Love me.

Rozdział 35

~~~***~~~

- Jest coś czego Ci nie powiedziałem.

Aria odwróciła się gwałtownie, czując nieprzyjemny ucisk w żołądku. W głosie Daniela niemal od razu wyczuła coś niepokojącego. Coś, czego wcześniej nigdy nie słyszała.

Spojrzała na blondyna, który patrzył jej prosto w oczy, marszcząc lekko brwi. Był wyraźnie niespokojny. Instynktownie wyczuła, że to co chce powiedzieć nie jest jakąś błahostką. Po jej ciele przeszedł mimowolny dreszcz.

- Wchodź, Silver chyba jeszcze nie ma - powiedziała, zapraszając go do środka. W pokoju nie paliło się światło, co tylko potwierdziło dalszą nieobecność współlokatorki. Zerknęła nerwowo na chłopaka, który zajął miejsce przy stoliku. Wyglądał inaczej. Uśmiech zniknął z jego twarzy całkowicie, a pozioma zmarszczka na czole oznaczała, że nad czymś się zastanawia. Przez myśl przeszła jej jedna rzecz - co jeśli Jack znalazł jakiś sposób, by powiedzieć mu co się stało? A może zauważył jak zareagowała na widok bruneta? Coraz różniejsze pomysły pojawiały się w jej głowie i był tylko jeden sposób, by dowiedzieć się, który z nich jest prawdziwy.

- Czego mi nie powiedziałeś? - zapytała cicho, starając się nie zdradzać jak bardzo jest zdenerwowana. Podczas obiadu, gdy udawała, że wszystko jest w porządku, prawie zapomniała jak okropnie postąpiła. Teraz, kiedy siedzieli w pustym pokoju, a w powietrzu unosiła się nerwowa atmosfera, wszystkie emocje uderzyły ze zdwojoną siłą. Starała się nie rozpłakać.

Blondyn schował twarz w dłoniach, po czym wziął głęboki oddech. Ponownie na nią spojrzał, a z jego zielonych oczu od razu wyczytała, że to co powie, na pewno nie będzie należeć do miłych rzeczy.

- Zrobiłem coś strasznego - powiedział niemal szeptem, uciekając wzrokiem w każdą możliwą stronę. Jeszcze nigdy nie widziała go w takim stanie. Zawsze pogodny, pełen życia, teraz przypominał zupełnie inną osobę. Nie wiedziała jak ma skomentować jego słowa. Czekała, aż zacznie mówić dalej, choć bała się, co może usłyszeć.

- Wczoraj z Camille opracowywaliśmy strategię do ważnej rozprawy. Nasz klient miał sporo za uszami, więc spędziliśmy mnóstwo czasu nad najlepszymi argumentami, świadczącymi o jego niewinności. Nie było to proste zadanie, więc od razu po obiedzie wzięliśmy się do roboty. Było już po ósmej, a końca nie było widać. Camille zamówiła nam kolację na wynos i wyciągnęła butelkę wina, dla rozluźnienia... - Dan przerwał na chwilę, strzelając nerwowo palcami. Nie patrzył na nią. Aria czuła jak serce niemal nie wyskoczy jej z piersi. Co Daniel właśnie chce jej powiedzieć? Nie chciała, lecz domyślała się dalszej części historii.

- Zjedliśmy i popijając wino znowu wzięliśmy się do roboty. Nawet nie wiem kiedy wypiliśmy całą butelkę. I wtedy... Camille mnie pocałowała. Nie wiem jak to się stało i dlaczego to zrobiła. Nie dawałem jej żadnych sygnałów, a ona po prostu mnie pocałowała. Nie przerwałem od razu. Dopiero po chwili odsunąłem ją od siebie, zupełnie nie wierząc w to, co zrobiłem. Przepraszam, nie chciałem, żeby tak wyszło.

