Love me.

Rozdział 37

~~~***~~~

Przez dłuższą chwilę stał bez słowa, wpatrując się w niespodziewanego gościa, którego kompletnie się nie spodziewał. Ów osoba również nie raczyła się odezwać, mierząc bruneta krytycznym spojrzeniem spod przymrużonych powiek.

Silverstone z pewnością nie należała do jego fanek. Niechęć do jego osoby wyczuwalna była na kilometr. Nie miał wątpliwości z jakiego powodu nie darzy go sympatią. Zauważył, że Aria jest dla niej kimś ważnym, mimo dość krótkiej znajomości. Nie dało się również ukryć, że wie co się dzieje między nim, a Washey.

Spojrzał podejrzliwie na blondynkę.

Jej obecność bardzo go zdziwiła. Silver nie należała do osób, które pierwsze przychodzą do mężczyzny, zwłaszcza jeśli był nim Dawson. Wątpił, że chciała rzucić mu się na szyję i wyznać miłość. Musiało chodzić o coś innego. O coś znacznie gorszego.

- Obudzić Marka? - odezwał się w końcu, przerywając ciszę, która trwała już zbyt długo. Blondynka na sam dźwięk tego imienia, skrzywiła się lekko. 

Z pewnością, nie chodziło tu o nic dobrego.

- Przyszłam do Ciebie - powiedziała zdecydowanie, wpatrując się w niego z intensywnością. 

Jack spojrzał na nią dziwnie, nie rozumiejąc, o co chodzi.

- Po co? - zapytał skonsternowany, marszcząc lekko brwi. Nic nie przychodziło mu do głowy, kompletnie nic.

- Słuchaj, Ty pieprzony Adonisie - wyszeptała twardo, patrząc na niego groźnie. Zrobiła pełną napięcia pauzę, po czym zaczęła mówić dalej.

- Nie mogę już patrzeć na te Twoje gierki. Co chwilę zaciągasz Arię do jakiejś chłodni i robisz jej sieczkę z mózgu. Co ona ma sobie myśleć? Nie potrafisz porządnie podejść do sprawy? Ona wciąż uważa Cię za palanta i całkowicie się z nią zgadzam. Jeżeli nim nie jesteś, udowodnij to. Spraw, żeby uwierzyła, że nie jesteś taki zły na jakiego wyglądasz. Zrób coś, by poczuła się wyjątkowo. Wytęż mózg Fayes. To nie takie trudne. Pierwsza rada. Przez jakiś czas daj jej spokój. Nie działaj pochopnie. Niech odpocznie od Twych ciągłych zamachów na jej osobę. Jeżeli naprawdę Ci na niej zależy, daj jej swobodę. Niech wszystko sobie uporządkuję. Druga rada. Zastanów się czego chcesz. Jeżeli zależy Ci tylko na tym, żeby zaciągnąć ją do łóżka, daj jej spokój, albo ze mną będziesz miał do czynienia. Możesz mieć wiele kobiet, więc jeśli zależy Ci tylko na jednym, to od Arii trzymaj się z daleka. Jeżeli ją skrzywdzisz to pożałujesz. Obiecuję Ci to. Trzecia rada. Ta rozmowa zostaję między nami.

Przerwała swój monolog, a Jack przez dłuższą chwilą wpatrywał się w nią z wyrazem głębokiego szoku. Nie spodziewał się takich słów. Nie był na nie przygotowany. Po głowie chodziło mu tylko jedno pytanie.

- A co z Danielem?

- To już przeszłość.

***

Aria usiadła po turecku przed lustrem, szczotkując długie włosy. Spojrzała na swoją twarz, pozbawioną jakichkolwiek emocji. Westchnęła cicho. Gdy wysłała Danielowi pierścionek zaręczynowy, nie spodziewała się odzewu z jego strony. Nie, po tym jak go skrzywdziła. 
