Love me.

Rozdział 29

~~~***~~~

Zatrzymali się przed dużym wieżowcem, mieszczącym się w samym centrum Wall Street. Jack spojrzał na przyjaciela, który teatralnie potrząsnął brązowymi lokami, patrząc na niego z wyczekiwaniem.

- Zdejmiesz to w końcu? - zapytał z rozdrażnieniem, nie mogąc przyzwyczaić się do nowego wyglądu Dawsona, który zmieniał go nie do poznania.

- Nie, dzisiaj mów do mnie Steve - powiedział wesoło Mark, poprawiając okulary na nosie. Jack posłał mu pełne politowania spojrzenie, po czym skierował swój wzrok na budynek, do którego nie miał najmniejszej ochoty wchodzić. Wizja spotkania z ojcem kompletnie go przerażała. Wciąż nie wiedział jak ubrać w słowa to, co odkryli i jak sprawić, by Douglas nie uznał go za wariata. Najchętniej wysłałby Marka na rozmowę z rodzicielem, jednak wiedział, że musi załatwić to osobiście. To nie była pora na tchórzostwo, musiał jak najprędzej powiadomić ojca o poczynieniach jego narzeczonej. Oprócz reakcji na zdradę Eleny, obawiał się jeszcze jednej rzeczy. Co jeśli kobieta zdradzi ich mały sekret? Przełknął nerwowo ślinę, a następnie zerknął na przyjaciela, który ze stoickim spokojem upinał swoje nowe włosy w niedbały kok. Jack nie mógł opanować rozbawienia. Mark Dawson nie był normalny.

- Steve, daj mi swój telefon i życz mi szczęścia.

Chłopak natychmiast zareagował na swoje nowe imię, po czym wyciągnął z kieszeni komórkę, z cwanym uśmieszkiem na twarzy.

- Załatw ją.

- Taki mam plan - odpowiedział z nutą niepewności w głosie, z ociąganiem wysiadając z samochodu. Nie było już odwrotu. Musiał to zrobić, czy tego chce czy nie.

Wszedł do ogromnego holu, kierując się prosto do windy. Parę osób spojrzało na niego z ciekawością. Jego strój w postaci znoszonych dżinsów i miętowej koszulki, odrobinę wyróżniał się na tle mężczyzn w garniturach i kobiet wystrojonych w garsonki. Jednak przypominając sobie image Marka, uznał, że nie wygląda wcale najgorzej.

Stres spowodował, że nawet nie zauważył, że stał już na właściwym piętrze, a wielki szyld Fayes Company raził swoim metalicznym blaskiem. 

Całe biuro urządzone było w bieli, co nadawało wnętrzu wręcz sterylny wygląd. Jedynym akcentem były zielone paprocie, które z pewnością miały na celu ocieplenie wnętrza. Skierował się do dużej recepcji, przy której siedziała Georgia, sekretarka Douglasa, od niepamiętnych czasów. Mimo upływu lat, wciąż należała do atrakcyjnych kobiet, a jej wygląd nadal był nienaganny. Ciasno upięty kok, z którego nie miał prawa wydostać się ani jeden włos i perfekcyjna cera bez żadnej skazy. Od razu przed oczami stanęła mu Aria, z niedbale związanymi włosami i piegami rozsianymi na nosie. Czy nawet w takiej chwili, nie mógł przestać o niej myśleć?

Georgia przerwała pracę przy komputerze, zauważając Jacka, który oparł się o ladę, patrząc na nią z uśmiechem. Lubił tę kobietę. Nie raz zmuszona była do opieki nad nim, kiedy był mały, a opiekunka zachorowała. Zawsze potrafiła się nim odpowiednio zająć, co nie było łatwe, gdy mały Jack z tysiącami pomysłów na minutę, zjawiał się w pracy swojego taty. Opieka nad dzieckiem nie należała do jej obowiązków, jednak zawsze z uśmiechem na twarzy, wymyślała rozrywki dla niespełna dziesięcioletniego chłopca.

- Jack, dawno nas nie odwiedzałeś. Co u Ciebie słychać? - zapytała szczerze zainteresowana, patrząc na niego przyjaźnie.

- Idę dalej na studia, ale o tym pewnie mówił Ci już ojciec - odpowiedział z przekąsem Jack, przypominając sobie o zmuszeniu do dalszej edukacji.