Dan ponownie schował twarz w dłoniach, a Aria siedziała bez ruchu, nie będąc w stanie nic powiedzieć. Jak to możliwe, że jej chłopak całował inną dziewczynę? I jakim cudem stało się to, tego samego wieczoru, gdy była z Jackiem? Czuła się fatalnie. Nie było jej łatwiej, przez to, że nie tylko ona jest winna. Zrobiła to samo, a okazała się większym tchórzem, nie będąc w stanie się przyznać. Fakt, że Daniel ją zdradził nie należał do najmilszych przeżyć, jednak to nie przez to czuła się najgorzej. To ona zawiniła bardziej, ciągnąc dziwną relację z Fayesem i nie będąc w stanie jej przerwać. Najgorsze w tym było to, że wczorajszy wieczór z Jackiem wywołał w niej emocję, których nie powinna czuć, będąc z innym mężczyzną. Czy zdrada Daniela, musiała jej uświadomić, że ich związek na prawdę nie ma sensu?

- Chciałem powiedzieć Ci od razu, ale stchórzyłem. Udawałem, że nic się nie stało. Przez chwilę nawet uwierzyłem, że wczorajszy wieczór nie miał miejsca. Wyparłem to ze świadomości, zachowując się tak jak zwykle. Musiałem wrócić i Ci powiedzieć. Kiedyś obiecaliśmy sobie, że będziemy ze sobą szczerzy. Przepraszam, że Cię zawiodłem...

Dopiero teraz przypomniała sobie zmieszanie Daniela, gdy wspomniała o Camille. Wtedy nie zwróciła na to większej uwagi. Jack Fayes zaprzątał jej myśli, odcinając ją od trzeźwego myślenia. Była winna, o wiele bardziej winna niż Dan. I nie mogła już tego dłużej ukrywać.

- Dan... To wszystko moja wina.

Chłopak spojrzał na nią skonsternowany. Nie spodziewając się takich słów. Teraz to ona uciekała wzrokiem, w każdą możliwą stronę, byle tylko nie patrzeć mu w oczy. Bała się. Cholernie się bała wyznać mu prawdę. Powinno jej był łatwiej po jego słowach, jednak wcale nie było. Nie czuła się nawet odrobinę lepiej. Wiedziała,że to, co za chwilę powie niewątpliwie go zrani.

- Całowałam się z kimś - Głos wydobywający się z jej gardła, brzmiał jak obcej osoby. Czuła łzy wypełniające jej oczy. W ostatnim czasie, płacz towarzyszył jej nad wyraz często.

Zerknęła na Daniela, który głośno wypuścił powietrze z ust. Na jego twarzy widniało niemałe zaskoczenie, które szybko przerodziło się w smutek. Bolało ją serce. Jak mogła go tak zranić?

Blondyn gwałtownie wstał z miejsca, niespokojnie spacerując po pomieszczeniu. W jego zielonych tęczówkach dostrzegła dziwny błysk. Jakby nagle, coś sobie uświadomił.

- Tą osobą był Jack, prawda?

Mimowolnie poczuła jak żołądek zaciska się w supeł. Nie była w stanie wydobyć z siebie ani jednego słowa.

Brak odpowiedzi, tylko utwierdził jego podejrzenia. Ponownie usiadł na miejscu. Przez chwilę oboje milczeli, kompletnie nieprzygotowani na taką rozmowę. Żadne z nich nie spodziewało się takich rewelacji.

- Już w Hamptons widziałem jak na Ciebie patrzy. Nie mógł oderwać od Ciebie wzroku. Wtedy nie zwróciłem na to uwagi. Jesteś piękna, więc co w tym dziwnego, że podobasz się innym? Dzisiaj, gdy tylko go zobaczyłaś, zachowywałaś się jakbyś zobaczyła ducha. Głupi ja, nadal wmawiałem sobie, że nic się za tym nie kryje, że tylko mi się wydaje... Kiedy to się zaczęło?

- Jack pocałował mnie wczoraj...

- Pytam kiedy to się zaczęło? Kiedy Jack przestał być dla Ciebie tylko kolegą? - zapytał z naciskiem Daniel, a Aria poczuła jak policzki pieką ją ze wstydu. Co miała mu powiedzieć? Historia z Fayesem była niezwykle skomplikowana i nie była w stanie sprecyzować, kiedy przerodziło się to, w coś więcej. Czuła się jak na przesłuchaniu. Uświadomiła sobie, że Daniel będzie dobrym prawnikiem. Głupie,niepotrzebne myśli, zawsze pojawiały się w jej głowie, gdy była zestresowana.

