Love me.

Rozdział 27

~~~***~~~

Czas jakby się zatrzymał. Słowa wypowiedziane tuż przed momentem, niczym echo odbijały się w jej głowie. Mężczyzna, z którym była od ponad dwóch lat właśnie jej się oświadczył. Mężczyzna, z którym dzieliła życie i wiązała swoją przyszłość. Dlaczego więc, po usłyszeniu tak ważnego pytania, czuła się okropnie? Odpowiedź była bardzo prosta. Jack Fayes namieszał w jej życiu, które do tej pory było niezwykle poukładane. Jack Fayes spowodował, że nie potrafiła przestać o nim myśleć. Jack Fayes sprawił, że jej ciało wręcz błagało o jego dotyk, a usta marzyły o tak zakazanym pocałunku. Cholerny Jack Fayes.

Mimowolnie, w jej głowie pojawiła się scena z pierwszego dnia na uczelni, tuż po wpadnięciu na Daniela, przed gmachem szkoły.

Wciąż zdezorientowana pokonała schody, prowadzące do budynku, w którym miała spędzić dobre kilka lat. Zderzenie przed momentem, odrobinę wytrąciło ją z równowagi, nad którą zwykle potrafiła panować. Chłopak o imieniu Daniel wydawał się naprawdę miły, choć trochę niezdarny. Uśmiechnęła się na myśl o nieznajomym, który sprawił, że pierwszy dzień szkoły nie wydawał się, aż taki zły. Minęła drzwi, kierując się w stronę tablicy z rozpisem zajęć lekcyjnych, przy której stało już sporo osób. Po paru minutach udało jej się odczytać, w której sali odbędą się jej pierwsze zajęcia. Niepewnie udała się na pierwsze piętro zapełnione głośno rozmawiającymi studentami. Dwie dziewczyny stojące przy ściane spojrzały na nią dziwnie, szepcząc coś do siebie. Aria przywykła do takiego traktowania. Nie każdemu podobał się jej ubiór składający się z porwanym, czarnych spodni i koszulki z nadrukiem rockowego zespołu. Niedbały kok na głowie i ciemny makijaż, również nie miało wielu fanów. Nie miała zamiaru się zmieniać, a w szczególności dla innych.

Oparła się o zimną ścianę, czekając na profesora, który otworzy salę. Jej wzrok powędrował na stojącego nie opodal chłopaka, który wyglądem przypominał modela, wyjętego z reklamy Calvina Kleina. Prosty rzymski nos nadawał mu charakteru, a oliwkowa skóra idealnie komponowała się z ciemnymi włosami, ułożonymi w artystyczny nieład.Niewątpliwie był przystojny. Flirtował z rudowłosą dziewczyną, która wpatrywała się w niego niczym zahipnotyzowana. Już po tym potrafiła poznać, do jakiego typu mężczyzn się zalicza. Z pewnością miał wybujałe ego i uważał, że może mieć każdą dziewczynę na zawołanie. Brunet w końcu wyczuł jej spojrzenie, bo odwrócił się w jej kierunku. Bezczelnie zmierzył wzrokiem całą jej sylwetkę, by następnie spojrzeć wprost na nią. Miał niesamowicie błękitne oczy. Nie zdążyła się im bardziej przyjrzeć, bo na twarzy chłopaka pojawił się sarkastyczny uśmieszek. Aria odwróciła się zniesmaczona. Nie zamierzała dłużej patrzeć na tego narcyza, którego już po pierwszym dniu w uczelni, z pewnością nie obdarzyła sympatią.

- Ona wygląda jak nawiedzona - usłyszała za swoimi plecami głos i choć nie znała go wcześniej, dobrze wiedziała do kogo należy.

Nie miała pojęcia czemu na myśl, przyszła jej ta bezsensowna scena. Z pewnością nie myślała trzeźwo, nie po tym co usłyszała. Spojrzała na Daniela, który z wyczekiwaniem wpatrywał się w jej twarz. W ręku trzymał otwarte pudełeczko ze złotym pierścionkiem w środku.