- Tak, wspominał, że mimo Twojego lenistwa będziesz kontynuował naukę.

Georgia spojrzała na niego porozumiewawczo, po czym roześmiała się. Często ich pogawędki dotyczyły wymagającego Fayesa seniora, który nie znosił sprzeciwu. Oboje zdążyli już do tego przywyknąć.

- Jest ojciec? - zapytał szybko Jack, nie siląc się na podtrzymanie rozmowy. Niestety miał ważną sprawę do załatwienia i chciał mieć to z głowy jak najszybciej.

- Masz szczęście, akurat ma wolną godzinę.

Chłopak powoli skierował się w stronę drzwi z mosiężną tabliczką. Przez chwilę wpatrywał się w wygrawerowane imię i nazwisko, zastanawiając się nad całą sytuacją. Czy Douglas potraktuję go poważnie? Wziął głęboki oddech, zapukał krótko i wszedł do jasnego gabinetu z wielkim przeszklonym oknem, przez które jako dziecko uwielbiał obserwować Nowy Jork.

Douglas Fayes siedział za biurkiem wśród stosu papierów, które z pewnością wymagały zatwierdzenia przez jego osobę. Podniósł głowę, nie kryjąc zdziwienia na widok swojego jedynego syna, z którym kontakty nigdy nie należały do najlepszych. Zmarszczył z konsternacją brwi, wpatrując się w Jacka, który wciąż stał przy drzwiach z dość niewyraźnym wyrazem twarzy.

- Coś się stało? - zapytał po krótkiej ciszy senior, zapewne zastanawiając się, co tym razem zrobił jego potomek. Jack i kłopoty nie były żadną nowością i starszy Fayes przygotowany był na niemal wszystko. Do tej pory nie mógł uwierzyć, że nie został jeszcze dziadkiem, domyślając się jaki styl życia prowadzi jego syn.

Jack spojrzał na ojca, który bacznie go obserwował. Cała pewność siebie uleciała z niego w jednej chwili i czuł się nad wyraz niepewnie, do czego zdecydowanie nie przywykł. Wystarczyło jedno spojrzenie Douglasa, by chciał uciec stąd jak najszybciej i zaszyć się w swoim mieszkaniu z padem i piwem w ręku. Niestety było już za późno na wycofanie się.

W końcu zebrał się w sobie i usiadł na przeciwko ojca, starając się za wszelką cenę opanować targające nim emocję.

- Dowiedziałem się czegoś o Elenie i uznałem, że powinieneś to wiedzieć - wypalił szybko, spoglądając na Douglasa, który wciąż bacznie mu się przyglądał.

- Co takiego? - zapytał spokojnie, opierając się wygodnie na skórzanym fotelu. Choć starszy Fayes nie zdradzał zbyt wiele emocji, chłopak zauważył błysk zaciekawienia w jego błękitnych oczach, tak bardzo podobnych do Jacka.

- Elena spotyka się z Louisem Grintem.

- Wiem.

Jack spojrzał ze zdziwieniem na ojca, nie mogąc uwierzyć w jego opanowanie. Jak się dowiedział? I dlaczego tak spokojnie podchodzi do tej sprawy?

- To nie są zwykłe spotkania. Widziałem jak wchodzą razem do hotelu - poinformował ojca, który najwyraźniej żył w przekonaniu, że są tą wyłącznie spotkania towarzyskie.

- Wiem - powtórzył się Douglas, a kąciki jego ust lekko się podniosły. Najwyraźniej zszokowanie syna niezwykle go bawiło. Jack ze złością wstał z miejsca, nie będąc w stanie naśladować stoickiego spokoju ojca. Zaczął maszerować po pomieszczeniu, bijąc się z natłokiem myśli.

- Dlaczego nie jesteś zły?! - niemal krzyknął, zastanawiając się, czemu ta rewelacja nie robi na nim wrażenia. Jego narzeczona go zdradza, a on zachowuję się jakby było mu wszystko jedno. Co z niego za człowiek? Zawsze uważał go za pozbawionego uczuć mężczyznę, jednak myślał, że z Eleną rzeczywiście go coś łączy, że mu na niej zależy. A teraz co? Tak po prostu wie, że jego kobieta puszcza się na prawo i lewo i nic sobie z tego nie robi?