Jakie było jej zdziwienie, gdy wczoraj rano otrzymała od niego kopertę z pierścionkiem w środku i krótkim tekstem:

Jest Twój i przy Tobie jest jego miejsce.

Nie płakała. Nie miała już siły wylewać kolejnych łez. Trzymając pierścionek w ręku, czuła smutek i żal, jednak wiedziała, że musiała tak postąpić. Miała nadzieję, że Daniel jeszcze znajdzie szczęście u boku kobiety, która będzie mogła dać mu prawdziwą miłość, w przeciwieństwie do niej.

Momentalnie poczuła dziwną pustkę, która nie dawała jej spokoju od ponad dwóch tygodni i nie mała nic wspólnego z byłym chłopakiem. Po zajściu w chłodni, Jack Fayes całkowicie ją ignorował. Przez szesnaście dni kompletnie nie zwracał na nią uwagi, a co więcej zdawało jej się, że ją unikał. Parę dni temu, gdy mijała go na korytarzu, zaszczycił ją krótkim ''cześć'', nawet na nią nie patrząc. Takiego obrotu spraw zupełnie się nie spodziewała i choć powinna się cieszyć, czuła się wręcz okropnie. Sama nie wiedziała czego chce, jednak im brunet dłużej ją olewał, tym bardziej łaknęła jego zainteresowania, które diametralnie spadło do zera. Co rusz głowiła się o co chodzi, a jedyne co przychodziło jej do głowy, to nowy obiekt zainteresowania Jacka. Z pewnością znalazł sobie inną dziewczynę - ładniejszą i bardziej zdecydowaną. Po co mu ktoś taki jak ona? Niezdecydowana i bojąca się przyznać przed samą sobą, że jej się podoba?

Pokręciła ze złością głową, wściekła na siebie. Jej zachowanie było irracjonalne i nic nie mogła na to poradzić. Jedyne co mogła zrobić, to zapomnieć o Fayesie i ruszyć dalej. Najgorsze było jednak to, że nie potrafiła, a prawie każdej nocy Jack nawiedzał ją w snach, bez przerwy przypominając o swojej osobie.

Spojrzała na puste łóżko swojej współlokatorki, która od pewnego czasu zachowywała się nad wyraz dziwnie.

Silver wręcz emanowała pozytywną energią, a gdy tylko Aria przyglądała jej się podejrzliwie, starała się zachować kamienną twarz. Brunetka nie miała wątpliwości, że ma to związek z Dawsonem, gdyż znikała na długie godziny, by następnie pojawić się z rumieńcami na policzkach. Postanowiła jednak nie drążyć tego tematu, przynajmniej na razie. Udawała, że niczego się nie domyśla, bojąc się, że to spłoszy blondynkę i przestanie potajemnie spotykać się z Markiem. Mimo, iż nie była do niego przekonana z wiadomych względów, wolała póki co, nie wtrącać się, dając mu tym samym szansę. 

Przerwała swoje przemyślenia, zabierając się za pakowanie zeszytu i długopisów do czarnej torby. Założyła na nogi bordowe trampki i skierowała się w stronę wyjścia. Cieszyła się na dzisiejsze zajęcia. Uwielbiała architekturę, a podczas wykładów skupiała się wyłącznie na nauce, choć na chwilę zapominając o niechcianym osobniku. Z Silver miała spotkać się już w sali, gdyż ta postanowiła znowu gdzieś zniknąć. Zastanawiała się, gdzie może się podziewać o dziesiątej rano, jednak po dłuższym zastanowieniu, wolała się w to nie wgłębiać. Niewiedza czasami bywała lepsza, szczególnie jeśli chodziło o jej szaloną współlokatorkę.

W sali znalazła się chwilę przed rozpoczęciem zajęć. O dziwo, nie spóźniła się, z czego była niezmiernie dumna. Wbieganie na salę pełną ludzi, tuż po zaczęciu wykładu nie było niczym przyjemnym, a dość częstym w jej przypadku.