- Między nami nic wcześniej nie było - zaczęła się tłumaczyć, choć wiedziała, że nie jest to odpowiedź na zadane pytanie. Zwłaszcza, że jej słowa mijały się z prawdą. Stwierdzenie, że dopiero pierwszy raz do czegoś doszło było kłamstwem. Okropnym kłamstwem. Była mu winna wyjaśnienia. Cholera, chociaż to powinna zrobić porządnie.

- Ale podobałaś się mu, a on Tobie - stwierdził zgodnie z prawdą. Poczuła łzy, które żałośnie spływały po jej policzkach. Nie była w stanie zaprzeczyć. Tak było, a na kłamstwa nie było już miejsca.

- Nie chciałam, żeby tak wyszło. Przepraszam.

Spojrzała na Daniela. Na jego twarzy malował się ból. Widok ten, spowodował, że rozpłakała się jak mała dziewczyna. Zraniła go, okropnie go zraniła.

- Czujesz coś do niego? - zadał kolejne pytanie, a jego ton głosu zdradzał, że wie jaką uzyska odpowiedź.

Ciszę, która zapanowała przyjął jako potwierdzenie.

- Nie wiem co powiedzieć. Oboje postąpiliśmy źle. Jednak Ty najwyraźniej nie miałaś zamiaru mi o tym powiedzieć - powiedział z żalem, na co Arii zrobiło się niezwykle głupio. Stchórzyła, a teraz ponosiła tego konsekwencję. Powinna od razu mu powiedzieć, a nie udawać, że wszystko jest w porządku. Potraktowała go po prostu podle.

- Chciałam Ci powiedzieć, ale się bałam. Przepraszam.

Po raz kolejny użyła tego słowa, jakby ten zwrot miał cokolwiek zmienić. Na przeprosiny było już zdecydowanie za późno.

- Co się z nami stało? - zapytał smutno, a brunetka znała odpowiedź na to pytanie. Jack Fayes się stał. Cholerny Jack Fayes. Wiedziała jednak, że nie tylko to było przyczyną. Silver niedawno uświadomiła jej ważną rzecz. Powiedziała, że związek z Danielem nie jest prawdziwym związkiem. Tłumaczyła, że bez uniesień serca i namiętności taka relacja nie ma prawa bytu.

- Nie wiem... - wydukała tylko, nie potrafiąc zdobyć się na nic więcej. Czuła smutek, który wypełniał jej serce. Ta rozmowa niewątpliwe była najtrudniejszą w jej życiu.

- To koniec prawda? - kolejne pytanie, na które nie umiała odpowiedzieć, a które sprawiło, że serce pękało na kawałki. Daniel był dla niej kimś ważnym, jak miałaby żyć bez niego?

Znów cisza.

Wstał z miejsca i bez słowa pożegnania wyszedł.

***

Odpalił kolejnego papierosa, wpatrując się w widok za oknem. Na zewnątrz robiło się coraz ciemniej, a chłodny wiatr oznaczał zbliżającą się jesień. Wziął do ręki pełną szklankę alkoholu, która przynosiła mu w jakimś stopniu ulgę. Myśląc o zajściu na korytarzu, skrzywił się nieznacznie. Zupełnie nie spodziewał się, że zobaczy Daniela. Nie po tym, jak poprzedniego wieczoru całował Arię. Nie wtedy, kiedy tak bardzo chciał to powtórzyć. Zastanawiał się jak przebiegło spotkanie tej dwójki. Czy dziewczyna wyznała prawdę narzeczonemu? A może milczała jak zaklęta, udając, że do niczego nie doszło? Pełen złości domyślał się jak było. Zwłaszcza po tym, co Washey powiedziała na korytarzu. Chciała udawać, że nic się nie wydarzyło. Ponownie starała się okłamywać samą siebie. Wiedział jedno. Nie pozwoli jej na to. Czy tego chce, czy nie.

Bez przerwy rozpamiętywał zajście w pokoju do nauki. Nadal nie mógł zapomnieć o emocjach, towarzyszącym mu w tamtej chwili. Były to silne uczucia, których nie mógł zignorować, choćby bardzo chciał. Jack nigdy nie należał do osób, które szybko się poddają, a czuł, że z Arianą Washey nie będzie łatwo. Mimo tego, nie był zniechęcony. Chęć ponownego zbliżenia, niezwykle nakręcała go do dalszego działania.

