Love me.

Rozdział 33

~~~***~~~

->Crazy In Love <-

Nerwowo zaczęła odliczać do dziesięciu, jakby w jakiś magiczny sposób miało jej to pomóc. Doszła do pięciu, gdy w drzwiach stanął Mark, ze zdziwieniem wpatrując się w niespodziewanego gościa. Uniósł wysoko brwi, po czym przybrał na twarz swój szeroki uśmiech.

-Aria! Nie spodziewałem się Ciebie tak szybko - powiedział wesoło i już otwierał usta, by coś dodać, lecz szybko go uprzedziła.

- Jest Jack? - zapytała lękliwie, modląc się, by ukazało się, że jednak go nie ma. Jej odwaga dawno już wyparowała, zastąpiona przez niebotyczny strach. W co ona do cholery się wpakowała?!

- Jackie skarbie, jakaś piękna niewiasta do Ciebie! - zawołał Dawson, odsuwając się od drzwi. Już po paru sekundach w wejściu zjawił się Fayes, z równie zdziwioną miną, co wcześniej Mark. Zerknęła niepewnie na bruneta. Ubrany w czarną bluzę i szare dresy jak zwykle prezentował się dobrze. Nieważne czy w ubraniu czy bez, zawsze działał na nią tak samo mocno. No może bez koszulki, odrobinę bardziej.

- Co tu robisz? - zapytał z konsternacją, marszcząc brwi. W tym momencie Aria jeszcze bardziej pożałowała swojej decyzji. Co właściwie miała mu powiedzieć?

Przegryzła nerwowo wargę, wpatrując się bojaźliwie w Jacka. Chyba liczyła, że się domyśli co do jej intencji, jednak wiedziała, że graniczyło to z cudem. Zapadła cisza. Słychać było tylko głośne mlaskanie malinowej gumy, którą Jack zawzięcie żuł. Brak odpowiedzi ze strony dziewczyny, najwyraźniej go rozbawił, bo na jego ustach pojawił się krzywy uśmiech.

- Aria? - zapytał z wyczekiwaniem, wpatrując się w nią bez mrugnięcia okiem. Brunetka wzięła głęboki wdech, po czym uznała, że raz się żyję. Najwyżej umrze ze wstydu.

- Musimy porozmawiać - powiedziała w końcu, bez zastanowienia ciągnąc go za rękaw jego bluzy. Zdziwiony Jack, bez słowa sprzeciwu ruszył za nią i już po chwili znaleźli się w opustoszałym pokoju do cichej nauki.

- O czym chcesz rozmawiać? - zapytał z niekrytą ciekawością, stojąc na przeciwko niej w niewielkim pomieszczeniu. Choć w sali było ciemno, dało się zauważyć parę regałów z książkami i stoliki ustawione w równym rzędzie. Pokój przypominał miniaturową bibliotekę.

- Zatęskniłaś za korepetycjami? Nie sądziłem, że tak szybko będziesz chciała znowu mnie uczyć - dodał złośliwie, gdy nie uzyskał żadnej odpowiedzi.

Aria spojrzała na niego z irytacją. Nie miała zamiaru słuchać jego przemądrzałego głosu. Przyszła tu w innym celu, a on jak zwykle zaczynał ją denerwować.

- Nie, nie tęsknie za naszymi korepetycjami - powiedziała, zdając sobie sprawę, że nieświadomie odwleka, to co zamierza zrobić. Nie miała pojęcia jak mu to powiedzieć.

- A więc? - Jack nie dawał za wygraną, co wcale nie dziwiło brunetki. Z pewnością dużym zaskoczeniem musiał być dla niego jej widok. Zwłaszcza, że jeszcze niedawno uciekła w popłochu po jego wyznaniu, że bardzo mu się podoba.

Niewiele myśląc zbliżyła się do niego. Stali już naprawdę blisko siebie, co niezwykle ją krępowało. Jeszcze nigdy nie sprowokowała takiej odległości między nimi. Jack chyba też tak pomyślał, bo spojrzał na nią z lekkim zdziwieniem. Był dużo wyższy, dlatego zadarła wysoko głowę, by spojrzeć mu w oczy. Niebieskie tęczówki wpatrywały się w nią z intensywnością. Cieszyła się, że było ciemno. Nie mógł dostrzec rumieńców, które pojawiły się na jej policzkach.