Odnalazła wzrokiem Silver, która zajęła jej miejsce po lewej stronie. Usiadła przy biurku, przyglądając się uważnie blondynce. Włosy związane miała w niedbałego koka na czubku głowy, a różowa bluzka była wygnieciona, zdecydowanie zbyt mocno.

- Gdzie byłaś? - szepnęła Aria, gdy wykładowca wszedł do sali i zaczął rozpakowywać swój sprzęt.

- Musiałam skoczyć do sklepu - powiedziała Silver, niezbyt przekonującym głosem, którego nie starała się ukryć. Albo Arii się zdawało, albo blondynka wiedziała, że jej sekret wcale nie jest sekretem. Udając, że to dalej tajemnica, Silver unikała w ten sposób rozmowy, na którą najwyraźniej nie była gotowa. Przynajmniej nie na tym etapie. Brunetka postanowiła tego nie komentować, skupiając całą swoją uwagę na profesorze, który rozpoczął zajęcia od przypomnienia poprzedniego wykładu.

- Cały czas się na Ciebie gapi.

Głos Silver wyrwał Arię z zadumy. Spojrzała na współlokatorkę z wyrazem skonsternowania na twarzy.

- Nick. Nick Lotis nie spuszcza z Ciebie wzroku - powiedziała z przekąsem, wskazując mało dyskretnie głową na prawą część sali. Aria odczekała chwilę, po czym zerknęła w tamtą stronę, odnajdując Nicka, który posłał jej pełen sympatii uśmiech. Nie wiedząc jak się zachować, również się uśmiechnęła i odwróciła w kierunku profesora, starając się nie patrzeć więcej w jego stronę.

- Leci na Ciebie - skomentowała Silver i mimo, że Aria na nią nie patrzyła, wiedziała, że blondynka dobrze się bawi, obserwując tę scenę.

- Zajmij się architekturą - odpowiedziała złośliwie, ze wszystkich sił starając się ponownie skupić na zajęciach. Nie był to jednak łatwe, bo w jej myślach wciąż pojawiało się jedno. Żałowała, że osobą, która nie spuszcza z niej wzroku, nie jest zupełnie ktoś inny.

Ktoś, kto najwyraźniej przestał się nią interesować na dobre.

Po dwóch godzinach zajęć Aria czuła, że żyje. Uwielbiała architekturę, a kolejny wykład tylko uświadczył ją w przekonaniu, jak bardzo chce pracować w tym zawodzie. Jej marzenia z dzieciństwa w końcu się spełniały,a mimo tego uczucie okropnej pustki wciąż jej nie opuszczało. Czegoś jej brakowało,a może kogoś?

- Aria?

Odwróciła się gwałtownie na dźwięk swojego imienia. Przed nią stał Nick. Ten sam, którego dzisiejszym zajęciem było nie spuszczanie z niej wzroku na zajęciach.

Uśmiechał się przyjaźnie. Zdecydowanie był przystojnym mężczyzną. Ubrany w koszulę dżinsową i czarne spodnie prezentował się nienagannie. Dobrze zbudowany, ze starannie ułożoną fryzurą. Z radosnymi, zielonymi oczami, które powodowały, że człowiek, aż chciał się uśmiechnąć. Brakowało mu tylko jednej, dość istotnej rzeczy. Nie był cholerny Fayesem, o którym bez przerwy myślała. Zastanawiała się jak długo będzie porównywać innych z Jackiem. Miała nadzieję, że ta gehenna szybko się skończy.

- Cześć - powiedziała przyjaźnie, zastanawiając się, czego może od niej chcieć chłopak. Po jego spojrzeniach chwilę wcześniej, trochę domyślała się jakie może mieć zamiary i nie była pewna jak na to zareagować.

Nick wyglądał na odrobinę zmieszanego, jednak starał się to maskować uroczym uśmiechem, któremu nie jedna dziewczyna, nie mogłaby się oprzeć.

- Tak się zastanawiałem czy nie poszłabyś ze mną na kawę? Mamy już dzisiaj wolne, a chętnie bym z kimś pogadał o zadaniu, które zlecił nam Bringhton - powiedział na jednym wydechu, wpatrując się wyczekująco w brunetkę.