- Bo sam ją o to poprosiłem - rzekł Fayes senior, również podnosząc się z miejsca. Leniwym krokiem skierował się w stronę okna, stając do niego tyłem.

Jack gwałtownie się zatrzymał, wbijając wzrok w swojego ojca, który z każdą chwilą coraz bardziej go zadziwiał. Nie mógł uwierzyć w całą tą absurdalną sytuację.

- Poprosiłeś swoją narzeczoną, żeby przespała się z Twoim największym wrogiem?!

- Tak.

- I nie masz nic przeciwko? - zadał kolejne pytanie, wciąż w głębokim szoku. Takiego obrotu spraw w ogóle się nie spodziewał. Co jeszcze przed nim ukrywa?

- Nie.

Kolejna krótka odpowiedź ojca, doprowadziła go do szewskiej pasji. Usiadł ponownie na krześle, starając się zachować resztki opanowania. Douglas odwrócił się w jego kierunku, po czym również spoczął na fotelu, z zagadkowym wyrazem twarzy. Przez moment oboje milczeli. Jack ponownie się odezwał, choć obawiał się odpowiedzi jaką uzyska.

- Dlaczego pozwoliłeś, żeby Elena uprawiała seks z Grintem?

- Dlatego, że z Eleną nic mnie nie łączy.

- Nic z tego nie rozumiem.

Jack poczuł pulsujący ból z tyłu głowy. Tego było za wiele. Tak naprawdę nie znał własnego ojca. Ten mężczyzna siedzący na przeciwko, wydawał się całkowicie obcy, a jego tajemnic najwyraźniej nie było końca.

- Myślisz, że gdybym naprawdę był z Eleną, pozwoliłbym, żeby przespał się z nią mój własny syn?

Tego stwierdzenia, Jack kompletnie się nie spodziewał. Czuł jak fala gorąca zalewa całe jego ciała. Miał ochotę zapaść się pod ziemię. Wbił wzrok w swoje dłonie, nie mogąc zdobyć się na żadną odpowiedź. Bo co miał powiedzieć? Dlaczego Elena mu to zdradziła? Jaki miała w tym interes? Miał ochotę udusić ją gołymi rękami. Ten sekret miał być bezpieczny. No właśnie, miał...

- Powiedziała Ci - bardziej stwierdził, niż zapytał, wciąż unikając jego wzroku, który palił go niczym żywy ogień. Douglas bez wątpienia nad nim górował, zresztą jak zawsze.

- Elena od początku była ze mną szczera. Lubi mężczyzn i nie ukrywała przede mną waszego romansu. Poinformowała mnie o Twoim szlachetnym czynie mającym na celu jej zdemaskowanie. Wiedziała, że odczytałeś wiadomość od Grinta. Chciała odwołać spotkanie, jednak nie myślała, że będziesz ją śledził. Na całe szczęście byliście dość dyskretni. Tylko tego by brakowało, żeby Grint się dowiedział... Teraz, kiedy jesteśmy już tak blisko.

- Blisko czego?

Douglas spojrzał na Jacka, za pewne zastanawiając się ile może mu zdradzić. Milczał przez chwilę, wpatrując się w syna, zdezorientowanego do granic możliwości.

- Studiowałem z Louisem na Yale. Już wtedy zazdrościł mi niemal wszystkiego. Lepszych ocen, intelektu, sprytu. On nie posiadał żadnych z tych cech, a w tym zawodzie są one niezbędne. Po studiach założyłem firmę, która w szybkim tempie pozyskała wielu wpływowych klientów. Nie ukrywam, miałem wiele szczęścia, czego Grint nie mógł powiedzieć o sobie. Pracował w podrzędnej korporacji, która nie przynosiła dużych zysków. Po jakimś czasie postanowił podążyć moimi śladami i również założył firmę, w Los Angeles, gdzie jak wiesz Fayes Company również ma swoją siedzibę. Rozwój jego marki miał zapoczątkować ważny klient, od którego zależało, czy będzie coś znaczył w tej branży. Dzięki wtykom, dowiedziałem się o kogo chodzi i w dość sprytny, może nie do końca uczciwy sposób przejąłem tego klienta, a Grint splajtował.

- Grint nigdy Ci tego nie wybaczył - stwierdził Jack, przerywając historię ojca.