- Zrobiłeś się ostatnio strasznie melancholijny. Wpatrujesz się w okno z rozmarzoną miną jak jakiś poeta – odezwał się Mark, patrząc z rozbawieniem na przyjaciela. Sam, siedział rozwalony na łóżku, trzymając w jednej ręce szklankę Whisky, a drugą zmieniając muzykę w laptopie na bardziej energiczną.

- Zamyśliłem się – burknął Jack, gasząc papierosa i wkładając do ust gumę malinową, która już od jakiegoś czasu stała się jego ulubioną.

- Washey Cię opętała. Zakochałeś się czy co? - zapytał blondyn, po czym na jego twarzy pojawił się wyraz głębokiego szoku. Najwyraźniej przemyślał swoje słowa, dopiero po ich wypowiedzeniu.

- Zakochałeś się! - niemal krzyknął, wpatrując się w niego z szeroko otwartymi ustami, jakby widział go po raz pierwszy w życiu.

Brunet spojrzał na niego ze strachem. To stwierdzenie brzmiało przerażająco. Przecież Jack Fayes nie zakochiwał się. Jack Fayes zdobywał kobiety. Jack Fayes nie chciał miłości i wręcz kochał przygody na jedną noc. Jak mogło się to zmienić?

- Przestań – powiedział tylko, nie będąc w stanie wydobyć z siebie nic więcej. Bał się swoich uczuć. Parę lat temu obiecał sobie, że nie będzie już kochał. Przynosiło to tylko niepotrzebny ból.

- Jack się zakochał! - zawołał Mark, wstając z łóżka i tańcząc szalenie w rytm muzyki. Jego ruchy przypominały godowy taniec, w odrobinę okaleczonej wersji. Fayes spojrzał na niego z politowaniem, kręcąc z niesmakiem głową. Nie był zdziwiony jego zachowaniem. Dawson nie należał do normalnych osób, wiedział to nie od dziś.

- Idiota – warknął zniesmaczony, na co Mark wybuchnął śmiechem, nie przejmując się jego słowami.

- Skoro się zakochałeś, to w klubie wszystkie dziewczyny będą dla mnie. W sumie, nawet mi się to podoba – stwierdził chłopak z szerokim uśmiechem. Jego optymizm był wręcz porażający.

- Szkoda tylko, że i tak będą się do mnie kleić – odpowiedział złośliwie Jack. Tego był pewny. Kobiety zawsze za nim szalały, nawet jeżeli nie zwracał na nie uwagi. No może oprócz Arii, która okazała się niezwykle oporna na jego urok.

- Adonisie, gdzieżbym śmiał w to wątpić – Mark pokłonił się nisko, jak zwykle żartując ze wszystkiego, co możliwe. Jack zdążył się do tego przyzwyczaić, więc skwitował to tylko uśmiechem, po czym nalał im kolejną porcję trunku. Alkohol odrobinę mu pomagał. Przy piątym drinku czuł się już bardziej wyluzowany.

- Gdzie dziś wyruszamy? W Los Angelo jest pokaz tańca brzucha – powiedział wesoło blondyn, przeglądając stronę dzisiejszych imprez.

- Pójdziemy do Burns – zarządził Jack, czując, że musi się tam zjawić. Pragnął znowu ją zobaczyć, a to było silniejsze od niego.

- Wpadłeś po uszy – podsumował Mark, uśmiechając się ze zrozumieniem.

***

- Mogę iść z Tobą ?– zapytała Silver, wpatrując się w brunetkę, która stała przed lustrem, rozczesując swoje długie włosy. Aria spojrzała na nią z zaskoczeniem.

- Chcesz iść ze mną do pracy ?

- Czemu nie, może kogoś poderwę – powiedziała z uśmiechem i nie czekając na zgodę, zaczęła przeglądać swoją szafę z ubraniami.