- Pocałuj mnie - wyszeptała z determinacją, choć te słowa dużo ją kosztowały.

Zauważyła zachłanne spojrzenie na jej usta, jednak skierował swój wzrok na jej oczy, marszcząc lekko brwi. Zastanawiała się o czym właśnie myśli.

- Dlaczego chcesz żebym Cię pocałował? - zapytał zachrypniętym głosem, w którym niemal czuć było pożądanie. Wiedziała, że tego chce i wręcz walczy ze sobą, by nie zrobić tego jak najszybciej. Najwyraźniej zamierzał jeszcze się z nią podroczyć. Co za drań.

- Muszę coś sprawdzić - powiedziała tylko, nie mając zamiaru nic tłumaczyć.

- Czy dobrze całuję? - zapytał z rozbawieniem, podchodząc jeszcze bliżej, tak że stykali się ze sobą ciałami. Zastanawiała się, czy czuję jak mocno biję jej serce. Taka bliskość wprawiała jej główny organ niemal w palpitację.

- Nie - wyszeptała, czując jego cytrusowe perfumy, przez które zakręciło jej się lekko w głowie. Jack pochylił się jeszcze bardziej, tak że ich usta dzieliły już zaledwie centymetry. Czuła, że zaraz zwariuję. Pożądanie wręcz błagało o spełnienie. I tak wytrzymała już nadzwyczaj długo.

- A więc? - powtórzył wcześniejsze pytanie. Aria poczuła zapach gumy malinowe. Momentalnie zmiękły jej kolana.

- Chce sprawdzić czy coś poczuję - powiedziała odważnie, choć słyszała w swoim głosie nutkę strachu. Zdobycie się na te wyzwanie nie należało do łatwych. Zwłaszcza przed nim. Przed cholernym Panem Idealnym.

- Jak to zrobię, nie będziesz już mogła o mnie zapomnieć.

- Przekonajmy się - powiedziała, lekko wytrącona z równowagi jego słowami. Nie zamierzała się jednak wycofać. Już było za późno.

Wpatrywała się z wyczekiwaniem w jego błękitne oczy. Uwielbiał ją denerwować. Nawet w takim momencie Jack Fayes specjalnie to odwlekał, byle tylko zwiększyć buzujące napięcie między nimi.

- Zrobisz to w końcu? - zapytała ze złością, na co Jack uśmiechnął się kpiąco i przyciągnął ją do siebie. Poczuła jego usta na swoich, i w tym momencie świat się zatrzymał.

Fala gorąca zalała całe jej ciało. Odruchowo zamknęła oczy, gdy poczuła jego malinowy oddech. Zakręciło jej się w głowie. Miała wrażenie, że unosi się kilka centymetrów na ziemią, a fajerwerki wystrzeliwują z każdej strony.

Pocałował ją delikatnie, z czułością, jakby chciał dopiero poznać jej wargi. Jakby delektował się tą chwilą. Z każdą sekundą jednak robił się coraz bardziej zachłanny. Już po chwili ich języki splotły się w namiętnym pocałunku, który doprowadził Arię do obłędu. Zapragnęła, żeby ten moment nigdy się nie skończył. By trwał wiecznie, by już zawsze czuła na sobie jego usta, o których już nigdy miała nie zapomnieć.

Jack nie przerywając, posadził ją gwałtownie na ławce. Jego ręce zaczęły błądzić po jej ciele, by po chwili znaleźć się pod cienkim materiałem bluzki. Z delikatnością gładził jej nagie plecy, na co Aria jęknęła cicho, czując czystą ekstazę, spowodowaną jego dotykiem. Odruchowo wplotła ręce w jego włosy, po raz pierwszy go dotykając. Zareagował natychmiast. Przegryzł lekko jej wargę, po czym naparł na nią jeszcze mocniej, przesuwając swoje ręce w kierunku jej pośladków. Jego dotyk przyprawiał ją o dreszcze podniecenia. Zapragnęła, żeby nigdy nie przestawał tego robić.