- Był wściekły. Nie mógł się z tym pogodzić. Nie mógł znieść, że jak zwykle jest gorszy. Po paru latach, dzięki spadkowi, który otrzymał, otworzył Grint Invest w Nowym Jorku. Wybrał miasto, w którym moja firma odnosiła niemałe sukcesy. Nie miał dobrego startu. Już wtedy chciał mnie pogrążyć, tylko nie wiedział jak. Postanowił grać nieuczciwie, co nie powiem, przyniosło mu zyski. Udało mu się utrzymywać na rynku, jednak nie na tyle, by móc ze mną dostatecznie konkurować. Rok temu pojawił się klient, który mógł odmienić jego los, a ja ponownie go przechytrzyłem i zabrałem mu go z przed nosa. Grint wpadł w szał. Za wszelką cenę, chciał się zemścić. Zemścić za fakt, że po prostu jestem od niego lepszy. Wpakował za kratki mojego dobrego przyjaciela,który był księgowym w Fayes Company, udowodniając mu nieuczciwość, od której sam nie stronił. David dostał dwa lata więzienia. Został mu jeszcze rok... - Douglas przerwał na chwilę, a Jack po raz pierwszy zauważył w jego oczach smutek. Ów David musiał naprawdę wiele dla niego znaczyć.
- Na szczęście udało mi się wyciszyć sprawę i nie straciłem wielu klientów, mimo tego, nie mogłem mu tego wybaczyć. Posunął się za daleko, o wiele za daleko. Nie wiedziałem jak mu się odpłacić. Potrzebowałem czegoś co sprawi, że jego brudne interesy ujrzą światło dzienne. I wtedy pojawiła się Elena. Obmyśliliśmy plan. Udawała moją narzeczoną. Niby przez przypadek natknęła się na niego w barze. Grint jest głupi. Uwierzył, że Elena mu pomoże i po ślubie będzie miała dostęp do wszystkich sekretów firmy. Wciąż nie miał dość i chciał mnie pogrążyć za wszelką cenę. Jego naiwność mnie zadziwia.

Douglas przerwał swoją historię, spoglądając z powagą na syna. Jack siedział jak zamurowany, z zamyśleniem wpatrując się w sufit. Plan jego ojca był okrutny i zupełnie się tego nie spodziewał. W tym momencie zdrada Eleny wydawała mu się małą błahostką, która byłaby zdecydowanie łatwiejsza. Momentalnie zrobiło mu się żal Davida. Zastanawiał się, co on byłby w stanie zrobić, gdyby coś takiego spotkało Marka. Tylko, co przyniesie zemsta? Na pewno nie zrekompensuję odebranych dwóch lat wolności, na pewno nie. Błyskawicznie przyszło mu do głowy ważne pytanie, o którym dopiero teraz pomyślał.

- Dlaczego Elena Ci pomaga? Co z tego będzie miała?

- Elena bardzo to przeżyła. David jest jej bratem.

                                                    ***

Aria stanęła przed pokojem numer czternaście. Nie chciała płakać.
Rzadko w jej oczach pojawiały się łzy, jednak teraz nie była w stanie ich powstrzymać. Została sama. Zaczynała wszystko od nowa, tak samo jak parę lat temu, gdy po raz pierwszy zawitała do Nowego Jorku. Pożegnanie z Danielem nie należało do łatwych. Ostatnia wspólna kolacja przy świecach przepełniona było wyjątkowo smutną atmosferą, którą oboje bardzo przeżyli. Minął już tydzień od kiedy Dan wyjechał do Bostonu, a te siedem dni w pustym mieszkaniu na Brooklynie nie należało do najprzyjemniejszych. Widok Daniela z walizkami siedział w jej głowie, powodując nieprzyjemny ucisk w żołądku. Ostatnio w jej życiu pojawiało się zbyt wiele zawirowań, o których nie potrafiła zapomnieć.