Aria przez chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią. Już chciała się wykręcić, gdy zdała sobie sprawę, że nie ma, co do tego żadnych powodów. Nie była już z Danielem. Mogła robić, co chce. Skoro Fayes postanowił dać sobie z nią spokój, czemu ona miała nie spotykać się z innymi? Wiedziała, że musi ruszyć dalej, a zwykłe pójście na kawę nie oznaczało od razu randki.

- Pewnie, czemu nie? - odpowiedziała, na co Nick odetchnął z ulgą, najwyraźniej przygotowany na odmowę. Posłał jej szeroki uśmiech, a po jego postawie można było zauważyć, że znacznie się rozluźnił.

- Znam fajną kawiarnię niedaleko. Mało znana, dość kameralna. Niedawno ją odkryłem - powiedział wesoło, gdy opuszczali uczelnie, schodząc po wysokich schodach.

Pogoda była wręcz idealna na spacer. Jesienne słońce i czyste niebo wręcz zachęcało do wyjścia z domu.

- Lubię takie miejsca, sieciówki są dość oklepane - stwierdziła, a Nick przyznał jej rację, zachwalając ów kawiarnię o nazwie Perlago.

Nie zdążyła powiedzieć nic więcej, gdy poczuła na sobie spojrzenie i instynktownie spojrzała w prawo, krzyżując wzrok z błękitnymi tęczówkami, przez które jej serce zaczęło bić mocniej.

Jack Fayes we własnej osobie stał niedaleko w towarzystwie Marka, który jak zwykle z ożywieniem o czymś opowiadał. Brunet jednak zdawał się go nie słuchać, nie spuszczając oczu z Arii, wpatrując się w nią z wielką intensywnością. Zaciągnął się mocno papierosem, mrużąc lekko oczy. Cholera, czy on musiał być taki przystojny? Ubrany w czarną koszulkę i ciemne dżinsy wyglądał na prawdę pociągająco. Jak zwykle zresztą. Dlaczego tak się patrzył? Wyglądał na rozzłoszczonego. Jego wzrok z pewnością nie miał nic wspólnego z pozytywnymi emocjami. Aria odwróciła szybko głowę, starając się słuchać dalej Nicka, choć nie miała pojęcia o czym do niej mówił. Cholerny Fayes. Jak zwykle musiał wszystko zepsuć. Nie robiąc nic, doprowadzał ją do szału. Zbyt długo go nie widziała, a musiał się pojawić akurat w najmniej odpowiednim momencie. Zdecydowanie był w tym mistrzem.

Usiadła przy drewnianym stoliku. Rozejrzała się wokół, stwierdzając, że Nick miał rację co do tego miejsca. Całe pomieszczenie dekorowały świeże tulipany, a drewno w połączeniu z bordowymi dodatkami tworzyło wyjątkowy klimat. W powietrzu unosił się zapach kawy i cynamonu, a kelnerki ubrane w fartuchy w groszki, wyglądały uroczo.

- Fajne miejsce – stwierdziła Aria, uśmiechając się przyjaźnie do Nicka, który odpowiedział jej tym samym. Wyglądał na zadowolonego, a w jego spojrzeniu nie dało się, nie zauważyć zainteresowania jakim ją obdarzał. Chciała odwdzięczyć się tym samym. Lotis wyglądał na porządnego faceta, a do tego z pewnością był przystojny. Miał ładne zielone oczy i przyjemny uśmiech. Brakowało mu tylko jednej dość istotnej rzeczy – nie był Fayesem i na tym polegał największy problem, z którym za nic nie potrafiła sobie poradzić. Spotkanie go, całkowicie wytrąciło ją z równowagi. Jak mógł się pojawić akurat w tamtym momencie? I dlaczego zabijał ją wzrokiem, jakby robiła coś złego?

- Aria?