Ich pocałunek wypełniony był niezwykłym żarem. Pragnienie drżało w każdym milimetrze ich rozpalonych ciał. Czuła, że jeszcze trochę i kompletnie straci nad sobą kontrolę. Musiała to przerwać. Natychmiast.

Szybko odsunęła się od Jacka, z przerażeniem wpatrując się w jego oczy. Oprócz tlącego się pożądania, widziała też zawód. Dotknęła swoich nabrzmiałych warg, powoli wstając z miejsca. Nie mogła posunąć się dalej, a czuła, że była tego bliska. Oboje oddychali ciężko, nie zdolni do żadnych słów. Przez chwilę tylko stali, z pewnością zastanawiając się, jak mogłoby się to skończyć, gdyby brunetka nie przerwała pocałunku.

- Poczułaś coś? - zapytał Jack lekko zachrypniętym głosem, a Aria dopiero po paru sekundach zrozumiała o co mu chodzi. W końcu po to tu przyszła, z nadzieją, że nic nie poczuję. Nie udało się.

- Nie - skłamała, czując piekące łzy w oczach, po czym niemal biegiem opuściła pomieszczenie.

***

Jack wciąż stał w przyciemnionej sali, opierając się o stolik, przy którym jeszcze przed chwilą tyle się wydarzyło. Nadal czuł słodki smak jej ust i malinowy zapach jej ciała, od którego kręciło mu się w głowie. Nie mógł uwierzyć, że w końcu ją pocałował i to z jej własnej woli.

Nawet w snach ten pocałunek nie był tak dobry jak w rzeczywistości. Ekstaza jaka opanowała jego ciało była wręcz niepokojąca. Nie spodziewał się, że aż tak zareaguję na jej usta, że jej dotyk sprawi, iż jego skóra zacznie płonąć.

Chciał więcej Ariany Washey. Pragnął jej jak nikogo przedtem i teraz nie miał co do tego żadnych wątpliwości. Opanowała go całkowicie. Nie było już dla niego ratunku. Nie po tym, co się wydarzyło. Stała się jego narkotykiem, od którego już zdążył się uzależnić.

Ona ma narzeczonego – ta myśl nie dawała mu spokoju, powodując nieprzyjemny ucisk w żołądku. Fakt, iż Aria miała pierścionek na palcu był dużym utrudnieniem i wiedział, że nie powinien się w to mieszać. Jednak było już za późno. Jack Fayes nie należał do mężczyzn, którzy łatwo odpuszczają. Nie, jeżeli bardzo czegoś pragnął. I tak było tym razem.

Nie wierzył w jej ostatnie słowa. Nie wierzył, że nic nie poczuła. Okłamywała jego, a przede wszystkim samą siebie. Bała się przyznać do swoich uczuć.

On też się bał. Zwłaszcza po tym, co uświadomił sobie, gdy całował jej słodkie usta.

Bez wątpienia zakochiwał się w Arianie Washey.

***

Pełna emocji niemal wbiegła do pokoju, zatrzaskując za sobą głośno drzwi. Silver podskoczyła na łóżku, wystraszona gwałtownym wtargnięciem brunetki. Spojrzała na nią pytająco, a widząc łzy w jej oczach, natychmiast do niej podeszła.

- Co się stało? - zapytała z troską, chyba pierwszy raz od kiedy się poznały. Jej zmartwiony głos jeszcze pogorszył sytuację. Aria czuła jak łzy ciekną jej po policzkach. Rzadko płakała, a teraz nie mogła nad tym zapanować, czując coraz większe przerażenie. Tylko Jack mógł doprowadzić ją do takiego rozchwiania emocjonalnego.

- Poczułam fajerwerki – bąknęła cicho, wycierając mokre od łez oczy, które skutecznie rozmazały jej makijaż. W tym momencie miała jednak większe problemy niż płynący tusz do rzęs. Cholerny Fayes.

- Co? - zapytała skonsternowana Silver, patrząc na Arię jak na wariatkę. Brunetka posłała jej pełne irytacji spojrzenie, czekając aż do blondynki dotrze sens tych słów. Nie zamierzała tego powtarzać. Wypowiedzenie tego na głos było wystarczająco okropne.