Westchnęła cicho, przekręcając klucz w drzwiach. Znalazła się w niewielkim pomieszczeniu z dwoma pojedynczymi łóżkami i maleńkim aneksem kuchennym. Nie dało się nie zauważyć, że jej współlokatorka już się wprowadziła. W głębi pokoju łóżko posłane było wzorzystym kocem, a duży obraz na ścianie przedstawiał abstrakcyjne wzory, wyglądające na dzieło pięcioletniego dziecka. Gliniana figurka na stoliku nocnym przedstawiała akt seksualny nieco koślawych, nagich postaci. Aria przez chwilę, z niemałym przerażeniem wpatrywała się w dziwną rzeźbę, zastanawiając się czy dziewczyna, z którą ma zamieszkać, jest odpowiednią kompanką do wspólnego dzielenia czterech ścian. Nie dane jej było długo nad tym myśleć, gdy w drzwiach stanęła jej współlokatorka, mierząc ją ciekawskim spojrzeniem. Długie platynowe włosy miała od połowy ufarbowane wściekle różową farbą. Ubrana była w długą, dresową sukienkę bez ramiączek. Jej lewa ręka pokryta była dużym tatuażem przedstawiającym trupią czaszkę, otoczoną przez wijące się w okół niej cierniste róże. Grube, czarne kreski podkreślały jej błękitne oczy, które z uwagą wpatrywały się w Arię.

- Nie sądziłam, że zjawisz się tak szybko. Jestem Alyson Silverstone ale mów do mnie Silver – odezwała się w końcu, podając jej rękę nie pokrytą tatuażami.

- Aria Washey – odpowiedziała szybko, wpatrując się w jej turkusowe glany. Wygląd dziewczyny był zdecydowanie oryginalny i dość pokręcony.

- Czemu zjawiłaś się tydzień przed rozpoczęciem zajęć? - zapytała bez ogródek blondynka, kierując się do małej lodówki, którą zdążyła już udekorować naklejkami z wizerunkiem zespołu, którego Aria kompletnie nie kojarzyła. Następnie ku przerażeniu brunetki, wyciągnęła ze środka butelkę wódki, stawiając ją na stoliku.

- Wyprowadziłam się z mieszkania, skończyła mi się umowa – poinformowała Aria, nie wdając się w żadne szczegóły. Jej wrodzona nieufność do ludzi, nie pozwalała jej na zwierzanie się obcej osobie już przy pierwszym spotkaniu.

- A ja miałam dość moich starych, którzy myślą, że pozjadali wszystkie rozumy – stwierdziła obojętnie Silver, odnajdując w drewnianej szafce dwa kieliszki, po czym napełniła je wódką, nie zwracając uwagi na minę Arii, której niezbyt spodobał się pomysł picia alkoholu o godzinie trzeciej w południe.

- Nie wykręcisz się. Musimy się napić, by uczcić nasze wspólne mieszkanie. Taka jest tradycja – Silver podała jej kieliszek, a Aria zastanawiała się czy zwyczaj ten, nie został przed chwilą wymyślony przez dziewczynę. Nie zamierzała jednak się nad tym dłużej rozwodzić, z rezygnacją przyjmując do ręki trunek.

- Zapamiętajmy ten dzień! Już niedługo czeka nas życie pełne nieprzespanych nocy, imprez, szaleńczego pijaństwa i seksualnych przygód bez zobowiązań! - zawołała Silver, teatralnie podnosząc kieliszek do góry. Aria jeszcze nigdy nie słyszała takiego toastu i nie była pewna, czy chciała go usłyszeć. Blondynka o różowych pasmach wydawała się osobą pozbawioną wszelkich zahamowań, co odrobinę ją zaniepokoiło, jednak nie zamierzała póki co jej oceniać.

Błyskawicznie opróżniła kieliszek, momentalnie się krzywiąc. Nie była fanką alkoholu, a w szczególności wódki. Jednak tradycja to tradycja. Aria uśmiechnęła się na tą myśl, spoglądając na Silver, która włączyła głośno jakąś rockową piosenkę, podrygując do niej rytmicznie.

Przeczuwała, że jej nowa współlokatorka nie pozwoli na nudę w pokoju numer czternaście.

***

No witam! 

Rozdział planowałam na czwartek, jednak komputer odmówił mi posłuszeństwa. Na fb pisałam, że rozdział w tym tygodniu i wyrobiłam się! Ledwo, ale jednak!

Pojawiła się nowa postać, dość specyficzna Silver :D

Nie martwcie się o Jarię, ja też za nimi tęsknie i już w następnym rozdziale znowu się pojawią, w końcu!!!

Facebook - zapraszam do polubienia i dziękuje małej grupie osób, która to uczyniła :P

Ask - tutaj możecie zadawać pytania, jeśli takie macie :D

Zachęcam również do komentowania, wiecie ile to dla mnie znaczy!

Do następnego!