Poczuła jak do jej oczu napływają łzy. Nie chciała go zranić. Był jej chłopakiem, przyjacielem, powiernikiem wszystkich zmartwień. To nie mogło się tak skończyć. Nie przez Fayesa, dla którego była tylko zabawką.

- Tak, wyjdę za Ciebie – powiedziała przez łzy, czując, że ta odpowiedź była jak najbardziej słuszna.

Daniel z radością nałożył na jej palec pierścionek. Czuła, że ta chwila zmieni wszystko.

Po godzinie opuścili plażę, udając się do hotelu. Daniel obejmował ją mocno. Aria czuła się, jakby oglądała całą tę scenę z boku, jakby te życie wcale nie należało do niej. Kochała Daniela, darzyła go uczuciem, które do tej pory wydawało jej się wystarczająco silne. Wystarczająco, dopóki nie pojawił się cholernie przystojny brunet o nieziemsko błękitnych oczach, który wszystko zepsuł. Pobudził w niej pragnienia, o których do tej pory nie miała pojęcia i od których nie potrafiła się uwolnić. Cieszyła się więc, że już jutro wracają do Nowego Jorku. Możliwe, że już więcej nie zobaczy Jacka i zapomni o całej sprawie. Z pewnością nie będzie to łatwe zadanie, jednak łudziła się, że z czasem uda jej się wymazać go z pamięci i żyć szczęśliwie z Danielem, jakby nic nigdy się nie wydarzyło.

Minęli hotelową bramę, kierując się w kierunku baru, oświetlonego kolorowymi lampkami. Holly siedząca nieopodal, pomachała im ręką, tym samym zapraszając do stolika, przy którym siedziała również Ginger. Na widok latynoski, Aria skrzywiła się nieznacznie, po czym przybrała na twarzy uśmiech, który jak zwykle zbliżony był bardziej do dziwnego grymasu. Nigdy nie była dobrą aktorką, choć ostatnio jej talent aktorski z pewnością był lepszy niż kiedyś.

Nim brunetka zdążyła usiąść, Holly uśmiechnęła się do niej szeroko, po czym zwróciła wzrok na jej prawą rękę, na której widniała niewielka, złota błyskotka. Ginger zaś pozostawała obojętna, sącząc ze znudzeniem drinka z palemką.

- Gratulacje! - zawołała wesoło, ściskając Arię, niczym najlepszą przyjaciółkę. Dziewczyna nie była przyzwyczajona do takich gestów, jednak poczuła falę sympatii do Holly, która wydawała się szczerze cieszyć z zaręczyn.

- Dziękuję – odpowiedziała, zerkając na Daniela, który ze szczerym uśmiechem, wpatrywał się w swoją świeżo upieczoną narzeczoną.

- Wiedziałaś wcześniej prawda? - zapytała Aria, przypominając sobie sytuację, gdy prawie zderzyła się z Holly, parę godzin wcześniej.

- Oczywiście, Dan potrzebował pomocy kogoś z wewnątrz – mrugnęła do niej tajemniczo, nie zdradzając więcej szczegółów tego misternego planu. Aria czuła, że więcej z niej nie wyciągnie, więc postanowiła później wypytać o wszystko Daniela.

Zerknęła na Ginger, która z wyraźnym, wręcz teatralnym znużeniem, sączyła napój, nie obdarzając jej spojrzeniem. Zastanawiała się dlaczego szatynka się z nią przyjaźni.

- Musimy to uczcić! - zawołała Holly, klaskając entuzjastycznie w dłonie. Aria uznała, że radość dziewczyny, zdecydowanie wygrywa z jej samopoczuciem. Uśmiechnęła się, starając się ze wszystkich sił, przyciągnąć do siebie pozytywne emocję. Powinna się cieszyć.

- Idę po jakieś specjalne drinki – zawiadomił Daniel, oddalając się w stronę baru.

- Co świętujecie? Słychać was z drugiego końca hotelu.