- Tak? - spojrzała na Nicka, który przyglądał jej się niepewnie. Przeklęła w myślach Jacka, przez którego najprawdopodobniej nie usłyszała, co mówił wcześniej chłopak.

- Pytałem czy zdecydowałaś, co bierzesz?

Aria szybko przejrzała kartę, wybierając pierwszą lepszą pozycję.

- Herbata jaśminowa może być.

Nick skinął głową i przywołał kelnerkę, by złożyć zamówienie. Wyglądał na odrobinę zmartwionego zachowaniem dziewczyny, a Aria czuła się winna, że nie potrafiła skupić na nim swojej uwagi, której on wręcz łaknął. Nic jednak nie mogła na to poradzić.

- Wnioskuję, że w Twoim życiu wciąż jest jakiś mężczyzna – stwierdził niespodziewanie, na co Aria spojrzała na niego ze zdziwieniem. Takiego zdania kompletnie się nie spodziewała i nie była pewna, co ma odpowiedzieć. Nie była już z Danielem, jednak skłamałaby, gdyby stwierdziła, że nie ma innego mężczyzny. Co prawda, ów mężczyzna przestał się nią interesować, lecz nie oznaczało to, że jej udało się zapomnieć. Jeszcze nie.

- Tak – odpowiedziała krótko, modląc się w duchu, by nie ciągnął tego tematu. Nie zamierzała oszukiwać go, że wciąż jest z Danielem, a o Jacku nawet nie miała zamiaru wspominać. Na szczęście, Nick nie chciał wgłębiać się w szczegóły i uśmiechnął się z przekąsem, nie ukrywając, że jest zawiedziony jej słowami.

- Szczęściarz. Jakby coś między Wami nie wyszło, daj znać – powiedział bez ogródek, a Aria niemal nie wylała herbaty, którą przed momentem przyniosła kelnerka. Nick Lotis był naprawdę bezpośredni, a jego zachowanie zamiast drażnić, było nawet ujmujące.

- Ok, będę pamiętać – posłała mu rozbawione spojrzenie, zastanawiając się, jakby to było, gdyby nie poznała Jacka. Być może, to Nick przyprawiałby ją o szybsze bicie serca? Nie było jednak sensu się nad tym zastanawiać. Wiedziała że nigdy się tego nie dowie. Było już za późno.

- Zastanawiałaś się już nad zadaniem Bringhtona? - chłopak zwinnie zmienił temat, dzięki czemu brunetka momentalnie poczuła się swobodniej. O szkole mogła rozmawiać godzinami, zwłaszcza jeśli chodziło o architekturę.

- Nie musiałam się zastanawiać. Od razu wybrałam Empire State Building – odpowiedziała bez wahania, pewna swojej decyzji.

- Dlaczego akurat Empire? - zapytał z ciekawością, upijając łyk herbaty. Aria cieszyła się, że mimo iż nie dała mu szansy na nic więcej, dalej z nią rozmawiał i nie wyglądał na zniechęconego.

- Nie licząc dworca, to była pierwsza budowla w Nowym Jorku, do której weszłam. Już z zewnątrz zrobiła na mnie wrażenie, a jak wjechałam na górę i zobaczyłam miasto w całej krasie, byłam zachwycona. Do tego lubię styl art deco, mimo że niektórzy, nie widzą w nim nic ciekawego. Dziwi mnie to, bo w końcu Empire zostało zaliczone do siedmiu cudów współczesnego świata.

- Widzę, że historię Empire masz opanowaną do perfekcji – powiedział z szerokim uśmiechem, który ukazał urocze dołeczki w policzkach. Gdyby nie błękitne tęczówki, o których nie mogła zapomnieć, z pewnością te słodkie dołeczki zyskałyby nową fankę.

- W stu procentach.

- I nie muszę pytać kto ją zaprojektował?

- Shreve i Lamb&Harmon Associates.

- Wysokość?

- Oficjalnie 381 metrów, a licząc z anteną 443,2 metrów.

