce. Teraz z każdym spotkaniem z Fayesem coraz bardziej się nasilały, pragnęła coraz więcej i więcej. Nawet nie zauważyła, jak prawie zderzyła się z kimś na korytarzu.

Holly w ostatnim momencie zrobiła szybki unik.

- Aria! Daniel wszędzie Cię szuka. Czeka na Ciebie przy basenie – powiedziała z tajemniczym uśmiechem, jakby wiedziała o czymś więcej. Brunetka spojrzała na nią zdziwiona, przypominając sobie, że Dan z pewnością musiał już dawno wrócić z lekcji surfowania.

- Dzięki, to idę – próbowała się uśmiechnąć, jednak czuła, że jej twarz wygięła się w dziwny grymas. Po raz kolejny nie była w stanie spojrzeć w twarz Danielowi, nie po tym, co przed chwilą zrobiła.

Z ociąganiem skierowała się w kierunku basenu, widząc w oddali blondyna, siedzącego na hotelowym leżaku. Małymi kroczkami zbliżała się w jego kierunku, zastanawiając się jak przywrócić swojej twarzy normalną mimikę. Nie było to łatwe.

- Wszędzie Cię szukałem, gdzie byłaś? - zapytał pogodnie, całując ją lekko w usta. Aria odwzajemniła pocałunek, starając się przybrać pogodny wyraz twarzy.

- W altance na tyłach hotelu, rysowałam.

- Faktycznie, zapomniałem, że jak zaczynasz rysować zapominasz o całym świecie. 

Nie tylko jak rysuję – pomyślała Aria, czując jak jej żołądek zawiązuję się w ciasny supeł. Czy nawet przy Danielu, nie mogła zapomnieć o tym idiocie?!

- Chodź, idziemy na spacer – dodał i złapał ją z rękę, nie czekając na jej reakcje. Brunetka nie protestując, ruszyła z miejsca na spacer, na który nie miała najmniejszej ochoty. Poczucie winy niezwykle ją przygniatało. Minęli hotelową bramę, kierując się wąską uliczką w kierunku oceanu. Wkoło spacerowało wielu zakochanych, wpatrujących się w siebie jak w obrazek. Aria nie potrafiła wczuć się w tą romantyczną aurę. Po paru minutach znaleźli się na piaszczystej plaży. Szli jakiś czas w milczeniu, aż zauważyła przy wydmach drewniany stolik, udekorowany świeczkami i zastawiony jedzeniem.

- Niespodzianka! - zawołał wesoło Dan, wskazując jej krzesło. Na białym obrusie znajdowała się również butelka szampana i dwa kieliszki. W tym momencie poczuła się jeszcze gorzej. Miała cudownego chłopaka, a nie mogła przestać myśleć o największym narcyzie jakiego znała. Czy mogła być gorszą dziewczyną? Czuła jak w jej oczach pojawiły się łzy, co Daniel najwyraźniej przyjął za łzy wzruszenia, bo objął ją mocno.

- Jest pięknie, dziękuję – powiedziała cicho, siadając do stolika.

- Piękne miejsce dla pięknej dziewczyny – odrzekł Dan, nalewając do kieliszków szampana. Upiła łyk trunku, czując przyjemne ciepło rozchodzące się po ciele. Miała ochotę zabrać całą butelkę i zaszyć się w jakimś ciemnym kącie.

- Szef kuchni poleca krewetki w sosie z białego wina – powiedział oficjalnym głosem, dalej opowiadając o przysmakach, znajdujących się na talerzu. Aria nie mogła przestać myśleć o tym, że nie zasługuję na takiego chłopaka. Na szczęście podczas posiłku, Daniel zabawiał ją zabawnymi historiami z treningu surfowania i przez moment czuła się jak dawniej, jakby nic się nie zmieniło. Po pysznym jedzeniu i opróżnieniu połowy butelki szampana jej ciało znacznie się rozluźniło. Obserwowała ludzi spacerujących  przy brzegu i leniwie latające mewy. Nawet nie zauważyła jak Daniel podszedł do niej bezszelestnie i uklęknął.

- Ario Washey, wyjdziesz za mnie?

***

W końcu jestem! Już się tłumaczyłam pod poprzednim postem więc nie będę teraz pisać w kółko o tym samym. Najważniejsze,że rozdział 26 się pojawił, mam nadzieję, że nikt w to nie wątpił! Bardzo dziękuje za poprzednie komentarze, uwielbiam je. Niesamowicie poprawiają mi humor! :D

PS: Zaległości u Was mam okropne, już sobie pozaznaczałam, gdzie skończyłam czytać więc jest progres :P

Pozdrawiam <3

EDIT 16.07 - miałam dzisiaj zacząć pisać, niestety ból głowy skutecznie mi to uniemożliwił... w niedziele mam wolne więc już na pewno będę pisać! Wybaczcie kolejną przerwe, lipiec miałam wyjątkowo ciężki, ale będzie już tylko lepiej :))