Aria odwróciła się szybko, napotykając wzrok niebieskich tęczówek. Czuła jak jej ciało momentalnie się spina, a żołądek zawiązuję w wielki supeł. Jack Fayes był ostatnią osobą, którą chciała zobaczyć w tym momencie. Ubrany w błękitną koszulę, z niedbale podwiniętymi rękawami i dopasowane dżinsy, prezentował się jak zwykle perfekcyjnie. Pan idealny, na którego mogłaby patrzeć godzinami. Przeklęła się za tą myśl, wiedząc jak płytkie jest jej zachowanie. Mimo tego, nie potrafiła oderwać od niego wzroku, czując jej jak policzki pokrywają się mało dyskretnymi rumieńcami.

- Daniel oświadczył się Arii! - powiadomiła go Holly, a Aria obserwowała jak przez ułamek sekundy w oczach Jacka, pojawił się dziwny, złowrogi błysk. Niemal natychmiast przybrał obojętny wyraz twarzy, siadając tuż obok Ginger, która przyjęła go z euforią, całując czule w policzek.

- Moje gratulacje – powiedział z kpiącym uśmieszkiem, obdarzając brunetkę chłodnym spojrzeniem. Aria odwróciła wzrok, nie będąc w stanie dłużej na niego patrzeć.

Na szczęście w tym samym czasie zjawił się Daniel z napojami i całą swoją uwagę skupiła na kolorowym drinku, ozdobionym plastrem ananasa.

Większość wieczoru spędzili na przyjemnej rozmowie, przerywanej co chwilę pytaniami Holly o wspólną przyszłość Arii i Daniela. Brunetka ani razu nie spojrzała na Fayesa, wciąż widząc przed oczami jego lodowaty wzrok. Zastanawiała się jak odebrał tą nowinę. Czy był wściekły, że jego plan legł w gruzach? Bo z pewnością jego plan obejmował zaciągnięcie ją do łóżka, a następnie porzucenie jak każdą inną. Teraz Aria stała się bardziej nieosiągalna i miała nadzieję, że to spowoduję, że Jack da jej święty spokój. Tylko, czy tego właśnie chciała? Jej rozdarcie doprowadzało ją do szału, nawet nie zauważyła jak w ekspresowym tempie wypiła trzeciego drinka i Dan już szedł po następnego.

- My już idziemy, dobranoc – powiedziała Ginger, w dużo lepszym nastroju, spowodowanym obecnością bruneta. Jack tylko skinął głowę, łapiąc latynoskę za rękę i oddalając się w kierunku hotelu. Aria odwróciła się w ich stronę, w tym samym momencie co Jack. Jego spojrzenie nie wyrażało żadnych emocji. Zatrzymał się na moment, by pocałować Ginger. Podczas namiętnego pocałunku, nie spuszczał wzroku z Arii, tak jakby chciał żeby na to patrzyła. Zniesmaczona odwróciła się napotykając spojrzenie Holly, która z powagą obserwowała całe zajście. Zerknęła na Daniela, który siedział przy barze, pogrążony w rozmowie z Lukiem, którego poznała pierwszego wieczora.

- Mogę zadać Ci mało dyskretne pytanie? - zapytała szatynka, patrząc na oddalającą się parę.

- Pewnie – uśmiechnęła się Aria, modląc się, by Holly nie zauważyła całego zajścia.

- Czy coś łączyło Cię z Jackiem?

Aria nie mogła uwierzyć, w to co właśnie usłyszała. Nieprzyjemne pieczenie na twarzy, było nie do zniesienia, a jej gra aktorska wciąż nie była na najwyższym poziomie.

- Co? Oczywiście, że nie. Skąd te pytanie?

- Widzę jak na Ciebie patrzy. Od samego początku nie mógł oderwać od Ciebie wzroku.

- Wydaje Ci się, jestem z Danielem, a Jack to tylko znajomy ze szkoły. To wszystko - odpowiedziała lekko drżącym głosem, który nie brzmiał zbyt przekonująco.