- Ilość pięter?

- Sto trzy.

- Nie mam więcej pytań – roześmiał się Nick i podniósł ręce w geście poddania, z podziwem przyglądając się Arii. Za pewne nie spodziewał się, że jest tak wielką fanką tej budowli.

- Mówiłam Ci, że w stu procentach.

- Teraz,  nie mam co do tego żadnych wątpliwości.

***

Spotkanie z Nickiem, nie licząc pytania o mężczyznę w jej życiu, okazało się naprawdę przyjemne. Choć na chwilę odcięła się od ponurych myśli, które gnębiły ją od ponad dwóch tygodni. Przerażająca pustka nie dawała jej spokoju. Gdy tylko widziała jakiegoś wysokiego bruneta, który mógłby być NIM, jej serce biło jak oszalałe. Popadała w paranoję, za którą oczywiście obwiniała JEGO. To on zawrócił jej w głowie, by następnie odejść bez słowa. To on całował ją bez opamiętania, by teraz patrzeć na nią jedynie ze złością. O co do cholery mu chodziło? Na pewno znalazł sobie inną. Tylko dlaczego to tak bardzo bolało? Miała mętlik w głowie.

Zrezygnowana usiadła na parapecie, wpatrując się oświetlony dziedziniec. Kilka latarni, ławki i gęsto zasiane drzewa, które powoli przybierały złociste barwy. Dochodziła godzina dziewiąta wieczorem, a na zewnątrz wciąż spacerowali studenci, zwłaszcza Ci zakochani, trzymając się za ręce. Westchnęła przeciągle. Silver znowu gdzieś wyszła, już drugi raz w ciągu dnia. Aria zaczęła się zastanawiać, czy to na pewno Mark jest tajemniczym kochankiem. Nie mogła sobie wyobrazić tak częstych spotkań tej dwójki, szczególnie ze względu na ich wybuchowe charaktery. A może jest ich dwóch? Znając przeszłość panny Silverstone nie mogła wykluczyć również takiej opcji. Miała jednak nadzieję, że kochanek jest jeden i postanowiła usilnie w to wierzyć.

Komórka na stole zawibrowała. Niespiesznie zeszła z parapetu, z ociąganiem zbliżając się do telefonu. Jeszcze niedawno, każda wibracja przyprawiała ją o szybsze bicie serca. Teraz jednak, wątpiła w jakąkolwiek wiadomość od niego, nie robiąc sobie złudnej nadziei.

Musiała w końcu pogodzić się z faktem, że tęskniła za jego zainteresowaniem. Uzależniła się od niego i nie mogła przywyknąć do jego nieobecności. Jego bliskość powodowała dreszcze, a pocałunki sprawiały, że świat nie przestawał wirować. Wciąż rozpamiętywała jego usta, od których nie potrafiła się uwolnić. Nadal czuła jego zapach, który nieświadomie stał się jej ulubionym. Bez przerwy widziała jego oczy, od których nie umiała oderwać wzroku.

Wzięła do ręki telefon. Poznawała ten numer, a raczej nieświadomie nauczyła się go na pamięć, nie potrafiąc wyrzucić z głowy.

Jej serce zaczęło bić jak oszalałe. Napisał do niej. Nie zapomniał.

Przez chwilę patrzyła ze strachem na wyświetlacz, zastanawiając się czy odczytać. Cholernie się bała, mimo iż był to tylko sms. 

Ciekawość jednak zwyciężyła. Dotknęła ekranu, odczytując wiadomość.

10 na schodach przy dziedzińcu.

***

Witam. 

Długo nie było rozdziału.

 Mam nadzieję, że mi wybaczycie. Następny pojawi się szybciej, wiec mam nadzieję, że tym bardziej mi wybaczycie :P

Zajrzę do Was na dniach, bo dawno mnie nie było.

Mam nadzieję, że nie wszyscy o mnie zapomnieli i pojawią się jakieś komentarze :P

Pozdrawiam!