Aria uśmiechnęła się lekko. Wiedziała, że Silver robi to dla niej, by nie rozmyślała wiele o wydarzeniu, które miało miejsce parę godzin temu. Blondynka zastała ją, leżąca bez ruchu na łóżku. Nie miała siły już płakać, więc wpatrywała się tępo w sufit, nie mogąc uwierzyć w to, co się stało. Wciąż nie była w stanie, ogarnąć tego, co miało miejsce, jednak powoli zaczęła przyswajać do siebie tę myśl. Musiała powiedzieć mu prawdę. Nie mogła dłużej go oszukiwać. Nie zasługiwał na to, a z pewnością nie zasługiwał na taką dziewczynę jak ona. Gdy dowiedziała się o Camille nie czuła złości. To była jej wina. Od jakiegoś czasu nie angażowała się w ten związek tak jak powinna. Traktowała Daniela jak przyjaciela. Mimo tego, na myśl, że może już więcej go nie zobaczyć, poczuła się okropnie. Zdążyła przyzwyczaić się do jego obecności, a teraz miało go już nie być w jej życiu. Westchnęła cicho, zabierając się za makijaż. Nie miała ochoty iść do pracy. Wiedziała jednak, że pieniądze są jej potrzebne i nie ma innego wyjścia.

Zatuszowała lekko opuchnięte oczy i podkreśliła je czarną kredką . Kelnerki w Burns musiały być pomalowane, więc mimo braku jakichkolwiek chęci, zaczęła tuszować rzęsy. Wszystko robiła z ociąganiem, bez życia. Zastanawiała się, czy kiedykolwiek to się zmieni. Z pewnością nie w najbliższym czasie.

- Mam prośbę – odezwała się nagle brunetka, spoglądając w lusterku na odbicie Silver. Współlokatorka odwróciła się w jej stronę, patrząc na nią wyczekująco. Z pewnością nie spodziewała się tego, o co zamierza poprosić ją Aria.

- Ani słowa Jackowi. Mark też nie może się dowiedzieć.

- Dlaczego? - zapytała ze zdziwieniem Silver, marszcząc lekko brwi.

- Nie chce żeby wiedział - odpowiedziała z zaciętą miną, przegryzając policzek od środka, byle tylko się nie rozpłakać. Jack nie mógł się dowiedzieć. Nie była na to gotowa.

***

W Burns zjawiły się przed ósmą wieczorem. Aria zapoznała Silver z barmanem Peterem, po czym sama, poszła do szatni się przebrać. Jak zwykle zamieniła parę słów z pozostałymi kelnerkami, nie zdradzając przy tym swojego kiepskiego samopoczucia. Założyła na siebie skąpą czarną bluzkę z logo klubu i krótką spódniczkę. Czarne rajstopy i wysokie szpilki uwydatniały jej długie, szczupłe nogi. Usta pociągnęła bordową szminką. Była gotowa, by stawić czoło pijanym, rozbestwionym klientom. Wróciła do głównego pomieszczenia, gdzie Silver stała już za barem z Peterem, śmiejąc się z czegoś głośno. Zdecydowanie przypadli sobie do gustu.

- Będę pomagać dzisiaj Peterowi. W Meksyku przez całą noc stałam za barem – wyjaśniła blondynka, widząc skonsternowany wyraz twarzy swojej koleżanki.

- Powodzenia – powiedziała tylko, biorąc się za przygotowanie stolików, w wyznaczonej dla niej strefie. Dzisiejszego wieczora miała za zadanie zająć się główną częścią, najbardziej obleganą przez klientów. Nie miała zamiaru jednak użalać się nad sobą z tego powodu.

O dziewiątej godzinie w klubie było już dużo osób. Aria przyjmowała kolejne zamówienia, z fałszywym uśmiechem przyklejonym do ust. Musiała być miła, jeżeli chciała otrzymać napiwki, które niewątpliwie były ważne w jej pracy. Zerknęła na Silver, która flirtowała z jednym z klientów, w tym samym czasie tworząc kolorowego drinka. Brunetka musiała przyznać, że świetnie sobie radzi w roli barmanki. Zastanawiała się, co powie Manager, gdy zobaczy obcą osobę za barem. Cóż, Silver sama tego chciała.