Holly przez moment zamilkła, nie drążąc dalej tematu, natomiast Aria po raz kolejny poczuła się okropnie.

***

- Cholerna szafka! - krzyknął Jack, uderzając nogą o otwarty na oścież mebel w hotelowym pokoju. Mark przetarł zaspane oczy, przyglądając się brunetowi.

- Czy ty wiesz która jest godzina? Wyobraź sobie, że o tej porze ludzie śpią i nie mają ochoty wysłuchiwać jak kłócisz się z szafką – jęknął blondyn, przeciągając się na łóżku.

- Gówno mnie to obchodzi – warknął Jack, zamykając z impetem drzwiczki szafki, które pod wpływem użytej siły, wyleciały z zawiasów.

- I do tego będziesz musiał zapłacić za tą cholerną szafkę – odburknął mu Mark, siadając na posłaniu. Przetarł zaspane oczy, biorąc do ręki telefon.

- Trzecia dwadzieścia? Gdzie Ty się szlajałeś tyle czasu?

- Byłem z Ginger – odpowiedział krótko brunet, siadając na swoim łóżku. Odpiął niedbale zegarek, rzucając go na podłogę, nie zważając na jego wartość.

- Byłeś z Ginger tyle czasu? Jakoś w to nie wierzę. Ona jest nudna.

Jack nie miał zamiaru opowiadać przyjacielowi, że przez dwie godziny w towarzystwie butelki whiskey, bez celu spacerował po plaży. Nie miał ochoty zwierzać się, że seks z Ginger jeszcze bardziej pogłębił jego złość i uciekł od niej jak najszybciej.

- Byłeś z Arią? - zapytał ponownie Mark, wlepiając badawcze spojrzenie w bruneta. Jack prychnął wściekle.

- Nie byłem z żadną cholerną Washey! - krzyknął rozzłoszczony, nie panując nad gniewem, który z każdą chwilą przybierał na silę. Nie chciał o niej myśleć. Marzył, żeby wymazać tę dziewczynę na zawsze ze swojej pamięci. Odkąd zbliżył się do brunetki, wszystko za bardzo się skomplikowało, za bardzo zaangażował się w coś co nie miało żadnego sensu. W coś, co spowodowało, że poczuł więcej niż powinien. Ariana Washey nie była dla niego i nigdy nie będzie.

- Cholerna szafka, cholerna Washey... Chodzi o Arię prawda? - zadał pytanie blondyn, a Jack zastanawiał się, jakim cudem Mark, za każdym razem czyta mu w myślach.-

- Cholerny nudziarz oświadczył się Arii – wydusił z siebie, czując jak owe słowa doprowadzają go szaleństwa. Gdy jeszcze wczoraj leżał na trawie z brunetką, myślał, że ona też czuję, że coś jest między nimi, najwyraźniej się mylił. To była dla niej nic nie znacząca gra.

- Żartujesz? W takim razie musisz dać sobie z nią spokój, już pozamiatane – stwierdził Mark, patrząc poważnie na przyjaciela. Jack po raz kolejny głośno prychnął.

- Już sobie dałem. Nawiedzona Aria przestała mnie interesować.