Na szczęście nie musiała długo czekać, aż panna Silverstone w końcu zrozumie, co miała na myśli. Spojrzała na nią ze współczuciem, kładąc dłoń na jej kolano. Aria czuła się u jak szkolnego terapeuty, do którego musiała uczęszczać w liceum. To było straszne.

- Tak myślałam, że poczujesz coś więcej. Wystarczyło na Was spojrzeć. Chemię czuć na kilometr – stwierdziła szczerze, wciąż wpatrując się w Arię z troską, co niezwykle ją denerwowało.

Nieprzyzwyczajona do takiego traktowania szybko wstała z miejsca, zastanawiając się nad sensem jej słów. Miała rację. W głębi duszy wiedziała, że z tego pocałunku wyniknie coś więcej. 

A to nie był zwykły pocałunek. Jeszcze nigdy nie przeżyła czegoś równie intensywnego i nie potrafiła przestać o tym myśleć.

- Co teraz zamierzasz?

Aria nie chciała usłyszeć tego pytania. Usilnie starała się o tym nie myśleć, choć było to nieuniknione. Nie mogła udawać, że nic się nie stało. Stało się i to wiele. Czuła jak kolejne łzy spływają po jej policzkach. Daniel. Jej narzeczony.

- Daniel zasługuję na kogoś lepszego – powiedziała cicho, czując, że nie ma innego wyjścia. Jednak życie bez Daniela u boku, całkowicie ją przerażało.

- Nie mów tak. Po prostu nie jesteście dla siebie stworzeni. On nie jest tym jedynym, a musisz myśleć też o sobie. Ty też masz prawo być w pełni szczęśliwa, a on Ci tego nie daję.

- Gdyby nie cholerny Fayes wszystko byłoby dobrze – powiedziała ze złością Aria, kierując cały swój żal na Jacka. To była jego wina. To on od początku się na nią uwziął. To on spowodował, że poczuła coś, czego nigdy nie doświadczyła przy Danie.

- Nie. Gdyby nie Fayes, byłby ktoś inny. Znalazłaś w Jacku, coś czego nie miałaś z Danielem, a to znak, że nie byliście dobraną parą. Przyjaźń to nie wszystko.

- Przyjaźń jest ważna w związku – burknęła Aria, wciąż zła, że to co mówi Silver może być prawdą.

- Nie wątpię, jednak na samej przyjaźni daleko nie pociągniesz. Związek musi być pełen emocji, namiętności, żaru... Bez tego nigdy nie poczujesz, że żyjesz. No chyba, że chcesz zdradzać Daniela na prawo i lewo.

- Oczywiście, że nie! - zaperzyła się brunetka, nie wyobrażając sobie takiej sytuacji. Wystarczyło, że już raz zdradziła Daniela i czuła się z tym fatalnie. Jedynym pozytywnym aspektem tego co zrobiła było to, że nie będzie dłużej oszukiwać Dana. Robiła to już zbyt długo. Za bardzo go szanowała, by traktować go w ten sposób.

- Muszę porozmawiać z Danielem – powiedziała ze smutkiem, czując, że będzie to najgorsza rozmowa w jej życiu. Z pewnością najbardziej bolesna.

W oczach Silver wciąż tliło się współczucie, które spowodowało, że Aria czuła się jeszcze gorzej. Potarła nerwowo skroń. Rozbolała ją głowa od nagromadzonych emocji, a szczególnie od poczucia winy. 

Czuła się winna, bo pocałunek z Fayesem okazał się najlepszym pocałunkiem w jej życiu i nie mogła, a może nie chciała, tego zignorować. Nie potrafiła stłumić w sobie uczuć, które wezbrały w niej w tamtym momencie. Uczuć, które świadczyły o tym, jak bardzo działał na nią Jack Fayes.

Cholernie bała się, że jest w tym coś więcej. Nie chciała się w nim zakochać. Zastanawiała się tylko, czy nie jest już za późno.

Nagle komórka zabrzęczała na stoliku. Aria podniosła telefon, wpatrując się ze strachem w wyświetlacz. Dzwonił Daniel.

***

Witam. Co do rozdziału powiem tylko tyle: W KOŃCU!

Dziękuje, za komentarze <3

FACEBOOK