Odwróciła się w kierunku kolejnych klientów z zamiarem obsłużenia ich stolika. Nagle jej oczy spotkały się z błękitnymi tęczówkami, przez co natychmiast zalała ją fala gorąca. Jack Fayes znajdował się zaledwie parę metrów dalej, wpatrując się w nią z wielką intensywnością. Jak zwykle towarzyszył mu Mark. Co oni do cholery tu robili?!

Ze złością podeszła do ich stolika, obrzucając ich wściekłym spojrzeniem. Dawson wyglądał na rozbawionego, natomiast Fayes z poważnym wyrazem twarzy ,nie spuszczał z niej wzroku.

- Co tutaj robisz?! - zwróciła się bezpośrednio do bruneta, kompletnie ignorując Marka, który wciąż siedział z tajemniczym uśmiechem, który niezwykle ją irytował.

- Siedzę – odpowiedział zgodnie z prawdą, przybierając niewinny wyraz twarzy, na co Aria prychnęła wściekle.

Nie chciała go tutaj. Nie po tym co się wydarzyło. Nie teraz, gdy tak bardzo na nią działał.

- Zamawiacie coś? - zapytała niemal z wyrzutem, nie siląc się na grzeczny ton.

- Whisky – powiedział Jack, taksując wzrokiem całą jej sylwetkę. Czuła jak policzki jej płoną od jego bezczelnego spojrzenia.

Bez słowa odeszła od ich stolika, przeklinając w myślach Fayesa. Jak mógł tu przyjść? Czy zamierzał ją dręczyć do końca życia? Podeszła do baru, prosząc Petera o butelkę alkoholu.

- Nie spodziewałam się ich tutaj – powiedziała Silver, podchodząc do brunetki. Miała dziwny wyraz twarzy, który z pewnością miał związek z Dawsonem.

- Uwierz mi, ja też - burknęła brunetka, nie kryjąc swojego niezadowolenia. Silver z pewnością zdawała sobie sprawę jak silnie reaguję na Fayesa.

Z pełną tacą, ponownie ruszyła w niechcianym kierunku. Przy stoliku zastała także dwie, nieznane dziewczyny. Ładna blondynka kleiła się do Jacka, szepcząc mu coś na ucho. Mimo, że Jack nie wykazywał zainteresowania jej osobą, to Aria poczuła mimowolne ukłucie zazdrości na ten widok. Gdy tylko ją zobaczył, odsunął się od kobiety, skupiając całą swoją uwagę na niej.

- Więcej lodu poprosimy – powiedział z uśmiechem, całkowicie wytrącając ją z równowagi. Co za bezczelny cham! Aria spojrzała na niego z nienawiścią. Miała ochotę wyzwać go od najgorszych, jednak nie chciała dać mu tej satysfakcji. Z rządzą mordu w oczach, udała się w kierunku pomieszczenia z lodem, bez przerwy przeklinając go w myślach.

Weszła do chłodnego pomieszczenia, które natychmiast zadziałało kojąco na jej rozpaloną skórę.

- Powiedziałaś mu? - usłyszała za sobą głos, na co gwałtownie upuściła wiaderko na lód.

Szybko się odwróciła, patrząc ze strachem na Jacka. Nie spodziewała się, że za nią pójdzie. To był błąd. Fayes był nieprzewidywalny i mogła się tego domyślić.

Brunet zamknął za sobą drzwi, uniemożliwiając jej ucieczkę. Skrzyżował ręce, wpatrując się w nią intensywnie.

- Wyjdź stąd. To pomieszczenie dla pracowników – warknęła wściekle, czując jak fala gorąca ponownie zalewa jej ciało. Mimo, że w pomieszczeniu było zimno, teraz czuła się niezwykle rozpalona. Ten idiota zawsze tak na nią działał.

- Nie odpowiedziałaś na pytanie – rzekł spokojnie, podchodząc znacznie bliżej. Niemal natychmiast pomyślała o pocałunku. O cudownym pocałunku, o którym nie mogła zapomnieć.

- Nic Ci do tego. Idź do swojej blondynki – wyszeptała, mrużąc z nienawiścią oczy. Atak był jej najlepszą obroną, jedyną jaką znała.