***

Poranek był pochmurny. Pogoda idealnie wpasowała się w nastrój Arii, który wciąż nie ulegał zmianie. Powinna się cieszyć. Oświadczyny powinny być jednym z najszczęśliwszych dni w jej życiu, dlaczego więc czuła się tak beznadziejnie? Powrót do Nowego Jorku niezwykle ją pocieszał. Łudziła się, że uda jej się zapomnieć. Bez Fayesa, krążącego w pobliżu, na pewno zdoła się pozbierać. Potrzebowała tylko trochę czasu. Ta myśl odrobinę podniosła ją na duchu. Rozejrzała się po pustym pokoju, upewniając się czy nic nie zostawiła. Daniel przed momentem udał się do samochodu z bagażami, zostawiając ją na chwilę samą. A gdy zostawała sama, ponure myśli, wracały do niej niczym bumerang. Westchnęła głośno, ostatni raz rozglądając się po pomieszczeniu. Zamknęła drzwi i udała się do recepcji, by zwrócić klucz. Wciąż rozmyślając, schodziła powoli po schodach, całkowicie pozbawiona energii. Miała nadzieję, że dobry humor wróci, gdy przyjedzie do miasta, które szczerze kochała. Nie zdążyła daleko zajść, gdy tuż przed nią zmaterializował się Jack. Jedynie w bokserkach, z ręcznikiem przewieszonym na ramieniu. Jego umięśnione ciało pokrywały kropelki wody, a mokre włosy zaczesane miał lekko do tyłu. Wyglądał bosko, jak zwykle zresztą. Oboje zatrzymali się, wpatrując się w siebie bez słowa. Jack zmarszczył brwi, jakby się nad czymś zastanawiał, a Aria uciekała wzrokiem, by tylko nie wlepić wzroku w jego opalone, wręcz idealne ciało.

- Jedziecie już ? - zapytał w końcu, przerywając niezręczną ciszę, która zapanowała na korytarzu. Spojrzała mu prosto w oczy, przez moment nie będąc w stanie powiedzieć słowa.

Fayes uniósł jedną brew, a następnie zrobił krok do przodu, co spowodowało, że odruchowo się cofnęła.

- Boisz się? Myślałem, że taką odległość mamy już za sobą – powiedział sarkastycznie, a następnie uśmiechnął się kpiąco, nie spuszczając jej z oczu.

- Bardzo śmieszne. Tak, właśnie wyjeżdżamy – odpowiedziała, zbliżając się do niego, dając mu tym samym do zrozumienia, że wcale, ale to wcale nie boi się jego bliskości. Nie było to prawdą, jednak nie musiał o tym wiedzieć.

Jack zrobił kolejny krok do przodu, przez co odległość między nimi znacznie się zmniejszyła. Spojrzała mu prosto w oczy, być może ostatni raz. Przez chwilę wręcz pochłaniała widok jego błękitnych tęczówek, które z pewnością jeszcze długo będzie pamiętała.

- Jeszcze będziesz żałować swojej decyzji – wyszeptał jej do ucha, a jego gorący oddech okalał jej nagą szyję. Dlaczego każdy jego gest, przyprawiał ją o zawrót głowy? Wciągnęła głęboko powietrze, by zapanować nad targającymi emocjami. To nasze ostatnie spotkanie – powtarzała sobie w myślach, a to zamiast ją uspokoić, wywołało nieprzyjemny ucisk w żołądku. Poczuła dziwne przerażenie, że może już więcej go nie zobaczyć, choć tak byłoby najłatwiej.

- Nie będę niczego żałować – powiedziała tylko, nie będąc w stanie zdobyć się na dłuższą wypowiedź. Zresztą, co miałaby mu powiedzieć?

Jack spojrzał na nią powątpiewająco, jakby nie wierzył, w to co powiedziała. Po raz kolejny zbliżył się do jej szyi.

- Udanego życia życzę.

Tym razem to Jack Fayes odszedł.

***

Tak, wiem zabijecie mnie za ten rozdział :P Czy na swoje usprawiedliwienie mogę napisać, że tak musiało być? Nie wyobrażam sobie tego inaczej, naprawdę. Niestety mało JARII, ale w każdym rozdziale za dużo też nie może być, choć uwielbiam te sceny :D. W następnym rozdziale cudowny Nowy Jork i mogę zdradzić, że czas trochę przyspieszy :P
A kolejny szybciej, powoli wracam do zwykłego trybu dodawania, ten był już szybciej chyba o cztery dni, także jest już progres!! :p
Dziękuje, że wciąż jesteście ze mną <3 Dajecie mi wielką motywację, za którą jestem niezmiernie wdzięczna, bez was te opowiadanie, nie byłoby takie same :) Nawet najkrótszy komentarz sprawia mi ogromną radość, bo wtedy wiem, że trochę was tutaj jest ;))

Pozdrawiam <3