- Jesteś zazdrosna? - zapytał z ironicznym uśmieszkiem, wpatrując się w nią bez mrugnięcia okiem. Jego niebieskie tęczówki jak zwykle ją hipnotyzowały. Nie mogła oderwać od nich wzroku. Ostatkami silnej woli, odwróciła spojrzenie, starając się patrzeć wszędzie, byle tylko nie na niego.

- Chyba żartujesz – prychnęła lekceważąco, starając się wyglądać na kompletnie niezainteresowaną. Wiedziała jednak jak marną jest aktorką. Emocję, które nią targały były od razu widoczne.

- Wolę Ciebie niż jakąś blondynkę.

Zbliżył się jeszcze bardziej. Jego perfumy znała już na pamięć, jednak gdy je poczuła, lekko zakręciło się jej w głowie. Nigdy nie spodziewała się, że kiedykolwiek ktoś, tak bardzo będzie na nią działał. Tak bardzo, że niemal oszaleję, gdy znajduję się blisko.

- Nic mnie to nie obchodzi – odpowiedziała w końcu, patrząc mu prosto w oczy, co jak zwykle nie było dobrym pomysłem. Czuła, że zatraca się w ich błękicie i zaraz przestanie nad sobą panować. Mimo tego, twardo stała w miejscu, siląc się na opanowanie, które nie było łatwe w jego towarzystwie.

- Jesteś uparta jak osioł – skwitował złośliwie Jack, patrząc na nią z wielką reprymendą. Aria otworzyła szerzej oczy, nie dowierzając w to, co właśnie powiedział. Czy Jack Fayes właśnie nazwał ją osłem?!

- Co powiedziałeś? - zapytała uniesionym głosem, podnosząc wysoko jedną brew. Nie mogła pozwolić mu na takie słowa. Nawet wtedy, jeśli jest w nich trochę prawdy. Co to, to nie!

- Że jesteś uparta jak osioł – powtórzył spokojnie, a kąciki jego ust lekko drgnęły. W jego oczach widziała rozbawienie, co jeszcze bardziej ją zdenerwowało.

- Nie życzę sobie, żebyś tak do mnie mówił!

- Mówię prawdę – Jack wzruszył ramionami, patrząc na nią wyzywająco. Był bezczelny, jak zwykle.

- A ty jesteś zapatrzonym w siebie idiotą, który myśli, że pozjadał wszystkie rozumy – odpłaciła mu się obelgą, nie żałując ani jednego słowa. Również mówiła prawdę i nie bała mu się tego powiedzieć. Nie wtedy, kiedy to on pierwszy zaczął ją obrażać.

- Ty za to, jesteś największym tchórzem jakiego znam.

Tego było już za wiele. Choć miał rację, nie mogła znieść jego słów. Za kogo on się miał?

- Nie jestem tchórzem.

- Nie jesteś? - spojrzał na nią, kręcąc z niesmakiem głową. Z pewnością był już zirytowany jej ciągłym wypieraniem.

- Nie jestem – powiedziała niepewnie, słysząc swój mało przekonujący głos. Po raz kolejny przeklęła swój talent aktorski.

- To dlaczego boisz się przyznać, że coś między nami jest?

Przez chwilę zapanowała cisza, a atmosfera w powietrzu natychmiast się zagęściła.

- Nic między nami nie ma – zaprzeczyła szybko, nie wierząc, że brunet potrafi być, aż tak szczery. Znowu mówił prawdę. Była tchórzem, co do tego nie miała żadnych wątpliwości.

- Przekonajmy się .

Aria spojrzała na niego, nie rozumiejąc, co ma na myśli, jednak już po chwili przekonała się, jakie ma zamiary.

Gwałtownie przyciągnął ją do siebie, złączając ich usta w pocałunku. Świat po raz drugi przestał istnieć.

***

Witam! Wybaczcie małe opóźnienie, ale nie dałam rady wczoraj dodać rozdziału. Jednak uważam, że i tak szybko się pojawił, więc nie jest źle! Jestem ciekawa waszych opinii, bo nie wszyscy wierzyli, że Dan może coś takiego zrobić, a jednak!

I dziękuje za komentarze, choć widząc wyświetlenia jest mnóstwo osób, które czytają, a nie komentują. Byłabym wdzięczna za jakikolwiek znak, nawet kropkę! :D

Pozdrawiam :)